Ik heb de kat uit de boom gekeken, maar ik kon het niet blijven negeren. Iedereen droeg een shortje op de Gentse feesten, ook vrouwen van mijn leeftijd. Dus ik zette me over mijn schroom en haalde mijn chataigne short van Deer&Doe boven. Ik maakte deze ondertussen twee jaar geleden, maar droeg die nauwelijks. Maar zo eens aan de zee dat zou ik wel eens doen, zeker met die zotte temperaturen. Toen ik thuis kwam was ik eigenlijk verkocht, alleen niet zot van dat stofje. Blijkbaar zit er toch best wel wat polyester in, want de stof schuurde serieus tegen mijn benen.

Ik ging zoeken in mijn voorraad (lees: ik keek naar mijn kast) en vond een restje van een kleedje. Ik kocht de stof ooit bij De Stoffenkamer en spijtig genoeg volgde ik de wasinstructies niet. Dit shortje gaat dus zeker niet in de droogkast.

Ik paste en puzzelde wat, maar met een beleg en zakken in een  ander stofje lukte het perfect. Het shortje zat snel in elkaar. Ik was alleen vergeten dat ik mijn patroon verlengd had en dit geen zicht is. Ik knipte het op de normale lengte en liet het los op mijn meest kritische publiek: mijn ma.

Ze gaf haar zegen en 's avonds knipte ik er nog eentje. Het stofje vond ik in dezelfde voorraad. Het is een canvas "it's a plus" van de koi-collectie van cloud 9. Ik had nog zitten kijken of ik van die stof geen rokje zou maken, want ik denk dat ik de stof heb gekocht met de gedachte van er een rokje van te maken, maar vraag niet waar ik de stof heb gekocht.

Ondertussen is het een stuk frisser en zijn twee shortjes misschien te veel van het goede, maar naar het schijnt komen er nog zo'n zomers en nu ik mijn schroom opzij heb gezet...

Drie jaar geleden was ik nu bezig aan het schrijven van mijn thesis. Ik had het niet over mijn hart gekregen om de feesten en TAZ te skippen, maar het was toch op een laag pitje. Ik zou lezen en opzoeken in die periode en rangschikken. Drie weken zou ik dan intensief schrijven. Ik denk vaak dat ik in die periode maar twee mensen langer dan een kwartier heb gezien, maar het klopt niet. Ik heb er drie gezien.

Ze kwam na het werk een schaar ophalen. Ik had lopen zoeken, maar ik vond ze niet. Ik had ook geen tijd om te zoeken, ik had net een idee en ik was bezig met het uitwerken ervan. Ze vond het praktisch dat ze toch langs kwam. Ze had last van de warmte. Een trein zonder airco en zwanger. Het waren haar laatste dagen of weken voor haar verlof.

Het moet de laatste keer geweest zijn dat ik haar buitenshuis zag. Wist ze toen al dat de ziekte terug opgedoken was in haar lijf? Ik zou haar alleen nog bij haar zien. Ze leek me telkens wat zwakker, maar steeds was er die glimlach en troostende woorden.

En daar zat ik op een plein met een groep mannen, ik had mezelf zowat uitgenodigd omdat ik nog geen zin had om naar huis te gaan. Hij gaf commentaar bij de liedjes. En dan hoor ik het liedje dat ik een maand geleden voor het eerst hoorde, toen we afscheid van haar namen. Als hij zich deze omdraait om commentaar te geven, leg ik mijn vinger op mijn mond. Hij wil iets zeggen, opent zijn mond, maar zegt niks en draait zich opnieuw. Ik wil nu niet huilen, denk ik. Maar ik mis haar. Altijd en overal.



Vorige week zaten in de brievenbus twee kaartjes. Een zwart-wit foto van een vrouw die ik niet ken, maar die veel te vroeg afscheid heeft genomen. Heeft moeten nemen. Omwille van dezelfde ziekte. Ze is 65 geworden, de leeftijd die mijn ouders dit jaar vieren. En een foto van een meisje dat die dag 3 zou zijn geworden. Het staat erbij geschreven, maar ik was het niet vergeten. Ik kijk naar haar grote blauwe ogen. Ook zij heeft een liedje dat me altijd en overal aan haar doet denken.

Gisteren nam ik in de vroege namiddag de trein naar Oostende. De eerste druppels in Gent beloofden een bui maar losten de verwachting niet in.

