Amper een dag na de wijvenweek worden we door het nieuws terug met onze neus op de feiten gedrukt. Het was vandaag equal pay day, vrouwen moeten tot 31/3 werken om het jaarsalaris van een man te verdienen. Ik denk dat het de derde keer is dat een dergelijke dag in België georganiseerd wordt en die dag schuift maar niet op. De barema's voor de lonen van ambtenaren mogen dan al vastliggen zonder onderscheid naar geslacht, toch ben ik niet zo zeker dat er geen verschillen in het loonzakje zijn, veroorzaakt door promoties, premies voor goede prestaties,... Op de werkvloer valt de opmerking ook wel eens: opletten, het is een vrouw, ze wordt dertig en de kinderen? Tegen de wet, ja, maar wel in het hoofd van de werkgever of die nu overheid is of niet.

Bij mijn vorige werkgever werd ik dankzij deze studies door heel wat vrouwenorganisaties op de koffie gevraagd. Tot mijn grote spijt moet ik toegeven dat ik er weinig feministen ontmoet heb, wel veel vrouwen met een kleine de in hun naam of die dankzij de beroepsactiviteiten van hun man zelf nooit gewerkt hebben en denken dat ze werkende vrouwen kunnen helpen door goedbedoeld advies en kinderopvang, want "de kinderen moeten toch een goede opvoeding hebben ook al werkt de moeder". Ook de frivole invulling van het feminisme van de Gentse lingerieontwerper, die je deze dagen in de media niet kunt ontwijken, is niet aan mij besteed... Eigenlijk hou ik niet zo van het hokjesdenken.

Maar ik blijf de wijvenweek een fantastisch wijs initiatief vinden, dank aan i. en Lilith.

"Vlaanderen dringt aan op een regionalisering van het activeringsbeleid. Minister-president lanceerde in de zevende dag het idee van de activeringsuitkering waarbij Vlaanderen werkzoekenden die actief op zoek gaan naar een job een uitkering geeft boven op hun werkloosheidsuitkering."

In de zevende dag worden wel vaker ballonnetjes opgelaten die de dag nadien in de kranten neergesabeld worden, geen erg want men was toch in de pers. Het is de voornaamste reden waarom ik mijn zondag niet laat verpesten door de zevende dag. Trouwens de ballonnetjes worden wel opgepikt in de journaals later tijdens de dag. Dit bericht maakte me kwaad om een aantal redenen die ik gisteren niet met u kon delen maar u vandaag ook niet wou onthouden.

- "Vlaanderen dringt aan…" Voor zover ik het begrepen heb, hebben zowel Joëlle Milquet (toch wel de federale minister van Werk) en Didier Reynders (het andere Franstalige kopstuk) gezegd dat ze wilden praten over de regionalisering van het activeringsbeleid. Dan moet je niet in de zevende dag allerlei uitspraken doen, maar koffie zetten, lijkt me.
- Door een eigen Vlaamse uitkering te geven bovenop een federale uitkering, regionaliseer je niks. Regionalisering gaat over bevoegdheden die van niveau veranderen, niet over zelf je portemonnee opentrekken. Het zou nog maar dat te kort zijn dat de Vlaamse regering niet kan beslissen wat er gebeurt met Vlaams geld.
- Extra Vlaams geld bovenop federaal geld maakt het voor burgers moeilijk om te weten tot wie ze zich kunnen richten. Het verhaal over rechten en plichten wordt ook duidelijker als het uit één mond komt. Het komt de democratische transparantie dus ten goede om geen Vlaams geld te geven boven op federaal geld (lees in dit geval ook het verslag van een vergadering in de Commissie Werk en Sociale Economie, waar ik zo een beetje overtuigd ben geraakt, maar dit ter zijde)
- Het grote probleem om werkzoekenden aan het werk te krijgen is dat het verschil tussen de uitkering en het loon dat ze zouden krijgen onvoldoende groot is. Zeker als je er dan nog extra kosten bij in rekening brengt die een job met zich meebrengt zoals kinderopvang.
-Werkloosheidsuitkeringen worden voorgesteld als iets passief, dit is niet noodzakelijk het geval. Vlaamse werkgelegenheidsmaatregelen zoals WEP+, IBO,… gebruiken het federale geld van de werkloosheidsuitkering (of leefloon) en geven er eventueel een premie bij om werkzoekenden of werkgevers extra te motiveren. Of het verlies aan productiviteit door de begeleiding op de werkvloer te compenseren. Maar eigenlijk bestaat het systeem dus wel al, alleen wordt voor een aantal van die maatregelen het aantal plaatsen beperkt. Misschien het voorgestelde bedrag investeren in extra begeleiding zodat meer plaatsen mogelijk zijn in de verschillende activeringsmaatregelen?
- Wat is er verkeerd aan het huidige systeem waarbij mensen die niet op zoek zijn een job hun werkloosheidsuitkering kunnen verliezen en dus gestraft worden, in plaats van een beloning te krijgen als men de regels volgt, zoals voorgesteld.
- Uit onderzoek is duidelijk gebleken dat werkzoekenden te vroeg in allerlei maatregelen duwen, hun verblijf in de werkloosheid langer wordt. Parkeren heet dat. Het is dan ook kostenefficiënter op dure maatregelen voor te houden aan werkzoekenden die er meer behoefte aan hebben, dan hebben die maatregelen een echte meerwaarde.
- De liberalen hebben gescoord door de werkloosheidsuitkeringen met de tijd te laten dalen, waardoor mensen sneller aan het werk zouden gaan. Nu is het tijd aan CD&V om er rap iets aan toe te voegen? Als nadien blijkt dat het werkt en er minder werkzoekenden zijn dan is het dankzij beide partijen?
- Maar we hebben geld in Vlaanderen en dan moet het rollen, zeker? Dat maakt het achteraf gemakkelijker om met het vingertje naar die andere gewesten te wijzen die geen overschot hebben op hun begroting. En dan kunnen we ons hoofd in het zand steken voor onze eigen problemen. Als men echt een regionale toets wil geven aan het activeringsbeleid kan men misschien eens verschillende doelgroepen in de twee gewesten naar voren schuiven. Vlaamse werkzoekenden zijn geen Waalse of Brusselse werkzoekenden. Sommige problemen op de Vlaamse arbeidsmarkt zijn onbestaand in de andere twee gewesten en vice versa.

dat ik ooit luidkeels zou juichen bij de kreet: "Vlaanderen barst"

van de creatieve ideeën, ja.

Meer bij Het project

Een lastige vind ik persoonlijk. Ik begrijp sommige vrouwen soms ook niet, ik begrijpe mezelf soms ook niet. Elke keer als ik dacht van dit is het, had ik een tegenvoorbeeld in mijn hoofd.

Maar als er dan toch iets moet zijn:

Wat mannen niet begrijpen is dat er meerdere momenten in de maand zijn dat je wel eens boos kunt rondlopen. Ok, onze hormonen nemen wel eens een loopje met onszelf, maar ze volgen tenminste een relatief stabiel patroon, hun eigen hormonen slaan van de ene minuut op de andere om, dus wat is hun excuus?


