Erica
06:24"Ik kan niet langer wachten, ik heb een kaart. Alleen jij en ik, groetjes Erica." Het berichtje floept op als ik zijn gsm vast heb. Ik kijk hem aan. Hij kijkt niet begrijpend terug, "een mailtje", haalt hij de schouders op. "Een nieuwsbrief, pinterest,..." Ik lees het berichtje voor. Hij probeert het te verdraaien naar iets over computers. Ik blijf hem aan kijken, ik wordt er wat ongemakkelijk van. "Ach, mijn vriend haalt wel vaker grapjes uit", de woorden blijven hangen. "Sinds wanneer heet hij Erica in je gsm," merk ik droog op. Hij komt dicht naast me zitten, ik weet niet of ik hem nu wel zo dicht wil. "Ik ken haar van vroeger, zie haar soms op de trein, er waren wat spanningen,..." De woorden komen er moeilijk uit. Hij blijft vaag, wil het weg wuiven. "Hebben jullie iets gehad?" Hij haalt de schouders op, "het is ingewikkeld". "Waarom smst ze je zoiets?" Lastige vraag, hij gaat rechtstaan, probeert tijd te winnen. "We smsten wel eens... nadien" hij blijft vaag en in mijn binnenste wil ik tieren, maar ik bijt op mijn tanden. "En nu?" "Zij stuurt af en toe een berichtje." Het antwoord komt snel: zij doet het. "Antwoord jij dan?" Ik kan ook snel zijn, enkel ja-neen-vragen, zo zet hij me ook in een hoek als we discussiëren. Stilte, maar ik hou vol. Hij merkt het en antwoordt weifelend: "soms...". "Wat?" Ik wil het weten, al wordt die brok op mijn borstbeen groter. Hij wiebelt op zijn benen, prutst aan zijn vingers, ik heb zijn gsm nog vast. "Dat het niet past..." "Waarom past het niet?" Ik moet het weten. "Dat ik bezig ben met iets anders..." Hij buigt zijn hoofd. "Dat je een lief hebt," probeer ik luchtig, "of heb je dat ook niet vertelt, net zoals je je ex niet verteld hebt dat je met mij een week op vakantie vertrok." Het venijn slaat toe, ik probeer me te kalmeren, het mag niet escaleren of hij draait het om en dan moet ik me gaan verantwoorden, hij kent die trukjes. Dus voeg ik er snel iets aan toe: "weet ze van ons?" Het klinkt kwetsbaar en het voelt ook alsof ik op een dun randje ijs sta. Zijn antwoord bepaalt of ik in het ijskoude water val. Hij haalt de schouders op. "We zijn anderhalf jaar samen..." de woorden komen moeilijker, ik voel de tranen komen. Hij haalt de schouders op, in mijn hoofd antwoordt hij iets over opties op zijn luchtige, licht grappende toon, maar als hij dat zegt zal ik het niet grappig vinden, oh nee. Hij zegt niks, hoofd gebogen.
En de rest zal ik nooit weten, want het is een droom. Een droom die me deze week uit bed joeg meer dan een uur voor de wekker dit zou doen. Ik kon me niet naar hem omdraaien en troost zoeken, hij was er niet.
2 reacties
Brr, zo'n vieze nachtmerrie!
BeantwoordenVerwijderenDat bedoel ik dus wanneer ik zeg dat 'vrouw zijn' met veel meer te maken heeft dan met make-upkunde. In 't diepst van ons gedachten... of in ons dromen: daar ze we zonder twijfel vrouwen! [En lang leve wakker worden ;)]
BeantwoordenVerwijderen