Het is een project dat bij mij zou kunnen blijven liggen, maar gelukkig zijn er ook breicafés en dan heb je iets makkelijks nodig om rustig verder te breien. 
Op zondag was er dan breicafé en deed ik het voor de rest ook rustig aan. Ik merk dat ik moe ben en dan moet ik toch wat opletten als er een drukke week aankomt.
 Hier kon ik stoefen met twee mouwen, maar wat je niet ziet is dat ik het over mijn pyjama aan heb en dat ik nog de boordjes moest breien, boordjes voor knopen en knoopsgaten. Niet echt een leuk werkje vind ik dat, zeker omdat dit dan weer met kleinere naaldjes gebeurt.
Ik had een idee voor knopen en wat ik wou maar ik rommelde eens in mijn doos en kwam met iets anders boven. Ik twijfelde uiteindelijk tussen twee knopen en koos deze omdat ik er 7 had en er 7 nodig had. Op deze manier zijn deze ook opgebruikt en voor de andere vind ik vast nog wel een ander kledingstuk.
Ik had de strengen gewogen bij het opzetten van de mouw om te zien of ik niet te veel wol zou gebruiken en merkte zo dat ze iets meer wogen dan de 50g van het label. Ik heb 45g over, zijnde een bolletje van 22g en eentje van 23g. Ik had het mogelijk ook met drie strengen kunnen doen, maar dan is het iets lastiger om met een dubbele draad te breien. Ik vind de kleur ongelooflijk mooi, er zit zo een mooie schakering in. Echt een topper, deze zijde-mohair van bij Bart & Francis (en als ik het goed voor heb is er dit weekend weer verkoop).

Ik ging voor de tentoonstelling over superheroes maar liep ook door de andere tentoonstellingen, zoals deze over joden in Marokko en joodse rituelen en tradities.

Superheroes vertelt het verhaal van joodse tekenaars en scenaristen van comic books. Veel van hen zijn gevlucht uit Europa naar Amerika en proberen de tragedie te verwerken, vb door het onrecht te bestrijden met een cape om.
Dit betekent niet dat ik geen pareltjes ontdekte waar ik meer over wil te weten komen of gewoon rustig het verhaal wil lezen.
Het lijkt me wel een leuke tentoonstelling om met tieners te doen, cool en al. En als ik het goed voorheb kan je ook nog in de paasvakantie hier naar toe.
Sommige strips kende ik, maar had ik nooit gelinkt aan de joodse roots van de artiest. Andere waren mij compleet onbekend, maar ik ben dan ook geen fervent striplezer. Wat mij vooral kon boeien was hoe de tekeningen en verhalen de geschiedenis in zich dragen en de maatschappelijke evolutie die je kan afleiden uit de comics. In dat opzicht vond ik de evolutie in de helden heel boeiend om te zien, hoe we van de klassieke superheld, de man met de cape, evolueren naar vrouwelijke helden en helden uit minderheidsgroepen.

Het is moeilijk om Panamarenko dit jaar te ontwijken. De man zou dit jaar tachtig geworden zijn als hij eind vorig jaar niet overleed. Er stond van alles in de steigers om zijn verjaardag te vieren en die evenementen gaan gewoon door. Spijtig genoeg is er hier en daar wat drukwerk of tekstjes die niet op tijd aangepast zijn.

Ik trok naar Antwerpen naar Campo & Campo waar tot 22 maart een pop-up tentoonstelling is met een twintigtal werken. Het is het startschot en er volgt later nog een deel in de stad zelf. Ik vertrok een beetje op goed geluk maar wel nogal aan de vroege kant en bestelde wel mijn tickets online toen ik er bijna was. Ik hou niet zo van tentoonstellingen waar je alles op voorhand moet geboekt hebben. Hoewel dit nu meer en meer gebeurt.

Campo & Campo is een galerij in Berchem en dat betekent ook dat de sfeer van de tentoonstelling wat anders is dan in een museum. Een deel van de werken wordt ook te koop aangeboden, om maar iets te zeggen. Er hangen heel veel tekeningen en schetsen. Het is bijzonder grappig om efkes de tijd te nemen om zijn geschrift te ontcijferen en te lezen wat zijn bedoeling was.