Ook benieuwd wat de andere blogsters vinden, lees meer op de wijvenblogs.be

Excusez-moi le mot, maar ik vond het wel gepast. Deze wijvenweek is megafantastischwijsenbangelijk, maar kon voor mezelf op geen slechter moment vallen. Ik had de verantwoordelijkheid voor het Rapport voor mij opgeëist en natuurlijk zouden we blijven samenwerken. Zelfs toen hij opmerkte dat ik het Rapport best alleen kon schrijven, dat hij dat in het verleden ook nog gedaan had, vond ik dat geen probleem. Zijn aanhoudende opmerkingen over timing verhoogden de druk, zeker toen bleek dat ik niet alle stappen kende, omdat ik vorig jaar slechts bij een deel betrokken was. Maar geen probleem, ik schoof wat met vergaderingen, beet op mijn tanden en vroeg collega's voor andere dossiers om hulp, schoof nog wat vergaderingen, durfde al eens nee zeggen…en dan lanceren ze een wijvenweek, waar ik al die blogs ontdek. Geen feministische woordenkramerij maar gewoon gedachten over dagelijkse dingen, soms bieden ze een nieuw inzicht, maar al even vaak zucht ik "ik ben dan toch niet alleen".

For English scroll down

Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk...

Eerder deze week kreeg ik het deuntje niet uit mijn hoofd. Het paasweekend is immers productief geweest op het breifront.
* Het topje dat al een tijdje in een hoekje lag te wachten op nieuwe schouders, die iets meer bij mijn schouderbreedte passen, werd uit het hoekje gehaald en ik had meteen een nieuwe outfit.
* De secret of the stole ii is goed opgeschoten, hint 3 is klaar en hint 4 is al zowat halverwege.



* Minder goed nieuws is dan weer dat die andere KAL ook al begonnen is. Mystic Light, weet wel. Het patroon ziet er fantastisch uit, maar ook wel moeilijk. Ik ben dus nog een beetje aan het twijfelen, maar het resultaat van Monique zou me wel eens kunnen overtuigen om het toch te proberen.

***

Easter weekend has been productive on the knitting front:
- I finished a top that was waiting for new shoulders. I was so happy to have a new outfit this week.
- I finished the third clue of secret of the stole ii, and am halfway in clue 4.
- But the KAL Mystic light has started and I'm not sure what to do. It looks difficult, but maybe after seeing Moniques knitting I should give it a try anyhow.

Ik ben er altijd wel van overtuigd geweest dat ik kinderen wou. Als meisje wou ik ze zo vroeg mogelijk, een jonge moeder leek me de max. Mijn ma was er 26 toen ze mij kreeg, ik ben er nog niet aan begonnen, dus een jonge moeder kan ik ze al niet meer geven. Goh, er is bij de vorige lieven wel al sprake van geweest, maar (gelukkig denk ik nu) is het er niet van gekomen. Maar ooit wel, vermoed ik. Het lijkt alleen steeds minder evident om er de leuke dingen voor op te geven. Ook al zie ik wel dat het niet noodzakelijk hoeft, San bijvoorbeeld maar ook in de vriendenkring zijn er mensen die nog buiten durven komen. Spijtig genoeg zijn er ook andere...

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Het thema van de dag heeft – voor zover ik kon merken – al heel wat verzuchtingen opgeleverd, weinig huisvrouwen tussen de bloggers heb ik de indruk. Ik ga hier niet mijn steentje bijdragen met een lijstje van huishoudelijke taken, maar wel een verhaal uit mijn kindertijd vertellen dat me altijd is bij gebleven.
Mijn ma werkte als alleenstaande moeder voltijds, ze moet het niet gemakkelijk gehad hebben met twee kinderen, maar ik heb haar zelden weten klagen. Een grote hulp in het huishouden was ik niet, altijd met mijn neus in een boekje, op een verdwaalde keer na toen ik op een halve dag het hele huis onder handen nam omdat de juffrouw op school gezegd had dat we zo geld konden inzamelen voor het goede doel. Ik kwam van een kale kermis thuis, maar dit terzijde.
We waren uitgenodigd om te nieuwjaren bij haar doopmeter, een oude jongedochter, zoals dat heet. Het was mijn minst favoriete plaats om te gaan, alles was er keurig net en niet op kinderen ingesteld. Daarenboven vond mijn ma het niet beleefd om een boek mee te nemen, we moesten manieren leren en ook met dergelijke visites leren omgaan. Zelf zag ze ook tegen die verplichte bezoekjes op, en waarschijnlijk konden wij als excuus dienen om het niet te lang te trekken. Op zo'n keer doet ze haar beklag bij haar doopmeter over mijn leeswoede. Daarbij wou ze de steun van de oude vrouw oproepen door te verwijzen naar wat vrouwen in hun latere leven moeten kunnen. "En nooit kijkt ze eens hoe ze bechamelsaus moet maken, altijd maar lezen…" Ik betwijfel trouwens of mijn moeder zelf weet hoe ze bechamelsaus moet maken, maar laten we daar niet op ingaan. Ik herinner me echter als de dag van vandaag het antwoord van die vrouw. "Maak je toch geen zorgen, laat ze lezen, later als ze het nodig heeft zal ze het kunnen opzoeken in een boek. Vrouwen die veel lezen, weten hoe ze daar mee moeten omgaan." En daarna volgde het verhaal van een vrouw van veertig die toch nog van straat was geraakt en daarvoor ook niet kon koken, maar omdat ze leerkracht was had ze dat uit een boekske geleerd.

Ik weet nog dat ik het verwijt van mijn ma overdreven vond, waarom vroeg ze nooit of ik eens wou kijken als ze aan het koken was en waarom wimpelde ze mijn plannen in die richting af met "te veel afwas, laat mij maar doen". Maar ik merk dat ik net als haar het konijn bruin bier te drinken geef en gehaktballen op dezelfde manier klaar maak, ook zonder haar lessen en zonder kookboek. Voor andere dingen grijp ik naar het kookboek en geef ik haar nu tips, want mijn ma is allesbehalve een keukenprinses, haar kennis van kruiden stopt bij peper en nootmuskaat.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

"Ik ben projectleider, ik ben eigenlijk een doorgeefluik." Hij zegt het op een quasi verontschuldigende manier, met een knik naar het lokaal van de consultanten in de hoop op begrip. Ik bijt op mijn tanden en hou woorden als "projecttoelage" en "zelfs dat kun je niet" in het diepst van mijn hoofd verborgen. De vorige keer toen iemand (ook al van ICT, maar dat zal wel toeval zijn, waar is dat ironieteken als je het nodig hebt) dit tegen me zei, trok ik mijn conclusies. Ik kroop in mijn meest beleefde Frans met de scherpst mogelijke ondertoon en gooide alle hiërarchische regels overboord. Direct naar de top, niet één keer, maar een aantal keren, tot het alarmsignaal doordrong. We werden beiden ontboden bij een lunch in een zaal die normaal voorbehouden was voor een zeker niveau, waar ik niet toe behoorde. Kort daarna deden de wandelgangen hun werk: ik kon dingen veranderen. Mijn telefoon gonsde, of ik eens kon komen kijken, mail was te veel zwart op wit en dat hadden ze liever niet. De situatie is nu anders, ik heb mijn deel gedaan: de tekst is geleverd, nagekeken door hun en ingeplakt. Ik heb die gecontroleerd en mijn opmerkingen overgemaakt. Ik val tijdelijk in voor een collega maar ik kan onmogelijk meer doen dan iedereen aan de mouw trekken. Ik heb er reeds een kostbare halve dag voor verloren, meer lukt niet.
"Maar als er iets, Patricia, mag je me altijd aanspreken…" Hij wil zich coöperatief opstellen, de hysterie van de vergadering afgedekt houden. Maar niet met mij: "Ik heb mijn opmerkingen keurig op tijd op mail doorgestuurd, je hebt de mail ontvangen op…" ik werp een blik op mijn mailbox "13 maart, het gaat dus niet om opmerkingen van deze morgen of gisteren." Hij druipt af.