* Los van Lucas De Man/Het Zuidelijk Toneel

Het was niet de eerste voorstelling die ik van Lucas De Man zag, het was wel de eerste waarin hij zelf niet acteert. Hij lijkt altijd van dezelfde werkwijze te vertrekken: een thema, een reeks interviews, met experten en andere mensen, wat hij dan een onderzoek noemt en dan komt hij op het podium een verhaal doen. Dat hij het deze keer zelf niet deed, kon niet beletten dat je toch duidelijk zijn stempel ziet. In de introductie kon je bijna je ogen dicht doen en hem horen. Wat belerend, want hij heeft het onderzocht door zijn interviews, wat gemaakt grappig, want dan begrijpt het publiek het. Zo lijkt het wel een beetje en het klinkt vast negatiever dan ik het eigenlijk bedoel.

Los gaat over loslaten. Afscheid nemen van een dierbaar persoon in je leven, zonder dat je dit zelf wil, onverwacht en hard. We krijgen twee verhalen, een man en een vrouw, Oscar en Emma. Ze vertellen parallel de gebeurtenissen. De enige link tussen beide is het verlies. Wat me opviel was dat het verhaal van de man minder gedetailleerd was dan dat van de vrouw, misschien iets dat hij bewust deed omwille van zijn vorige voorstellingen. Het gaat telkens om een emotioneel moment, herkenbaar voor de zaal en dus wordt het stil en dus wordt het ook wel wat ongemakkelijk.

Hanneke Last en Tijs Huys balanceren op feitelijk vertellen wat er gebeurd is en alle emotionele registers open trekken. Een mooie voorstelling. Benieuwd welke voorstellingen De Man volgend jaar gaat kiezen.


* If there weren't any blacks, you had to invent them van Pianofabriek

De titel is afkomstig van een film van Johnny Speigh die 50 jaar oud is. De film gaat over identiteit, racisme en discriminatie. De acteurs vertalen dit naar de situatie van nu. Je komt op een filmset terecht en je ziet de rolverdeling. Soms moet er al eens onderbroken worden omdat er gesouffleerd moet worden, soms wordt al eens geprobeerd of een andere acteur het niet beter zou doen.

Het is een heel fijne productie, niet omwille van het acteerwerk, maar omdat op een frisse manier met oude ideeën wordt gespeeld zodat je echt een spiegel wordt voorgehouden. Ze tasten echt de grenzen af van wat in de jaren 60 nog bon ton was en hoe ver we dit eigenlijk achter ons hebben gelaten. Of ook niet. Ik moest meerdere keren lachen maar tegelijkertijd was er ook het besef dat de structuren maar traag evolueren. En ook ideeën soms maar traag zijn.

Ik ben met een vrolijk gevoel buiten gekomen, fris en intelligent theater. Maar even goed zijn er een aantal mensen tijdens de voorstelling vertrokken.

 Deze tentoonstelling loopt tot eind september.
Sinds juli heeft het museum een aparte vleugel gewijd aan Raoul Servais. Je loopt er binnen via de tentoonstelling over het interbellum en het schokeffect kon niet groter zijn. Van de koele klinische sfeer van die grafische werken beland je in een surrealistische droomwereld. Doorheen de vleugel zijn verschillende uitspraken van hem op de muur uitvergroot. In het begin vertelt hij hoe hij 50 jaar na datum animatie uitvond, zonder rekening te houden met wat al bestond en hoeveel tijd hij hier mee verloren heeft. Het deed me stilletjes glimlachen. Maar ik viel van de ene verbazing in de andere, die personages, de gebouwen, de details,...
 Er is een kleine cinemaruimte waar je sommige films kan zien en ik kan me inbeelden dat ik nog eens naar het museum terug ga gewoon om deze vleugel te zien. En eens wat langer te blijven kijken naar de animaties.

Al bij al zat het kleedje snel in elkaar. Ik volgde braafjes de instructies en het werkte.  Vooral de taille vind ik mooi, want dat is ook het moment dat de stof van een patattenzak naar een kleedje gaat. Het meest tricky gedeelte vond ik de mouwtjes en ik moet toegeven dat aan één kant het misschien iets strakker zit. Ik liet de lengte van de rok relatief lang, omdat midi nu toch zo wat vaker in het straatbeeld is en ook om er tijdens het tussenseizoen echt van te kunnen genieten. De stof is best warm voor de zomer, zelfs zonder hittegolf en zeker die zwarte kleur zorgt ook nog voor warmte.

