Hij heeft me vergeven...

Weet je nog, dat ik zei dat het leek alsof ik hem bedrogen had ? Toen ik er vrijdag binnenwaaide was er weinig van te merken. Hij noteerde e...

Weet je nog, dat ik zei dat het leek alsof ik hem bedrogen had? Toen ik er vrijdag binnenwaaide was er weinig van te merken. Hij noteerde een afspraak en deze namiddag was het zo ver. Tijd voor de confrontatie. Misschien herinnerde hij het zich niet meer... Het was al zo lang geleden.

Hij was bezig, zij was eerder klaar met een andere klant. Maar ik moest wachten, zij ging iets schoonmaken. Eindelijk mocht in in de stoel gaan zitten. "En?" Hij stond daar met het scheermes en de kam klaar. "Heb je al beslist?"

"Ik wil..." ik haalde de schouders op "iets anders..." Hij keek van onder zijn wenkbrauwen naar me in de spiegel. Hij knikte beslist. Ik had nog maar eens te lang gewacht, dus zag het er uit als een poedel. De punten te droog, de bovenkant te plat en de krullen vielen beneden. Het was meer dan tijd.

Hij keek nog even naar mijn haar. "Oké", begon hij. "Hoe kort mag ik gaan? Zo rond de oren?" hij keek me in de spiegel aan "of meer?" Ik schudde het hoofd, "het mag meer."

"Misschien wat asymmetrisch?" vroeg hij twijfelend. "Ja, dat mag wel," ik dacht aan hoe het geweest was en ik had daar best oké commentaar op gekregen, al was het niet zo gedurfd. "Ja, je hebt het natuurlijk al kort gehad, dus zo een grote stap is het nu ook niet." Ik kromp wat ineen in mijn stoel. Hij wist het nog! Zeker twee jaar geleden is het, en hij wist het nog.

Hij knikte beslist. En dan begon hij: twee spelden om het haar omhoog te houden, wat spuiten om het nat te maken en ik zag de lokken in mijn nek naar beneden dwarrelen. "Wil je het geschoren? Of toch nog wat model?" Ik schudde in paniek mijn hoofd, niet zo kort. "Nee, dat is waarschijnlijk het beste..." Ik zag hem langs alle kanten en grote stukken af doen. Echt een kapper die durft knippen, dacht ik nog. Niet het gedoe, van vorige zomer of nog erger, de vorige keer toen ze weigerde korter te knippen. Nee, hier werd geknipt zonder pardon. Een man naar mijn hart.

Even was en nog een vleugje paniek, maar langzaam kwam er die glimlach die ik moeilijk kon weg steken. Ik meende het toen ik zei: "ik vertrouw je." En hij antwoordde dat dat maar het beste is. En dat het toch ook wel kan bij groeien. Dat hebben we toch al gedaan? We lachten samen en ik vertelde over de tijd dat ik niet in Gent woonde.

Halverwege, toen de rechterhelft kort was, vroeg hij of het dit was dat ik in gedachten had. "Een kapsel" antwoordde hij beslist. En ik kon mijn glimlach maar moeilijk meer verbergen. En als ik er anders ook niks van gel of wax in doe, was het nu ook niet de moment om er mee te beginnen. Gewoon naturel liep ik buiten in het zonnetje. "En als die frou te lang wordt, kom je maar binnen he, dan doen we daar iets aan..." zei hij nog. Hij kent me echt wel.

Nee, het klopt wat ze zeggen over kappers, je kan er maar beter een goede uitkiezen.

You Might Also Like

3 reacties

  1. en krijgen we nu een foto te zien, of hou je die glimlach alleen voor jezelf

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat fijn dat het goed afliep bij jouw kapper! ook ik was vandaag bij mijn kapper (allee, kapster). ik ontdekte haar nog niet zo lang geleden, hier in mijn eigen straat. maar ja, 'k zat met die kappersfobie. weet je nog wel? Ik schreef er een logje over(http://doorhetoogvan.blogspot.com/2011/11/kappersfobie.html) nadat ik bij jou het bewuste logje 'kort'(http://nobutterfly.blogspot.com/2011/11/kort.html) had gelezen!
    Sinds ik 'haar' ontdekte ben ik er helemaal van af! ;-)))

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat van die frou zeggen ze bij mij ook steevast (als ze zien hoe ik het zelf nog maar eens verprutst heb). Maar ik durf dat echt niet te vragen, kan je gewoon mijn voorgordijn eens bijknippen?

    Ben nu wel heel curieus naar wie die geweldige kapper van jou wel niet is...

    BeantwoordenVerwijderen