"Als je zo een hele dag naar stubru luistert weet je wel meer wat er gaan de is in de wereld", mijn lief aan het woord.
"Ah ja?" moedig ik hem aan.
"Ja, blijkbaar is er daar een presentator – ik ben zijn naam efkes kwijt - die de blog van een meisje…."
"maar een wijvenblog heeft genoemd," vul ik aan.
"Nee, hij heeft het een wijvenblog genoemd, de maar heeft hij niet gebruikt," (solidariteit onder de jongens) "maar hij heeft wel zijn excuses aangeboden…"
"En dat is de reden waarom er nu een wijvenweek is, want dat meisje is Lilith en i. ken je natuurlijk wel? Dankzij haar hebben we al heel de tijd van die gele tulpen kunnen genieten."
"En gisteren ging het over de boetiekskes en vandaag over de mannen. Dus wat heb je over mij geschreven?"
"Euch, niks."
"Het ging toch over mannen?"
"Ja, maar ik heb niet over jou geschreven."
"Ach zo", zegt hij met enige teleurstelling (of verbeeld ik me dat maar.)

Mijn lief en blogs, het is niet altijd een goede combinatie, tenzij iemand de playlist van The Cure online zet en daardoor mij gelijk geeft dat ze Lullaby hebben gespeeld (en dat dat diezelfde madam van de breiwol op het Gentblogt feestje is, die me naar de kringwinkel heeft gestuurd en les geeft in een school in zijn woonplaats…)

i. bond de bel aan de koe of iets dergelijks maar over mannen en crèmekes is het laatste woord nog niet gezegd. Over mannen tout court, niet toevallig het onderwerp van de dag. Een man met een roze t-shirt/trui/kousen/... gun ik geen blik, ik ben geen Italiaanse, zeg ik dan in mijn verdediging. Je kent natuurlijk die Italiaanse voetbalploeg in roze truitjes. Ook mannen in gladde pakken met dito manieren zijn aan mij niet besteed. Voor de goede orde: het gebruik van dagcrème valt hier niet, ik herhaal niet, onder. Valt hier wel onder: uw loon of heilige koe op vier wielen al bij de eerste afspraak toevallig laten vallen in het gesprek over koetjes en kalfjes. Ik hang dan wel weer aan je lippen als je gepassioneerd over iets bezig bent, muziek, fotografie, boeken, je collectie wiskyflesjes,... maakt niet uit, hoewel het helpt als ik er een ietsiepietsie van af weet. Voor de rest is het hoe je het vertelt, geef je me het gevoel dat ik een kleuter van vijf ben, wel dan verlies ik mijn aandacht stante pede maar behandel je me als een interessante gesprekspartner, oh boy.

Voor de rest is het magische woord: uitstraling, dat je ne sais quoi, waardoor één blik voldoende is om mij te doen zwijmelen. Ik hoop het ondertussen beter te kunnen wegsteken dan toen ik nog de puberende leeftijd had, maar het effect is niettemin hetzelfde. Veel hoef je daarvoor niet te doen, gewoon eens kijken met die bewuste blik als ik je tegenkom op de trein, in de winkel, op straat,... noem maar op.

Wil je meer, dan ga je vooral duidelijk moeten zijn. Het verleden heeft aangetoond dat ik het niet door heb wanneer een man iets voor me voelt tenzij hij met een groot plakkaat rondloopt met in koeien van letters de bewuste boodschap. Het is een vaststelling, meer niet. Veel woorden hoef je er eigenlijk niet aan vuil te maken. Meer dan eens ben ik verrast door een onverwachte kus, en misschien heb ik ze zo wel het liefst, van die lekkere tedere kussen met dat vleugje "ik wil je".

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Sunnymoon gooit met stokjes, een wijvenstokje welteverstaan. En omdat ik zo een meeloper ben, kon dit er ook nog wel bij...

Home
Favorite art: theater-performance-dans waardoor de haartjes op je armen recht gaan staan
Sheets: hema, in vrolijke kleurtjes of met grote motieven
Coffee-maker: gewoon de koffiezet die mijn kotperiode overleefd heeft. Ik had dat ding toen enkel na een opmerking van een gast die blijven slapen was, want zelf dronk ik dat drankje toen nog niet.
Pets: bij momenten, het kattenbeest van mijn lief
Where do you live? Gent
Favorite neighborhood restaurant? Il Cortile, denk ik.
Favorite cocktail? alleszins geen strawberry daquirri, de absolute topper van mijn lief die iedereen het einde vindt, maar die ik te zoet vind. Iets met rum zou ik zeggen.
Blackberry or Treo? wablief?
Favorite charity? Maandelijks verdwijnt een klein stukje van mijn loon naar Oxfam

Clothes

Jeans: Tipster, absoluut
Sneakers: euhm, de vorige zijn al een tijdje versleten en eigenlijk mis ik ze niet echt.
T-Shirt: bij voorkeur zwart, rood of groen en niet te duur en zonder prints, ook al probeer ik mijn leven te beteren
Day bag: eentje uit de wereldwinkel, bruin leder met aparte zakjes voor mijn abonnement en badge
Evening bag: euhm, dezelfde, veel te moeilijk om er twee te hebben.
Favorite discovery: ipod, ik wou dat eigenlijk niet maar cadeautjes mag je niet weigeren.
Who inspires you: mensen die ergens voor gaan
Necessary extravagance: whatever makes you happy

Beauty products

Lipstick: Labello
Mascara: als ik het niet vergeet
Shampoo: momenteel palmolive geloof ik
Moisturizer: te weinig, nivea
Hair product: te weinig
Perfume: bodyshop rules
Toothpaste: signal
Soap: geen idee, ik let op hydraterend op het etiket, mijn lief op - god weet wat
Nail polish color: Ik heb er in alle kleuren van de regenboog, maar op een occassionele keer na, heb ik ze sinds den unief niet meer gebruikt

Ik ben nu al een grote fan van de wijvenweek, al die leuke blogs die ik ontdek via wijvenblogs.be... en dat was voor ik die opmerkingen over statistieken bij de mannen aan een controle onderwierp... *zwaait naar iedereen, beetje beschaamd en maakt een kleine vreugdedans bij de reacties*