Soms kan je het ook meteen checken bij de gevaartes die er staan. Sommige trekken meteen je aandacht, andere zijn wat kleiner.
De tentoonstelling is niet zo groot maar ik was toch even zoet met rond te lopen. Hoewel ik vroeg was, liep er toch wel wat volk, maar ik had ook wel tijd om alles rustig te bekijken. Gewoon af en toe eens wat verder lopen en dan naar een gedeelte terugkeren.
Het spreekt alleszins tot de verbeelding en het is een mooie smaakmaker voor wat nog gaat komen. Want het is ook de bedoeling dat de musea in hun collectie duiken en Panamarenko in de bloemetjes zetten het komende jaar. Ik besloot na mijn bezoek aan de galerij de stad door te lopen naar het M.HKA en daar mijn museumpass boven te halen.

Ik dacht, laat ik nog maar eens stoefen met een naaisel. Ik kan zo plots een idee hebben en dan moet het meteen gebeuren. Zoals die keer dat ik naar Finland ging en begon te panikeren over wat ik zou meenemen van kleren. Ik kan heel kalm over komen, maar dit kan echt een bron van stress zijn. Eens ik weet wat ik ga aandoen, kan de rest me nog weinig van mijn melk brengen. Maar goed, een Fins naaisel dus. Ik kon niet meteen iets bedenken, tot mijn frank viel dat Named, twee Finse zussen zijn. Ik dacht al aan mijn zwarte jumpsuit, maar misschien was de scuba niet warm genoeg voor vriestemperaturen. En zo ging de bal aan het rollen. Ik bedacht dat ik nog een rekbaar ribfluwelen stof van bij Mon Depot had liggen en ging aan het puzzelen met de patroondelen.

Ik combineerde opnieuw de broek van de solina jumpsuit, met de saraste top en ook ergens mouwen uit. Deze keer nam ik het achterpand van de solina jumpsuit en enkel het voorpand van de saraste top. Dit loste al mijn probleem op met een teveel aan stof  dat ik de vorige keer had en ik probeerde ook wat beter te passen.

En ik bleek hetzelfde probleem te hebben met de breedte van de heupen, of net er onder als die keer maar omdat de stof wat meer doorvalt, valt het minder op. Ik zag dat er nog een plooitje in het voorpand wat ongelukkig zit en hoewel ik dat wel eens ging oplossen, is het vast geen verrassing dat ik het kledingstuk al verschillende keren aan had, ondanks dat plooitje. Ik slaagde er in om het de zondag voor mijn vertrek te knippen en te stikken, terwijl ik misschien beter mijn koffer had gepakt, ik geef het toe. Maar het is een heerlijk kledingstuk, en ik denk dat mijn collega's het door hebben dat dit eigenlijk een beetje als een pyjama voelt.

 De bovenkant van de sok is een leuk spel met kabeltje, het vraagt even wat aandacht maar nu heb ik het in de vingers en lukt het makkelijker om verder te breien.

Helen Stewart lanceerde via haar podcast The curious handmade een uitdaging. Ze maakte een lijstje van 20 kenmerken en je kan deze vrij combineren. Het is geïnspireerd op lijstjes die lezers wel eens maken.

Tot 16 februari 2020 loopt de tentoonstelling Textiel in Verzet in Texture in Kortrijk. Ik was er eerder al en dus liep ik de eerste verdieping voorbij naar de tijdelijke tentoonstelling, samen met het Modemuseum in Antwerpen.

Textiel in verzet toont foto's van Mashid Mohadjerin en vertelt de verhalen van Samira Bendadi van vluchtelingen en migranten in België. Ik bleef met veel emotie kijken naar een begrafenisritueel.


 Al moet ik ook toegeven dat ik een beetje op mijn honger bleef zitten. Het is een relatief kleine ruimte en ergens blijven de verhalen ook wel wat oppervlakkig. Maar ik bezocht de tentoonstelling met mijn museumpass en het was een goede manier om mijn gedachten te verzetten.

Natuurlijk keek ik ook rond in de schatkamer. Ik hou van de mooie en delicate kant. Het heeft iets romantisch, maar soms vind ik het ook best stoer. Ik denk dat ik deze eerder zag, maar het blijft een streling voor mijn ogen. Ik zou het graag eens proberen, maar hou de boot wat af, ik heb voldoende hobbies die voor allerlei gerief in huis zorgen. #schaterlach

Het leuke is dat je geen stekenproef op voorhand moet maken maar dat gewoon na een paar rijen kan meten en dan zo bepalen hoeveel meerderingen en rijen nodig zijn. Het patroon is er voor verschillende diktes wol en je kan het maken voor baby's tot volwassenen. De muts is dubbelzijdig, je begint aan een kant en meerdert tot je een lange tube kan breien en dan minder je weer voor de top.

