Verwarring
16:20“Weet je, ik snap dat niet goed…” Ik kijk haar verbaasd aan. Het is vrijdag, het is laat, we zijn moe en we hebben al meer alcohol binnen dan goed is voor ons. Ze steekt een vurig pleidooi af. Wat ze zegt, verbaast me. Het raakt me. Ik had nooit gedacht dat ze er zo over dacht, hoelang doet ze dat al? Ik wil verdedigen, maar ik laat haar uitspreken. Ik hoor haar woorden en ik hoor ze niet. “Allez, wat denk je nu zelf?” Ze kijkt me indringend aan.
“Ik denk dat je ergens wel gelijk hebt, ik heb het gevoel…” Terwijl ik de woorden voor het eerst luidop zeg, hoor ik ook mijn woorden en de klank van mijn stem. Er valt een gewicht van mijn schouders. Ik heb het voor het eerst gezegd en het voelt goed.
“Waar wacht je nog op? Wat houdt je tegen?” Ze kijkt me aan, zwaait haar hand driftig in de lucht alsof ze me tot actie wil aanmoedigen. Het is goedbedoeld maar ik kan het niet opbrengen, ik kan wel een hoop bedenkingen formuleren, maar nee, ik heb geen schrik, ik herinner me de vorige keer en ik heb me er door geslagen. Er zal wel onbegrip zijn en misschien geef ik het wel te snel op, maar misschien moet ik gewoon mijn hart volgen, misschien laat ik me ook afleiden door andere zaken, wie zal het zeggen?
0 reacties