De strafste uitspraak tot nu toe komt van iemand mij niet onbekend
en dan heb ik het niet over haar fantastisch compliment, dat ik maar niet ga tegenspreken maar blozend aannemen en vanavond eens onder de neus van mijn lief wrijven, maar wel over haar uitspraak in haar eerste bijdrage. Ik citeer: "In mijn jarenlange praktijk heb ik ondervonden dat vele huwelijksproblemen te herleiden zijn tot een eenvoudige correctie van de cupmaat. In deze context wil ik het niet hebben over de chirurgische correctie der cupmaat, maar wel over het kiezen van de juiste maat bij aankoop van de beha, de pantylet of de corselet." Els is niet het type om uit de lakens te klappen, maar ik kan haar volmondig bij treden, behalve dat van die huwelijksproblemen waar ik geen affaires mee heb (hm). Ik kan haar alleen maar gelijk geven als het op de juiste bh aankomt, de juiste bh onder elk kledingstuk, maar vooral de juiste maat. Hoe grappig en kleurrijk die dingen ook mogen zijn bij de kledingmastodonten, om van de prijs maar te zwijgen, het beste effect van dat sexy kleedje/top/t-shirt/bloes/... krijg je enkel met de juiste bh. Verlaat dus eens de koopgoot en ga op zoek naar een gespecialiseerde winkel.

Ik vond het uiterst confronterend toen de verkoopster me zonder een woord de juiste maat in het model dat ik aan het bekijken was. Toen ik de maat zag wou ik protesteren, maar zij haalde gedecideerd haar lintmeter boven en in het paskot kon ik haar enkel gelijk geven. Wat een verademing. Het winkeltje blijft dan ook een vaste stop in de solden. Ik heb een zwak voor de creaties van Van De Velde maar mijn budget durft wel eens protesteren. Gelukkig weet de verkoopster ook raad met dergelijke problemen, niet meer in mijn maat, maar wel in een grotere cup en kleinere omtrek, ze reikt me steevast het goede exemplaar aan. En mijn preutse kant, heeft er de voorkeur aan dat die bewuste kledingstukken niet voor iedereen zichtbaar zijn. Gruwel, de vrouwen die hun Marlies Dekkers aan iedereen moeten showen.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Ik ben geen fan van shoppen, en voor u meneer, het hoofd meewarig begint te schudden en hierbij zucht: "zal wel, zal wel..., zeggen ze allemaal". Om maar te zeggen, dit thema ligt me dus niet zo goed, ik begon al te vrezen voor een mannelijke kant, maar de eerste berichten stelden me meteen gerust. Ook Sarah en Tantieris houden niet van shoppen, tenzij in de fnac en consoorten. Count me in. Trouwens ze krijgen hier een linkje omdat ik ze wel lees en er maar niet in slaag om mijn blogroll aan te passen, maar terug naar het shoppen.

Vitrines lekken is aan mij niet besteed, geld uitgeven wel. En liefst op korte termijn en bij momenten ook wel veel. Cd's en boeken vallen hier onder, maar ook kleren en schoenen. Als ik het in mijn kopke krijg, dan wil ik hier en nu een nieuwe outfit van kop tot teen, en wel direct. Winkel in, winkel uit, als het moet. Altijd snel, weliswaar want ik zie het in één oogopslag of ze iets naar mijn goesting zullen hebben en dan hoef ik niet alle rekken langs te gaan en ale kapstokken te beroeren. Ik zie het meteen, mijn buikgevoel heeft me nog nooit in de steek gelaten. Maar oweee als ik haar tegen kom, je weet wel, die verkoopster, Angelique komt ze tegen bij de productjes, ik steevast bij de paskotjes. Je kent misschien het gevoel: wel of niet passen, het eeuwige dilemma, toch maar richting paskotje, laagjes uit, nieuwe laagjes aan en dan geen spiegel. Grmmbbl.... Het kledingstuk lijkt te passen, maar de enige zekerheid is buiten: de spiegel. Op kousenvoeten schuifel je naar buiten en daar ligt ze op je te wachten: "hmmm... een beetje te klein, nee?" Luid genoeg, zodat andere vrouwen die ook met de moed in de schoenen de spiegel monsteren je bekijken, opgelucht dat zij ontsnapt zijn. Wel, daar eindigt voor mij de leute. Waarom verzetten we ons met zijn allen niet tegen dergelijke sadistische winkels zonder spiegels in paskotjes? En vooral waarom zijn we niet wat liever tegen elkaar bij het paskotjesritueel. Niemand lijkt het leuk te vinden, een compliment van een vreemde kan dan wonderen doen. Ach, ik weet ook wel dat er andere verkoopsters bestaan, in sommige winkels vraag ik steevast hun advies en loop ik gegarandeerd op wolkjes buiten. Oh, ze durven natuurlijk wel zeggen dat het te klein is, daarom vind ik ze ook zo goed, maar ze doen het op een andere manier.

En dan is er natuurlijk nog postorder, valt dit ook onder shoppen? Tja, dan ben ik een vrouw. Ik kijk elk seizoen reikhalzend uit naar "den boek", al van toen ik het over "driesuisjes" had (omdat ik pas kon lezen) ben ik verkocht aan die dingen. Ik zweer echter bij La Redoute, ik heb er het perfecte jeansmerk in gevonden waar ik al menig broeken versleten heb en ik kan die gewoon in mijn eigen badkamer aanpassen. Ook kleedjes, rokjes, lingerie,... wordt in die witte zak bij de supermarkt opgehaald en als het moet ook terugbezorgd. Geen blikken, maar ook niet flaneren met overvolle zakken in de winkelstraat.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Goh, er zijn verschillende manieren om om te gaan met de vervelende opmerking. Mijn lief probeerde het met "dat is hun manier om te interpreteren dat je zo fit bent". Ik kijk niet begrijpend, "ja, dikke mensen en fit lijkt niet samen te gaan." "Dus ik ben dik?" Hij slaat zich voor het hoofd, nee dat wou hij niet zeggen, maar hoe kan hij zich er nu uit redden? Zijn vrienden waren beter, en "je hebt geantwoord of dat geen probleem is bij haar job, zo zonder bril?"

Toch maar weer puntentellen. Maar nu eerst paaseitjes...

Trouwens als ik zie, hoe snel ik mijn schade van de eerste gemiste wijvendag probeer in te halen, moet dat toch een paar bonuspunten opleveren?