Ik droeg het kleedje ondertussen al een aantal keren en ik vind het geweldig. Het zit comfortabel, alleen de opening aan de décolleté zit me nog wat dwars, voorlopig los ik het met een speldje op, maar ik denk dat ik gewoon een drukknoopje moet aannaaien.

Toen ik mijn kaartjes voor Theater aan Zee bestelde, bedacht ik me - te laat - dat de nieuwe voorstelling van Tine Van Aerschot vast ook wel in Gent te zien zou zijn. Ik troostte me met de gedachte dat ik dan misschien nog een tweede keer kan gaan kijken. En ik overweeg dat ernstig, want, spoiler alert, "Het betreft liefde" is een absolute aanrader wat mij betreft.

Tine is een Oostendse, dus was het misschien ook maar gepast om haar voorstelling in Oostende te zien. "Het betreft liefde" is haar vijfde voorstelling en deze ging in première op TAZ. Voor het eerst schreef ze in het Nederlands. Ze ging op zoek naar een definitie van liefde en organiseerde workshops voor kinderen tussen 5 en 9 jaar. Ze vroeg hen naar hun lievelingsspel, lievelingsding, lievelingsvriendjes,... allemaal manieren om het klassieke antwoord op de vraag wat liefde is die ze beantwoord weten door tv te vermijden. Ze heeft natuurlijk ook met volwassenen gepraat en las ook veel.

De verschillende vaststellingen worden via korte teksten verweven tot een prachtige voorstelling. Sara De Roo, Dounia Mahammed en Loïs Brochez brengen het verhaal, de vele getuigenissen over liefde, de vele vormen, de vele gezichten. De zinnen worden in stukjes gehakt, de woorden worden herhaald en opnieuw samen geplakt tot nieuwe zinnen. Het lijkt wel poëzie en de woordspelletjes die je in de auto speelt op te lange autoritten. De actrices buitelen over de scène van turnmatten en maken ook muziek. Hier en daar zijn ze nog niet helemaal op elkaar ingespeeld, maar dit komt zeker in orde. Of misschien speelde de warmte ook hen parten. De speelvreugde droop er van af en het is echt een voorstelling waar je ook vrolijk van wordt. Al is het maar omdat het soms zo herkenbaar is.

Als je naar de zee gaat om afkoeling te zoeken, ben je op Theater aan zee soms aan het verkeerde adres. De Dactylo-zaal in de Grote Post staat niet bekend als een koele zaal en deze namiddag was dit niet anders. We werden gewaarschuwd om water mee te nemen in de zaal. En kregen zelfs een halve fles water van Sara De Roo over ons. De warmte kon me echter niet afleiden, wat ik zag was zo mooi en kwetsbaar. In Campo is de voorstelling te zien in oktober, daar zal de warmte ons vast minder parten spelen. Bestel tijdig je ticket, want na de première op TAZ zullen er vast nog lovende kritieken komen.

Het betreft liefde, van Tine Van Aerschot, gezien op vrijdag 27 juli 2018 op Theater aan Zee, te zien bij Campo in oktober.

Deze post zal ook op Gentse blogjes verschijnen omdat de voorstelling in het najaar in Gent te zien zal zijn. 

Tijdens de feesten was er ook tijd voor mijn naaimachine. Ik geef het toe, het was wat zoeken tussen uitslapen, ontbijten, schrijven en douchen vooraleer ik kon vertrekken. Maar af en toe was er tijd en dan zoemde mijn machine.

Celeste werd gelanceerd voor de zomer en een beetje tot mijn verbazing zag ik mijn instagram nog niet overspoeld worden met dit fantastische kleedje. Ik heb zelf ook getwijfeld over de aankoop, omdat het nogal gelijkt op Zéphyr van Deer & Doe bv en omdat ik er vast nog andere liggen heb die hier wat op gelijken. Maar omdat ik ook onlangs de Zéphyr nog eens maakte ga ik ze hier toch een beetje vergelijken.

Ik liet me overhalen door de opties die het model biedt. Als het zou passen, zonder al te veel aanpassingen, kan ik meteen kiezen tussen mouwtjes of geen mouwtjes en hoe diep de rug zou uitgesneden zijn. Wat me echter volledig over de streep trok, was echter wel de duidelijkheid over A/B-cup en C/D-cup. Er zijn namelijk twee opties en hoewel mijn cup er niet tussen zit dacht ik dat de grootste cup mogelijk al wel het aanpassen zou vergemakkelijken.