Je breit met twee draden mohair-zijde samen op naalden 5.5. Ik gebruik naald 5 en heb zo de stekenproef. Ik hou van hoe licht het voelt en ik hoop snel ook eens te kunnen proberen hoe het zit. Je breit van boven naar beneden en zet de mouwen dan on hold. Het is misschien wat vreemd dat er veel averechts moet gebreid worden bij een Skandinavische ontwerper maar mij stoort dit niet.

 Ik besloot wel om de broekrok te verlengen. Bij het maken van de broek deed ik er al redelijk wat centimeters bij, bij de broekrok werden dat er nog wat extra. Ik denk 20 of 25 cm. De foto toont een driekwart versie en ik wou het tot op de grond. Op basis van de broek besloot ik hoe lang ik het wou. Met het verlengen lijkt het niet langer een broekrok maar eerder een wijde broek.
Het patroon bestaat ook in een korte versie en ik vermoed dat er deze zomer nog wel eens een korte versie zal volgen. Ik kreeg enorm veel leuke reacties op instagram bij mijn foto's en ik ben zelf ook wel blij met het resultaat. De broek komt hoog en heeft een mooie taille, wat bij mij wel een slanker effect heeft. Ik ben ook zwaar fan van de zakken moet ik toegeven.
Ik begon met een versie in blauwe gabardine om eens te testen en maakte ondertussen al twee wollen versies. Ik kocht beide wollen stoffen In den beer in Harelbeke. Volgens de verkoper wist ik er de duurdere stoffen uit te halen, maar ik wou dan ook een maximum aan wol in mijn stof en zo weinig mogelijk synthetisch. Ik heb 2,5 meter gekocht en dit was ook nodig omdat je de broekspijpen, althans in mijn maat, niet naast elkaar kan leggen (en mogelijk ook niet bij de kleinste maat). Ik verknipte de binnenvoering van de zakken uit restjes katoen.
Bij de laatste versie verplaatste ik de blinde rits van de rug naar de zijkant. Helemaal blind is ze niet geworden in deze versie maar ik krijg ze wel dicht. Op de rug lukt me dat niet altijd en daardoor lijkt het dan of de broek te klein is, wat niet zo is. Ze zit me enorm comfortabel en ik weet nu al dat er nog wel een paar gaan volgen. Ik vind het een heel toffe broek om te dragen en ondertussen lukt het ook al redelijk snel om ze in elkaar te steken. Alleen die boord recht stikken blijft wel eens wat moeilijk.

Ik koos voor baleine bleue als kleur, een beetje een klassieker maar daardoor met veel te combineren. Ik zette lang na de datum van de lancering van de KAL op maar eindigde ook ruimschoots op tijd. Mellow sun brei je met een dikke naald en het is een fijn patroon in verschillende delen, waardoor je vaak nog snel een rij wil breien.
De afwerking is met bobbels en een picot randje, beide zijn niet meteen grote favorieten, maar ik besloot ze toch maar gewoon te doen. Sommige lieten de bobbels achterwege of het picot randje, vaak omwille van een schrik wol te kort te hebben, maar dit speelde niet bij mij. Op amper een week had ik een mooie ruime sjaal in dikke wol, ideaal om mee te nemen naar een koude bestemming en door de kleur met van alles te combineren.

Louise van de Woolwork podcast lanceerde op 1 december een Tincanknits-along. Je kan om het even welk patroon kiezen en  werkt het af tegen 14/2. Tincanknits heeft ook redelijk wat gratis patronen. Maar het leuke is dat ze patronen hebben die gaan van babygrootte naar volwassengrootte met redelijk wat X'en. Ik maakte eerder al een cardigan uit hun collectie en ik heb ook redelijk wat patronen in mijn bibliotheek.

Bij het lanceren van de KAL had ik nog grootse plannen, maar uiteindelijk was ik met andere dingen bezig en zag ik de tijd weg tikken. Een beetje onverwacht zag ik dat één van de mutsen ook gebreid was in een wol die ik liggen heb, een rest van een trui die maar blijft liggen en ook al voor een workshop had gediend. Ik zette de muts op en op amper een paar dagen heb ik een lichte muts die toch voldoende warm is.
Ik heb nog voldoende over voor een tweede exemplaar, misschien voor mijn neefje die bij het voetballen ook wel eens een muts zou kunnen gebruiken, zei mijn broer.

Ergens in december kwam er een mailtje van een project waar ik in de stuurgroep zit om te vragen of ik mee ging naar Helsinki. Vier dagen, eind januari. Snel te beslissen. Ik twijfelde, koud en donker. En in groep. Met mensen die ik niet zo goed ken. Ik twijfelde nog wat meer en besliste dan dat ik mee zou gaan. Ik was net iets te laat om het door te geven, maar ze bestelden mijn ticket.