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Dat is nog eens een wijvenonderwerp. Al bij al ben ik best tevreden. Goh, het zou natuurlijk hier en daar wat strakker mogen, of wat meer of minder van dit of van dat. De grote probleemzone is mijn buik, vrouwen met een buikje moet kunnen, maar als je te pas en te onpas gevraagd wordt of je zwanger bent is er een groter probleem. Doe daar dan nog een tip bij van een man met een dikke pens, en dan is de maat vol. Maar laten we dat voor een volgende keer houden.
Mijn huid toont nog de sporen van het voorbije seizoen, droog en een schreeuwende behoefte aan hydratatie. Om de zoveel tijd koop ik me wel een nieuw productje en meestal leg ik het dan bij de andere, misschien gebruik ik het ook wel een keer, maar zo af en toe. Dagcrème lukt wel, hydratatie weet wel. Als ik weinig geslapen heb durf ik ook nog wel eens aan nachtcrème denken, maar he, die rimpel aan mijn ooghoek kan ik nog moeilijk wegtoveren. Hij zal er wel altijd blijven zitten, dus kan ik er maar beter aan wennen... Na een dagje poetsen en opruimen is er nisk zo deugddoend als een goede scrub, een verfrissende douche en een zwierig rokje.
En een dikke pull, ik ben nu eenmaal een truienmeid en dankzij deze winterprik kan ik er iets langer van genieten.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

Rijkelijk laat, maar he, het was paasweekend en ik heb me teruggetrokken in het rustige Mariakerke, alle familiale verplichtingen compleet genegeerd en eens productief geweest (later meer).

Maar het is dus wijvenweek dankzij i. en Lilith. Alle madammen kunnengevolgd worden op wijvenblogs.be. En hier heeft No Butterfly haar fliefladderkleedje aangetrokken, sneeuw of geen sneeuw.

Grmmmblll... ik heb de eerste afleveringen van Ugly Betty over What a girl wants (met Collin, mmmm...) opgenomen, video-stuff grmmmblll... Dit wordt dus een andere achtergrond bij het strijken.


Update:
Ugly Betty is nog zo slecht niet. Sara is maar een zwak doorslagje, als je het mij vraagt.

For English, scroll down
Op de doebeurs hadden we weinig vrije momenten, toen het eventjes stil werd, surfte ik gauw naar Ravelry, ik was benieuwd naar de foto's van de laatste hint van The secret of the stole ii. Sommige brei(st)ers zijn immers heel snel (sommigen zijn ook gepensioneerd of huisvrouw, zucht ik dan terwijl ik hint 3 verder brei). "Maar nee", zei Michel, "Etsy is de site die iedereen zou moeten gebruiken." "Ik wil niks kopen en vergeet het maar dat ik deze sjaal zou willen verkopen voor hij af is..." Discussie gesloten.
Ravelry is mijn patronenparadijs en ik haal er ook heel wat tips uit. Nu ik - eindelijk - mijn topje weer boven gehaald heb om de schouders opnieuw te doen, zat ik met een probleem, welke naald had ik gebruikt? Ik had dat moeten opschrijven! En daar vond ik het in mijn projecten, naald 7, nu nog vlug afwerken. Trouwens Nautical Knitter heeft de foto's van haar stole vrijgegeven, wat een motivatie om door te doen.

***
Some time ago, at a fair for computers, I was surfing to ravelry, curious to see the finished photos of The secret of the stole ii when a Michel said "Everyone should be using Etsy. "No way, I'm gonna sell my first lace stole. and I don't want to buy something I can make myself." End of discussion.
ravelry is a little paradise for patterns and full of good ideas. When I finally wanted to reknit the shoulders of my top, I had a problem, what needle to use? I should have written that down. And there it was! In my projects, neelde 7, now time to finish it. By the way Nautical Knitter has published her version of the stoles, what a motivation to continue.

Die commentatoren bij de formule 1 op de rtbf over die piloot die zijn verjaardag had gevierd deze week en nu pech had, over die mens die terug opgedoken is maar dat dat kwam omdat hij een Maleisische vrouw had (het was de GP van Maleisië) en eigenlijk ook wel opgeklommen in de sociale ladder want hij had een bodyguard en dan die andere piloot die een optrekje in Phuket heeft gekocht om uit te rusten en de papa van die ene piloot die niet in de pitch komt omdat de mama ook mee is en die niet zo van lawaai houdt en dus de tribunes prefereert maar de papa van die en die en die en die piloot komen wel in de pitch, soms zelfs in beeld,...

Nee, opstaan om kwart voor acht op paaszondag voor de formule 1 is niet mijn idee van een romantisch ontbijt, maar zo kletsen... Oprah kan er nog iets van leren.

Mijn lief had een cd vol jeugdsentiment opgelegd in de auto, nee niet Patrick Bruel, maar het was ook Franstalig en dan kom ik bij Patrick Bruel uit. Zucht.

"Heb je toevallig Patrick Bruel niet op cd?"
"Nee."
"Hmm. Ik heb die op een casette staan, maar wie luistert daar nu nog naar? Wist je trouwens dat hij een Canadees is?"
"Maar nee, dat is die ander...Allez, hoe noemt hij nu?"
"Ach ja, Roch Voisine. Hij staat op de andere kant van dat cassetje..."

Gelukkig is er nog tinternet...

Daarom!

En ik moet toegeven dat ze mij vaak aan het lachen hebben kunnen brengen met hun persberichten, soms een beetje groen, maar toch een meer dan geslaagd experiment. Ongelooflijk hoeveel mensen daar ingetrapt zijn, gelukkig was er nog de politieke logica. En zo erg dat mensen wel reageren als het om West-Vlamingen gaat en niet om allochtonen of Walen...

Ik ben uitgevlogen op een vergadering. Het overkomt me zelden, en nog minder twee keer op een dag. Ja, ik begrijp dat ze die gegevens vragen maar ik zou graag weten wat ze er mee van plan zijn, want die gegevens hebben niks te maken met het beleid dat we voeren en als je dan begint te rekenen dan kom je nergens uit, of wel op zinloze vaststellingen. Ja, ik begrijp de strakke timing, geen probleem, vorig jaar deden we dit rapport met drie, nu ben ik alleen en nog bijkomend werk. En als dit het enige punt is dat u wil maken, dan is dat genoteerd en kan ik mijn tijd nuttiger besteden en ja, ik dacht ook dat we gingen samenwerken en dat dat iets anders betekende dan dat ik nog wat van je taken deed. Maar he, ik zal wel tijd over hebben zeker...

Vorige week dreef mijn nieuwsgierigheid me naar Waterstone's, een ideale manier om een lunchpauze door te komen, maar niet goedkoop. Mijn nieuwe aanwinst: Prayer for Owen Meany van Irving (voor de bib-lezersgroep), Then we came to the end, van Joshua Ferris, een comedy debut of the year volgens the Sunday times over collega's en Two caravans van Marina Lewycka, waarvan A short history of tractors in Oekraine, me menig lachjes bezorgd heeft. Het laatste boek wil ik meteen ook aanprijzen aan Jos, Anna, Guy en Phara voor de vijf-jarige Uitgelezen. Stemmen, zou ik zeggen.

en nu hebben ze er ook een klantenkaart, het voordeel is dat je geen punten moet sparen tot x aantal voor je gebruik kunt maken van je korting, maar al direct bij de volgende keer mag er één euro en nog iets af van het bedrag. Nu nog lezen...