Ik koos een stofje dat ik kocht bij De Soldeur in Kortrijk. Het is een biologische tricot, een grijze ondergrond met een zwart motiefje. Ik kon er niet aan weerstaan, simpel maar toch iets extra. Ideaal voor dit soort kleedjes.

Blou werkt met een eigen maatsysteem om te voorkomen dat je blindelings de maat van je confectiekledij gaat knippen. Ik koos voor de grootste maat op mijn heupen en de voorlaatste voor de rest.

Ik ging voor de luie wijven afwerking en liet de burito-afwerking voor wat ze is, maar koos voor biais. Ergens had ik gelezen dat je toch echt wel beter een dunner tricot stofje neemt voor de voering, dus dat was mijn excuus.

Ik werkte het kleedje af, nam een douche en vertrok naar de feesten. Een ideale test, zeg maar, of ook gewoon eens stoefen bij een naaivriending, het is maar hoe je het bekijkt. De test is alvast geslaagd, al zal ik bij een volgende versie, en ja die komt er, de maat wat aanpassen. naar mijn goesting moest ik mijn linkerkant iets te veel optrekken. Dat kan ook aan mij of mijn houding liggen natuurlijk. Maar ik heb zeker in deze stof wat extra ruimte.

De rugdécolleté laat ik zien in de spiegels van de Handelsbeurs. Dit is de hoogste versie en eigenlijk al laag genoeg voor mij. Ik heb snel koud aan mijn rug en nek, dus misschien is dat wel een voordeel van de Zéphyr. De rok zwaait ongelooflijk goed. Bij Zéphyr is die uit slechts twee delen geknipt, hier bestaat die uit zes delen, dus dat zwiert extra goed. Het is wat extra werk, maar de naden lopen perfect door in het bovenlijf.

Als je nu vraagt welk van de twee patronen ik verkies, dan moet ik je echter het antwoord schuldig blijven. Beide zitten goed qua pasvorm. Ik moest al bij al weinig aanpassen, hoogstens de traditionele dingen, zoals het verlengen van het lijfje bij Deer&Doe, wat ik altijd moet doen. Celeste vraagt meer stof. Aangezien de rok uit meer panden valt en het niet altijd mogelijk is om veel te puzzelen of beide stukken naast elkaar op de stofbreedte te leggen, zal zéphyr misschien vaker gebruikt worden.

Voor ik me in de feestenzone waagde trok ik naar de Sint-Pietersabdij. Daar loopt momenteel de tentoonstelling: Korda, beauty & revolution. Ik wil die al een tijdje zien en gisteren leek me het goede moment. Zeker aangezien ik tijdens de feesten gratis kon gaan kijken. Op de dag van de lege portemonnees helpt zoiets al eens om een mens over de streep te trekken. De tentoonstelling loopt nog tot 19 augustus.

Met meer dan 200 foto's toont de tentoonstelling de veelzijdigheid van het werk van deze Cubaanse fotograaf. Hij overleed in Parijs in 2001 op 72-jarige leeftijd.

De foto van Che Guevara is zonder twijfel zijn bekendste werk. Hij noemt het zelf een toevalstreffer maar het zou voor altijd het iconische beeld van Che gaan bepalen. Ook vandaag nog zie je het op t-shirts. Het succes van de foto overheerst zijn ander werk, want Korda heeft zeker meer gedaan dan enkel de revolutie vastgelegd.

Korda was geen evidente keuze als fotograaf van de revolutie, maar blijkbaar was er voldoende vertrouwen tussen Fidel Castro en hem. Op deze manier kon hij van op de eerste lijn beelden vastleggen. Hij ging mee op de buitenlandse reizen, ondermeer naar de USSR en de VS. Wat opvallend is, is zijn focus op de president. Hij kwam op verschillende plaatsen en had dus ook de mogelijkheid om wat meer context mee te geven, maar het aantal foto's van het volk zijn beperkt tot de massa's die naar de toespraken kwamen luisteren en zo. In de film vertelt hij hoe Castro hem een week liet mee werken op de plantage voor hij foto's mocht nemen.


In zijn studio fotografeerde Korda de typische reclamebeelden, steeds met oog voor de vrouwelijke schoonheid. Met de revolutie werd de vraag naar dergelijke beelden echter teruggeschroefd en moest hij ook andere paden bewandelen. Zo kwam hij terecht bij onderwaterfotografie wat hij tien jaar zou blijven doen.


Korda, beauty & revolution, nog te zien tot 19 augustus 2018 in Sint-Pietersabdij.

