Ah, het was een beetje toeval dat mijn oog viel op dit artikel in the Guardian. En ook niet want ik ben geabonneerd op de selectie persberichten van rosadoc, altijd in de stemming om een boompje op te zetten over mannen en vrouwen. En hun verschillen.

Het begint met de vaststelling dat Britse huisvrouwen bijna de helft van hun vrije tijd online doorbrengen. Mousewives vind ik wel een grappige uitdrukking. Maar het is niet allemaal onschuldig wat ze doen. Heel kort: mannen surfen op porno en vrouwen, wel... "Women snoop a lot more than men." Sta me toe om dat in twijfel te trekken. Ik denk dat iedereen wel eens e-googlet (zijn naam in een zoekmachine dropt) en ik weet ook dat nogal wat mensen in mijn vriendenkring bij benadering weten wat je dan vindt. De stap naar het droppen van een andere naam is dan wel heel klein. Ik weet van mezelf dat ik best wel vindbaar ben op het internet, wat gaan spreken voor het werk en je naam duikt op in de aankondiging, het verslag, noem maar op, hier en daar een commentaar achtergelaten,...
Ik weet op zijn minst van vijf leden van het mannelijke geslacht die dit ook wel eens durven doen, steeds met de beste bedoelingen, daar ga ik maar gemakkelijkheidshalve van uit. De eerste is degene die mij getoond heeft hoe je op het systeem van de unief kon zien wie, waar en wanneer ingelogd is. Ideaal als je wil checken of hij die mail die je hem gestuurd hebt al mogelijk gelezen heeft of dat je moet beginnen panikeren dat hij je toch niet ziet staan.
De tweede was een gast die ik elke zondagavond op de trein in West-Vlaanderen tegenkwam. We spoorden naar Gent op zondag en naar Brussel in de week. Als je elkaar vaak genoeg ziet, begin je wel eens te babbelen en zo had hij één en twee samen gezet om mijn mailadres te ontdekken. Ik voelde me vereerd, maar het bleek al gauw niks te worden. Nummer drie had ik zelf mijn telefoonnummer gegeven, maar toen zijn avances weinig uithaalden en me eerder de daver op het lijf joegen, zocht hij zijn toevlucht tot het internet. Niet meteen een leuke ervaring. Nummer 4 is met een sisser afgelopen, uit het oog, uit het hart, zeg maar. En bij nummer 5 tast ik nog wat in het duister. Soms is het een beetje schrikken, maar eigenlijk kan ik er best mee leven als iemand zo plots opduikt. En ik heb een blog wat het wel heel gemakkelijk maakt vermoedelijk.
Maar ook wel heel plezant, want met onderstaande statement ben ik het alvast niet eens: "Not having time for social engagements is the same as being lonely. Virtual conversations aren't really the same as real ones: they're so conditional, so easy to pick up and drop, they don't carry the weight of a concrete connection in the world." Hoe je het draait of keert, soms is het wel eens voldoende om je begrepen te voelen en dan kan een leuke reactie op zo'n forum of een mail wel deugd doen. Mail is een lastig communicatiemiddel, maar face to face of telefoongesprekken zijn dat ook. Je kan niet in iemands hoofd kijken, zelfs googlen is een onbegonnen zaak als je het waarom wil kennen.