Sommige dingen zijn zo vanzelfsprekend dat je toch wel even moet slikken als je met je neus op de feiten geduwd wordt. De leerplicht is in België verplicht tot 18 jaar sinds 1983, het geboortejaar van mijn broer. Ik wist al langer dat mijn ma de schoolbanken op haar 16de verlaten had, maar het is toch iets waar je af en toe eens moet aan denken, als allerlei beleidsideeën uitgedokterd worden of grote meningen verkondigd of sommige dingen te algemeen aanvaard.

- "Hallo met de helpdesk".
- "Hallo, ik ben patricia en heb een probleem met mijn pc." Daarom bel ik de helpdesk natuurlijk.
- "Ik heb gisteren gewerkt op mijn pc tot de batterij op was, deze morgen kan ik mijn pc niet aansteken."
- "Is de batterij opgeladen?"
- "Nee, ik ben die nu aan het opladen. Het oranje lichtje flikkert."
- "Hm, ik ga u een nummer geven, want er zal iemand moeten langskomen."

Een uur gaat voorbij, gelukkig kan ik een dossier lezen. Om de x tijd probeer ik nog eens mijn pc. Ik kom op het idee om de stekker van stopcontact te veranderen zonder dat het iets oplost. Nog een tijdje later controleer ik de kabel, blijkbaar is de kabel los gekomen van dat bakje. En voilà, probleem opgelost.

- "Vrouwen en techniek," mompel ik. Mijn collega kijkt op. Ik doe hem het verhaal.
- "Maar je hebt het zelf gevonden, dus dat valt nog mee", zegt hij.

- "Hallo met de helpdesk."
- "Ik ben patricia en ik had daarjuist al gebeld. Mijn nummer is... Het probleem is opgelost, mijn computer werkt weer."
- "Ah ok, ik zal het noteren."

Mijn collega schudt het hoofd: "je had moeten zeggen: ik heb het opgelost."

Tot zaterdag had ik er nog nooit van gehoord, maar welk woord werd door Taallink gebombardeerd tot woord van de week? Jawel, pidag, het lijkt me inspiratie van de laatste moment of een wiskundige die verdwaald was van departement.

Vorige week vrijdag was het 14 maart. Dat is een bijzondere dag in kringen van wiskundigen. Voor hen is 14 maart pidag, de dag van het getal pi. In de Angelsaksische datumnotatie wordt 14 maart geschreven als 3/14, wat doet denken aan de korte vorm van pi: 3,14. Naast de gewone aaneengeschreven vorm wordt heel vaak de schrijfwijze met een streepje gebruikt: pi-dag.

Zeg niet:

"Mijn trein had weer tien minuten vertraging."

Maar zeg:

"Dankzij de NMBS kon ik twee extra rijen aan mijn Secret of the Stole ii breien."

"Kent u Gentblogt, meneer/mevrouw?"

Ik was de hele namiddag present op de Doebeurs. Uitleg geven, kaartjes uitdelen, complimentjes ontvangen (goe bezig) en geruststellen (nee, wij gaan niet stoppen)...

Vergeet vooral die opmerking over breinaalden, ik ben er met moeite een kwartiertje niet geweest en het gaat niet zomaar om breinaalden maar om rondbreinaalden voor de mystery KAL. Hoe krijg ik anders 2 m op naalden?

In navolging van Lilith

Het was niet mijn beste vriend, hij was een jongen van zestien waar ik die zomer mijn eerste slow meegedanst had, ik was veertien, en we hadden eigenlijk bijna niks tegen elkaar gezegd. Hij bleek later op mijn bus te zitten (of ik op de zijne). En hij moest ook langs dezelfde weg naar huis fietsen (allez ik paste mijn reisweg wel een beetje aan). Meestal bleef het beperkt tot een hei en een stralende lach, genoeg om vlinders te voelen tot in het diepst van mijn binnenste. Praten is nooit onze sterkste kant geweest. Maar in overvolle schoolbussen komt een mens wel eens iets te weten, zo ook dat hij een week naar Duitsland met school ging en ik hem dus een hele week (vijf dagen) niet zou zien. Ik krabbelde een briefje waarin ik schreef dat ik hem ging missen dat ik in zijn tas smokkelde. Tot mijn grote schrik was hij die avond een stuk sneller om me in te halen met de fiets en vooral was hij nog niet in Duitsland. We hadden een gesprekje over koetjes en kalfjes, kwamen elkaar op de één of andere fuif nog wel eens tegen, dansten nog een slow en nog één en waarschijnlijk nog wel één, maar nooit meer dan dat.

Sportpaleis, gisteravond, wij hadden een zitplaats en konden dus al die schermpjes heel duidelijk zien.



En het was de max, veel bekend materiaal en ook veel mij onbekend materiaal. Ik zag ze eerder in Werchter, toen ze hun setlist overhoop gooiden na Roskilde en het hun afscheidsconcert ging worden. Het was een set vol b-kantjes, maar ik was onder de indruk. Gisteren begreep ik absoluut niet meer waarom we ons ooit zorgen gemaakt hadden toen een vriendin van het internaat alleen nog zwart en the cure t-shirts wou dragen.

Gisteren kregen we een zakje paaseitjes van de grote baas, op de vergadering van Het Project waren er pralines en kleurrijke naamkaartjes, vanmorgen was Gent belegerd en had ik voor een keer een leuke reden om uit bed te komen. En nee, ik had gewoon een halve dag verlof omdat ik naar de stadsdiensten wou onder andere voor een nieuwe identiteitskaart. De beambte heeft me de uitleg: "... en dan krijgt u zo'n envelop thuis en mag u uw kaart komen halen. Zal dat dan nog lukken?" Ik kijk niet begrijpend, maar zij kijkt naar mijn buik... "Tuurlijk", zeg ik en ik haast me weg. Nee, ik ben niet zwanger, gewoon dik.

Treinreizigers zijn het eigenlijk beu. Ik ben er ook zo eentje van, moet ik toegeven. Het reizen naar Brussel word meer en meer een sleur, ik hou heel sterk vast aan mijn thuiswerkdagen. Geen enkele trein die ik nam reed deze week zoals het hoorde, trein voor ons houdt deze trein op, ongeval in Beernem, technisch defect, defect in de seingeving in Brussel Zuid,.... Ik begin de redenen te kennen. Toen we gisteren stil vielen voor een kortsluiting, trok ik mijn stoute schoenen aan en zocht me een plaats in eerste klas. Als ze dan toch niet wisten hoe lang het ging duren kon ik evengoed zitten, ik stond al heel de tijd recht en dan kon ik nog ergens wat werk gedaan krijgen op mijn laptop.

For English scroll down.
Op Ravelry voor de brei(st)ers van Secret of the stole ii, en er is een groep voor schildpadden. Ik ben er zeker eentje. Vorige vrijdag kregen we de voorlaatste tip, nummer 8 en diezelfde vrijdag beëindigde ik tip 2. En eerlijk, ik vind het niet erg, het is mijn eerste knit along, mijn eerste kantbreien en mijn eerste lezen van een schema. Ik heb zeker al veel geleerd en vind het nog steeds plezant. Dus heb ik me maar een alternatieve timing opgelegd: ik wil de sjaal dragen op het huwelijksfeest van mijn broer in juni.