Dit postje komt ook op Gentse blogjes, waar we met een aantal mensen vertellen over wat wij in Gent doen. 

Nadien zakte ik af naar Café de Loge. Het was eerder in de week al een goede stopplaats gebleken en gisteren was niet anders. Tegen beter weten in stond er niet voor de eerste keer. Ze zijn al vijf jaar bezig en brengen Nederlandstalige akoestische muziek. Ik had geen idee wat ik kon verwachten en was aangenaam verrast. De teksten waren goed gevonden, de muziek was aanstekelijk. Afsluiter was hun nieuwe single "Laat je zelf wenen".
Nadien zakte ik voor een laatste keer af naar het Walter De Buckplein. Ik wou er PJDS zien. Ik denk niet dat ik hem ooit live aan het werk heb gezien en het is ook al wel een eeuwigheid geleden dat ik hem nog volgde. Nochtans heeft hij met Sirens een nieuwe plaat uit. Afgaande op het concert is het zeker eentje om nog eens te beluisteren. Ik vond het heerlijk, zijn stem, de muziek. Het plein oogde maar leegjes en rustig. Krachten sparen voor wat nog komen ging? Of al te vermoeid?
Als afsluiter kozen we Kenji Minogue. Alleen hadden zij voor die avond iets anders in gedachten. Ze wilden hun echte gelaat tonen, dus kregen we M I Amish te zien op het Sint-Baafsplein. Met een akoestische versie van "Naam Familienaam". Het is hilarisch. Gelukkig kan je ook Amish zijn in bijberoep en ontpoppen de dames zich tot hun eigenste zelve. Ondertussen is het op het podium één en al bedrijvigheid: breien en timmeren. De beats knallen en er mag gedanst worden. Ze moesten het mij geen twee keer zeggen.

Het was, wat mij betreft, een mooie editie deze Gentse feesten.

Dit postje komt ook op Gentse blogjes.

Ik sta op het plein en geniet van het licht. Er is een groepje aan het soundchecken en de mensen lopen af en aan. Nog iets halen om te eten, nog iets halen om te drinken, iemand goeiendag zeggen,...

Hij staat voor me. De zongebruinde kleur van zijn vel steekt mooi af bij zijn blauwe marcel. Hij kijkt rond en rookt een sigaret. We raken aan de praat, want hij praat tegen iedereen. Hij is hier alleen, zijn vriend heeft verstek gegeven en hij had getwijfeld maar is dan toch gekomen. "En heeft jouw vriendin of vriend ook afgezegd?" Hij klinkt wat aarzelend bij vriend. Ik lach, nee, deze keer niet. Ik leg uit dat ik in Gent woon en dus probeer regelmatig te komen. Ook in mijn eentje.

Hij knikt. "Het is soms niet gemakkelijk he", zijn stem klinkt oprecht. Ik zeg al lachend dat ik ergens op facebook ofzo een quote heb gelezen dat het moeilijkste stuk het zetten van de stappen van je zetel naar de voordeur is. Hij knikt enthousiast. "Maar eigenlijk komt het altijd wel goed", spreekt hij moed in.

Later komt hij er nog eens op terug. Dat hij blij is dat hij gekomen is, ook al had hij getwijfeld. "Ja maar, als het tegen valt, kan je toch steeds naar huis", opper ik. Hij lacht, "ja, als je alleen bent, ben jij degene die beslist wanneer je naar huis gaat of hoe lang je blijft." We wandelen door de feestenzone en het voelt vanzelfsprekend. Hij vertelt over zijn buurt, ik vertel over de feesten die op hun einde lopen.

Als het koud begint te worden, ook met mijn trui aan, neem ik afscheid. Dat het fijn was. Hij knikt. We kussen en geven een knuffel. Goed thuis en zo. Nog een kus. Hij lacht. Ik kijk vragend. "Dit is tricky...", mompelt hij, "allez, niet tricky... maar toch... Ik ben een denker..." "Soms kan je te veel denken," zeg ik voor ik hem tegen mijne gilet trek, zoals ze hier zeggen. "Zo is het toch beter," zeg ik beslist. Hij herhaalt mijn woorden en knikt. We gaan elk een andere kant op en werpen nog een kushandje.

