In tegenstelling tot wat je zou denken, heb ik het niet zo voor de solden. Mijn lief spaart de tijd van het kleren kopen zorgvuldig tot deze periode en na de vele opmerkingen van mijn kant, word ik steevast ingeschakeld in de zoektocht. Op voorhand krijg ik het officiële lijstje, op mijn officieuze lijstje staan meestal nog wel een paar extraatjes. Veiligheidshalve doe ik mijn eigen aankopen op een ander moment. Zaterdag moest ik naar Oostende voor het werk, jawel maar de namiddag kon ik gewoon de winkelstraat door. Het resultaat was alvast niet mis: 2 paar schoenen, 2 t-shirts met lange mouwen, 2 topjes en als je er ook nog die 2 rokken van eerder die week en dus voor de solden bijtelt, kan je niet anders zeggen dan dat 2 mijn nieuwe magische cijfer is. Zondag was er dan ook nog een echte koopzondag. En toen was het zijn beurt. De eerste winkel werd systematisch gescreend en ik sleepte short na short naar het pashokje aan. Slechts één overleefde de strenge selectie. Toen hij aan de kassa opmerkte dat de knoop toch wel los hing en of ze niet wat draad hadden, haalde de winkeldame spontaan haar vingerhoedje boven en deed ze dat eens in een handomdraai. Moet het gezegd worden dat er geen kat in de winkel was? Maar hij had de smaak te pakken en dus reden we richting Veldstraat. Gelukkig kreeg ik al mijn ijsje voor bewezen diensten en misschien was dit wel de fatale misstap van zijnentwege. Toen de verveling begon toe te slaan was er geen grens meer aan mijn kleur- en stylingadvies. Ik stopte hem op een niet mis te verstane manier een hemd met bloemen toe en verklaarde vol overtuiging dat echte mannen daar wel mee weg geraken. En ik meen dat nog steeds, en ik haat ruitjes hartsgrondig en nu hangt er in zijn helft van de kast een hemd met bloemetjes.

En in de boekenkast staat het verzamelde werk van Jotie T'Hooft, 900 bladzijden.