There is a group on Ravelry for knitters of the Secret of the stole ii, and there is a group for tortoises, slow knitters. I'm certainly one of them. Last Friday we received clue 8, still one to go, Friday I finished my clue 2. And really I don't mind, it's my first Knit along, my first lace knitting and my first chart reading. I already learnt a lot and most importantly I'm still enjoying it. So I've come up with an alternative timing: I want to wear this stole on my brother's wedding in June.

Af en toe hoor ik iets naar beneden donderen. Of vloeken, dan krijg ik schrik. Als ze boren rammelen de vensters in mijn badkamerdeur. Het blijft met een klein hartje dat ik de geluiden aanhoor. En ook met een beetje spijt. Toen ik hier mijn intrek deed, was mijn budget op. Er was nog geld voor huisraad en verf maar daarmee was de kous af. Nu meer dan zes jaar later is de badkamer en keuken* echt wel uitgeleefd. Vorig jaar was er de hoop en het grote centenplan, maar toen de architect afhaakte verdween de moed me in de schoenen. Maar nu voel ik dat het tijd is voor actie.


*De keuken van een tijd terug is de keuken in Mariakerke, bij mijn allerliefste.

dan peuter ik dat stukje eruit"

Hoofdpijn teistert me nu al een tijdje, een aantal weken, in vlagen, het ene moment is alles ok, het andere moment voel ik in de achterkant van mijn hoofd een luchtbel vormen, die zweeft langzaam naar voren, wordt groter en ....ontploft. Pijnstillers werken soms, soms ook weer niet. Het enige wat zou kunnen helpen is amputatie op zo'n pijnmoment.

als iedereen zegt "Irlande douze points" natuurlijk, niet toevallig de titel van hun inzending, van de Ierse Samson, alleen is het een kalkoen Dustin Turkey meer bepaald(volgt u nog?). Alleen werkte die formule vorig jaar (of twee jaar al?) niet zo goed, luid scanderen "we are the winners."



Via songfestival.weblog.nl Het beste resultaat krijg je als je één of twee beeldschermpjes aanklikt. Finland is Lordi zonder masker, Tsjechië en Griekenland doen iets met te korte rokjes, er zijn piraten wist i. al te melden, maar ook engels bij Azerbeidjan en dat clipje wou ik u niet onthouden.

Een Magdalenazaal in Gent, het is een idee dat ten huize No Butterfly wel tot de verbeelding spreekt. Mijn lief ging voluit voor de Vooruit als ideale lokatie, maar ze moeten dat durven programmeren, dixit mijn wederhelft. Ik was niet overtuigd, ook al hebben we er Motek in de balzaal gezien. En zien we er vanavond ook iets Duyster-achtigs, maar dan uit het hoge noorden en niet uit Aalst.

"Ben jij trouwens al veel in Magdalenazaal geweest?" vroeg hij argwanend. Nee, enkel wanneer hij de één of andere groep wil zien. De eerste keer stonden er theelichtjes en stoeltjes, wat volgens hem niet kon en toen moest ik dus op de naam komen. "Je hebt er een cd van gekocht, maar van het voorprogramma dat je beter vond dan de groep die je eigenlijk wou zien en het is langgeleden dat die cd opgelegd werd, eigenlijk. En ze hadden van die mooie t-shirts, in lichtblauw, absoluut niet Duyster.... hun naam klonk ook niet Duyster, iets met Kill... ofzo of fight... Maar de andere groep kwam uit het noorden, en doet me zo denken aan ijs en berken...." En toen hij het niet wist, zei ik dat mensen hiervoor een blog bijhouden. Hij antwoordde gevat dat hij daarom de tickets bijhoudt. Maar ik had het hier inderdaad meteen gevonden: the white birch (berken) en the art of fighting.

"Grijs is toch voor niemand een flatterende kleur", fluister ik tegen mijn lief.
"En haar bh is toch ook te klein."
Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Sinds wanneer kijk jij naar andere vrouwen hun bh?"
"Allez, schat, op wat trekt dat nu? Alles puilt er op haar rug uit."
Hij heeft natuurlijk gelijk, maar ik heb geen zin in Susannah & Trinny als lief.

goeie vraag zou ze trouwens geen nieuw boek hebben, het wordt tijd dat ik nog eens iets anders lees dan breipatronen, dixit John

Ik heb geen shoutbox met de meest recente reacties, weet zelfs niet of dat kan op blogger, maar vermoed van wel. Reacties op mijn posts krijg ik in mijn mailbox en het gebeurt eigenlijk niet zo heel veel (dus stel ik me voor dat het voor u als lezer weinig zin heeft om zo'n rubriekje "recente reacties" te hebben). Het zou nogal zielig zijn als dezelfde reactie dagenlang bovenaan staat, denk ik, voor mezelf dan toch. Een lange inleiding om u te wijzen op een reactie die ik kreeg op mijn post met kritiek op presentatrices.

Van Koen Fillet himself, denk ik dan in al mijn naiëviteit. Maar toch: het blijft spoken. Het is té gemakkelijk om kritiek te hebben, zeker in deze bloggende tijden. Wat voor presentator is hij? Een vraag om over na te denken.

Feiten of Fillet hoor ik zo'n twee-drie keer in de week. We zitten dan meestal aan tafel, eten en praten gezellig over onze dag of weekendplannen, nadien gaat meestal een cd of de tv op. Ik hoor het programma dus met een half oor, maar dat kan even goed van het ochtendprogramma gezegd worden als ik tussen ontbijt en badkamer loop. Wat ik apprecieer aan het programma is dat er tijd is om vragen te stellen over kleine en grote feiten uit de actualiteit. Het is vaak op een wat luchtige toon. Koen stelt gerichte vragen maar doet dat soms op een beetje een jongensachtige manier, zoals gisteren met Mark Eyskens. Heel belangrijk, hij laat de persoon ook uitspreken en als het gesprek gedaan is voegt hij er geen cynische boodschap aan toe (wat me 's morgens wel stoort). Hij wil het ook niet persé luchtig houden. Wat ik grappig vond was dat hij fragmentjes uit de verschillende ochtendjournaals liet horen om de toename van de wereldbevolking aan te tonen. Hoe zijn collega's de naam van de nieuwe president van Rusland uitspraken vond ik minder gepast, maar dat is persoonlijk.
Op zaterdagmiddag luister ik echt zelden omdat zaterdag vaak een hol-van-hier-naar-ginder-dag is om dingen geregeld te krijgen of boodschappen te doen. De voorbije zaterdagen lukte het wel omdat ik van schildercorvee was en daar herinner ik de discussie van iemand van de protestantse (?) kerk over de subsidie die Ugent krijgt om de evolutieleer te vulgariseren en natuurlijk ook het interview met VB'er over hun nieuwe site. Ik heb de indruk dat de onderwerpen dan iets minder luchtig zijn, maar daarvoor heb ik het te weinig gehoord. Opnieuw apprecieer ik dat Koen meegaat in de denkwijze van de ondervraagde en hem of haar confronteert met andere meningen zonder de indruk te geven dat hij het zelf beter weet (waar ik me aan erger bij presentatoren).