Tot voor het vertrek kenden we het programma niet en ik moet zeggen dat dat me nu het minste zorgen baarde. Ze hadden me verzekerd dat ik me van logistiek niks moest aantrekken. Met het mailtje met de vertrekuren zag ik de namen van mijn medereizigers opduiken. We ontmoetten elkaar op de luchthaven en weg waren we.

Finland loopt één uur voor op ons en het was dan ook al donker toen we aankwamen in Helsinki. Amper vier uur ofzo. Maar de kerstverlichting ging nog uit en ik kan ze geen ongelijk geven.

Dankzij de bezoeken kwamen we op verschillende plekken, zoals een school voor kinderen met een handicap, een dagactiviteitencentrum, een onderzoekscentrum, huisvesting... Het moet gezegd, het was wat vreemd om te zien hoe vooruitstrevend ze zijn op vlak van inclusief onderwijs en hoe groot het verschil dan is op vlak van tewerkstelling. De meeste Finnen met een handicap zijn niet betaald aan de slag, er zijn wel jobcoaches maar zij begeleiden voornamelijk onbetaald werk, weliswaar in normale bedrijven. Het is dan ook hun bedoeling dat ze op dat vlak van ons kunnen leren, zeker aangezien ze veel van de ziekenhuizen en instellingen gesloten hebben en vervangen door kleinere wooneenheden. We bezochten bijvoorbeeld een wooneenheid waar jongvolwassenen met een handicap kunnen oefenen om zelfstandig te wonen, vb door een paar dagen in de maand daar hun intrek te nemen en zo hun ouders wat rust te gunnen. 
Met de groep viel het beter mee dan verwacht. Het is vreemd hoe het soms kan klikken. Toen we in het centrum het atelier met de weefgetouwen binnen kwamen kreeg ik meteen de lachende opmerking dat ik niet mocht blijven.
Het programma was niet enkel gericht op werken. We bezochten ook Ode, de nieuwe bibliotheek van Helsinki, gevestigd tegenover het parlement. De zaal waar gedebatteerd wordt bevindt zich op dezelfde hoogte als de zaal met de boeken, alsof ze willen zeggen dat de democratie toekijkt.
 We kregen er een rondleiding en het werd meteen een belangrijke reden om te verhuizen. De bibliotheek is een ontmoetingsplek met verschillende functies. Je kan er natuurlijk boeken ontlenen en er is een filmzaal en je kan er ook iets eten of koffie drinken. Maar de stad vroeg haar inwoners ook wat ze nog wilden aan functies.
 Dus vind je er een grote ruimte met naaimachines en overlocks. Volgens mijn gezelschap stonden er ook twee breimachines en kunnen ze niet geloven dat ik die gemist heb, maar ik was betoverd.
Er staan 3D printers, plotters om affiches in kleur te printen, cameotoestellen en er is een virtual reality ruimte. Er zijn ook geluidstudio's, muziekinstrumenten, computers met software voor filmmontage,... en je kan er een keuken gebruiken voor workshops. Verder zijn er veel vergaderlokalen en zag je overal veel volk. De bibliotheek is open van 8u tot 22u en  - wait for it - je kan alles gratis (!!) gebruiken. Je betaalt wel je materiaal, vb als je print en voor de keuken betaal je ook wel, maar heel schappelijk van prijs.

 En dan was het tijd voor de boeken, in veel verschillende talen, met bomen tussen de rekken en geweldige leeshoeken. Je zag overal Finnen zitten die hun schoenen hadden uitgedaan, wat we ook al op de werkvloer hadden gemerkt.
Ik profiteerde van één van de pauzes om het museum voor moderne kunsten binnen te lopen. Er was een verdieping in opbouw en wat ik wel zag was niet meteen waw! Maar dat heb ik ook wel als ik bij ons het SMAK of het M HKA binnenloop.

Vier woorden werden geprojecteerd op de zwarte wanden, als de woorden male en female elkaar raakten kreeg je een child maar als het virus hen raakte kreeg je weer zwarte vlakken. Heel fascinerend om efkes naar te kijken.
Wat als je vier foto's naast elkaar hangt en je erbij vertelt dat maar één van de foto's een mens is?
 Of als je meisjes in tutu door de straten en Lapland laat dansen?

Het was voor mij een ideale manier om eens een pauze van de groep in te bouwen en aangezien sommigen in die periode gingen werken of wat rusten op de hotelkamer, ga ik er van uit dat ik niet de enige ben die wel eens haar eigen gedachten rust wou gunnen.