Of ik dat niet miste? Niet de zee deze keer, maar cultuur. Het was zo een persoonlijk vraagje in een professionele mail en ik had al geantwoord voor ik besefte hoe lief het eigenlijk was om daar naar te vragen. We hadden het er ooit over gehad, hij had een verslag gelezen en vroeg of ik dat niet professioneel zou willen doen. Ik moest lachen en vertelde over de stadsblog en hoeveel leuker ik het vond als er geen druk bij kwam kijken.

Normaal maak ik nu druk plannen, probeer ik mijn kalender te vullen met voorstellingen, weeg ik deze acteur af tegen deze actrice, of toch maar nog eens iets van dat gezelschap. Nu is het eerder verwittigen geweest dat voorstellingen niet door gaan, wat we met de tickets doen, vragen of de nieuwe datum iedereen uitkomt. Zo vult mijn agenda zich ook al, zelfs eentje tot in september 2021, dat is gewoon een seizoen overslaan. Twee voorstellingen die al verplaatst werden, werden nog eens verplaatst en ik moest zelfs al twee keer zeggen dat de datum niet meer lukte, omdat een andere voorstelling ook op die dag werd gezet. Of ik te veel voorstellingen zie? Misschien. Of ik dat ga veranderen? Ik denk het niet. Ik zag er al een aantal online, een paar die ik zelf in de zalen zag of die ik had willen zien, en het deed me minder. Al heb je een beter beeld, zit er niemand achter je te fezelen, krijg je zelf geen kriebel in de keel van de droge lucht,... Het is niet hetzelfde en het experiment met whatsapp kan me weinig bekoren eigenlijk. Ik vind het wat saai.

Zaterdag had ik een ticket voor de derde Kookworkshops ter voorbereiding van het einde van de wereld. Ik zag Sien Vanmaele eerder aan het werk in Witlof from Syria, een voorstelling waarbij ze vertelt over ontmoetingen met Syriërs in Antwerpen en haar liefde voor koken. Ondertussen maakt ze eten klaar en gaat de zaal lekker ruiken. Het was een boeiende ervaring en ik was benieuwd hoe ze dit online zou klaren.

We kregen een pakketje in de bus en ik probeerde mijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Aan het geluid te horen leek er wel zand in te zitten.



Ze stelde ons op ons gemak, we deden wat testen en zetten het beeld goed. De computer moest in de keuken staan en we zouden, zoals in een kookprogramma, de instructies moeten volgen. Ondertussen vertelde ze wat ze had bijgeleerd over de voedingswaarde van zeewieren.

Ze toonde beelden en sprak over haar ontmoeting met experten en hoe we zeewier zouden kunnen kweken en waarom we dat zouden moeten doen. Ondertussen vulde ik mijn glas met groene thee en nori. Ruik eraan, ruik je de zee...
De aardappelen gingen met zeewier aan de kook en we maakten zeemansboter. Weer andere soorten zeewier en de geur deed me inderdaad wegdromen.

Het was een simpel gerechtje maar wel lekker en makkelijk opnieuw te maken. De patatjes pasten verrassend goed bij de visschotel die ik eerder die dag was gaan afhalen en zo voelde de zee weer dicht bij.

Zondag logde ik in op de livestream van Kaap. Peter Verhelst en Erwin Mortier kwamen praten over hun nieuw boek. Heleen Debruyne stelde de vragen en hoewel het anders was, ik kon gewoon van in mijn zetel, in mijn pyjama, mee luisteren, kon ik er ook wel van genieten. Het grappige was zeker om de mensen op de dijk te zien passeren, soms te stoppen en binnen te kijken. Als wij er zitten te breien, gebeurt het zo vaak.