Alleen maar positief? Goh, ik denk dat de programma's bewust gekozen zijn, ik denk niet dat Koen zou aarden in het presenteren van de één of andere top of in een "harde" actualiteitenprogramma.

For English, scroll down
Op een hip feestje werd ik voorgesteld aan Drun, ze had een belangrijke vraag voor mij. Waar in Gent kon ze breiwol kopen, heel specifiek van Bergère de France. Michel die ons voorgesteld had keek verschrikt: "breiwol?" Ze gaf me ook een schitterende tip voor breinaalden: de kringloopwinkel in Mariakerke (misschien ook in andere). Dit is mijn oogst van zaterdag (waardoor ik het einde van de omloop het volk miste): naalden tussen 2,5 en 5, bijna allemaal in metaal of dan toch met twee punten en veel vrolijke kleurtjes voor de prijs van 4,40 euro voor elf paar breinaalden. Jawel.



At a very cool party I was introduced to Drun who had a very important question for me. Where could she buy yarn in Ghent, especially yarn from Bergère de France. Michel who had introduced us, looked terrified: yarn? really? She gave me a tip to buy needles, the "recycling-shop". Saturday I bought eleven pairs of needles for 4,40 euro. All in steal or with two points, somewhere between 2.5 and 5 and good quality (trois suisses and others) in fun colors.

San is een lieve dame, echt waar, maar met dit artikel op Gentblogt kreeg ze ferme tegenwind van de fietsers. In alle heisa dacht ik er over van mijn fietsroute eens te beschrijven. Lien was me voor, maar dat hoeft me niet tegen te houden om u mee te nemen op een fietstocht van Mariakerke naar Sint-Pietersstation. Een tocht die ik binnenkort dagelijks doe.
Laten we ergens beginnen bij Zomerlief op de Brugsesteenweg. Bijna net nadat je op de Brugsesteenweg komt, kun je voor de rode lichten staan. Geen erg, maar niet iedereen stopt voor voetgangers, zeker als die al lang overgeglipt zijn. De Brugsesteenweg valt als fietser best mee, een fietspad dat bovendien bij verschillende buskotjes wordt omgeleid. Gelukkig hebben ze dat vervelende hoogteverschil opgelost en nu is het best praktisch, toch blijft het opletten voor wachtenden aan het bushokje die een breed voetpad wel op prijs stellen en graag op de rode tegeltjes staan. Ah, dat is het fietspad? Ik rinkel hen vrolijk weg. Rechtsaf in de Boomstraat is het lastigste stuk om op de ring te geraken, automobilisten wachten liever rechts zodat auto's die de Boomstraat willen inrijden niet gehinderd worden. Ah, er zijn ook fietsers? Ik trek het mij niet aan en snij desnoods een hoekje af via het voetpad, de Rooigemlaan is het lastigste stuk, vooral als je de lichten van de Drongensesteenweg begint te naderen. De auto's staan vaak al een tijdje aan te schuiven en hoewel je als fietser lustig verder kunt peddelen op het fietspad zijn er wel eens auto's die dit als invoegstrook beschouwen om aan de lichten rechts in te slaan. Het strafste geval deed dit net voorbij het Van Rooigemzwembad. Bij Overzet ga ik rechts omdat de ring nu eenmaal niet echt prettig rijdt. Voor het Jan Palfijn ziekenhuis kan ik op een apart fietspad rijden, afgescheiden van de straat door geparkeerde auto's. Voetgangers durven zich nogal eens vergissen maar even rinkelen en ze zien hun fout in. Ik word zelden opgeschrikt door het in- en uitrijden van het ziekenhuis door auto's maar heb eigenlijk mijn volle aandacht nodig voor het slalommen tussen de putten in het fietspad, zeker als het geregend heeft is dit een heikel punt. Niemand komt graag met een natte broek of schoenen op het werk. Het rondpunt is een makkie en dan is het genieten van het uitzicht op de Watersportbaan. Het rondpunt is iets moeilijker, automobilisten en richtingsaanwijzers, er is nog werk aan de winkel. De brug op valt nog mee, maar dan moet ik voorsorteren want ik wil de Patijntjesstraat links in. Heb ik geluk, dan rijdt er een auto die hetzelfde wil, anders is het iets meer manouvreren. Ik steek altijd mijn arm uit. Vanaf de Patijntjesstraat begint het uitkijken naar schoolkinderen, of beter hun ouders. In de Aaigemstraat blokkeren ze meer dan eens de doorgang voor fietsers, waardoor ik vaker dan me lief is de rode lichten zie afwisselen. Als ik dan eindelijk kan oversteken let ik bij het Sint-Pietersinstituut best op voor kinderen die het zebrapad oversteken zonder op het groene ventje te wachten en auto's van bezorgde vaders en moeders die hun kind als het even kon meteen in de klas zouden afzetten. Als dit niet lukt rijden ze wel mee terwijl het kind op het voetpad tot aan de poort loopt. Oh, openzwierende portieren. Rinkelen levert meestal heel boze blikken op. Weet je wel hoe gevaarlijk het is 's morgens aan de schoolpoort, geen verstandig mens die zijn kinderen te voet zou laten gaan? Zucht...

... is weer voorbij voor je beseft dat het begonnen is, maar ik moet u dat vermoedelijk niet vertellen. Het weekend stond ten huize no butterfly in het teken van de stoel, jawel, de stoel. Misschien herinnert u zich nog dat we een stoel gevonden hadden, alleen wisten we niet waar en of die verkocht werd in Gent. Na wat zoeken gingen we aankloppen bij het stoelenparadijs dat onze keukenadviseur aangeraden had. Ja, ze had de Jam staan, maar zouden we dat wel doen? Het leek haar niet te passen bij de keuken die we haar beschreven. Een echte no-nonsens vrouw die ons meteen voorstelde om de stoel mee te nemen en eens te testen. Ons maagje begon inderdaad al wat te knorren en dus grepen we haar voorstel met beide handen aan. Ze had de stoel niet in de correcte hoogte maar met het andere model konden we dat wel eens testen. Het leek mij een beetje te laag, maar mijn lief had er minder problemen mee. En toen we begonnen te meten bleek onze keuken vier centimeter hoger gemonteerd te zijn dan we gevraagd hadden. Ik had tijdens het groenten snijden al de opmerking gemaakt dat ik beter talons aan doe en het is dus inderdaad hoger dan verwacht. Mijn tevredenheid over onze keukenbouwer slinkt langzaam. Oh ja, we kunnen de Jam met pompsysteem bestellen, alleen is die natuurlijk een stuk duurder. Bovendien vind ik die andere poten gewoon eleganter. Of we zoeken nog wat verder, want het is een smak geld, zeker toen ik het in Belgische franken begon uit te rekenen. Vragen, vragen, vragen...






Trouwens, ik ben een jobke aangeboden in het stoelenparadijs, enkel op zaterdag zijn ze open voor particulieren maar ze bood het me spontaan aan toen ik wist waarom bij een stoel twee verschillende hoogtes stonden (zithoogte en hoogte van de leuning).