Flying Horseman werd me eerder in de week getipt als iets dat ik misschien wel goed zou vinden. Ik moet zeggen, ik vind het geweldig als mensen me zo kunnen inschatten. Het programma omschreef het als " Rooms / Ruins, hun vijfde studio-album, is een album dat de luisteraar noopt tot introspectie, alvorens hem/haar de kosmos in te schieten. Of Rooms / Ruins een reflectie op een ongrijpbare realiteit en/of een losgeslagen samenleving is, dan een break-up-album met apocalyptische neigingen, kunt u voor uzelf komen uitmaken." Aangezien ik de muziek voor het eerst hoorde kan ik niet zeggen uit welke plaat de nummers kwamen. Hier en daar werd alleszins duchtig mee gezongen, dus vermoed ik dat ze ook ouder werk speelden. Of dat ze heel trouwe fans hebben, wat me niet verbaast, want hun muziek heeft me wel geraakt.
Hetzelfde gaat op voor Condor Gruppe. Ik had de naam al een paar keer zien opduiken in aankondigingen voor concerten en merkte dat facebookvrienden van wie ik de muzikale smaak wel kan appreciëren interesse vertoonden om te gaan kijken. Gisteravond was dan ook voor mij een uitgelezen kans om dat eens uit te testen, want een beschrijving als "heerlijke mix van sixties en seventies grooves, surf en exotica, wereldmuziek, krautrock en psychedelia" en "ode aan obscure Italiaanse soundtracks en muziek uit spaghetti-westerns", zorgt voor wat vraagtekens. De groep telt negen muzikanten en is samengesteld uit verschillende groepen, waaronder Flying Horseman. Ze brengen instrumentale muziek tegen een achtergrond van projecties en ik vond het alleszins een interessante eerste kennismaking.

Boomtown werd afgesloten met Het Zesde Metaal, geen metalgroepje, zoals sommigen nog lijken te denken, maar wel hard aan het hartje. Wannes Capelle weet mensen te raken met zijn muziek maar ook in de bindteksten. Voor de groep Calais inzette, zei hij: "Wat een schoon weer deze Gentse Feesten! Op dat vlak zijn het nog nooit zulke goede feesten geweest.Maar als het nu echt niet meer zou regenen, die droogte hier echt normaal wordt, en we met ons hebben en houden naar elders moeten vertrekken, dan hoop ik dat ze daar wat gastvrijer zijn dan wij hier tegenwoordig." Een mens zou van minder stil worden, denken wij dan.


Bij "Naar de wuppe", kwam Brihang terug mee doen en ik denk dat hij op die manier misschien wel de prijs krijgt van meest gevraagde gast in andere sets deze feesten. Ze brachten geen klassieke festival set met enkel de iets stevigere nummers of de meest bekende. Hier en daar slopen ook nummers binnen die minder goed in het collectief geheugen zitten. Afsluiten deden ze met "Ik haat u nie" en dat gevoel is zeker wederzijds.

Het moet gezegd, het was een mooie editie, ik heb een aantal nieuwe groepen ontdekt en mooie dingen gezien van de groepen die ik al kende. Het enige wat me nu nog te doen staat is het resterende bedrag van mijn boompas te vragen. En voor een laatste keer af te zakken naar de feestenzone, met een lege portemonnee, jawel...

Boomtown, 21 juli 2018.

Dit postje wordt ook op Gentse blogjes gepost.

Ik stap op de tram en ga tegen de deur staan. Aan mijn halte is er zelden nog plaats om te zitten met de Gentse feesten. Ik voel ogen op mij en ik kijk rond. Soms zie ik wel iemand die ik ken.

Ze staart me aan. Een oudere vrouw, ze ziet er moe uit. Ik kijk naar de persoon naast me. Hij heeft niks speciaal aan. Nee, ze staart echt naar mij. Ik probeer onopvallend te kijken wat het zou kunnen zijn bij mij. Ik overloop in gedachten hoe ik er uit zie, terwijl ik naar de andere kant kijk.

Ze blijft maar staren, we zijn ondertussen bijna in het centrum. Nog twee haltes. Als de deuren sluiten aan de halte hoor ik haar tegen haar man fluisteren. Te luid om het niet te horen, te stil om alles te kunnen verstaan. Maar dat ene woord heb ik wel gehoord: tattoo.

Ah ja, ik ben al een tijdje gewend aan mijn nieuwe tattoo. Met het mooie weer zien ook andere mensen hem prijken op mijn linkerarm en -schouder. Soms vang ik een blik, soms is het uitgesproken, zoals net op de tram. Ik probeer het gevoel af te schudden voor ik de feesten induik.

Fien maakte zelf ook de opmerking over het aantal vrouwen die die dag geprogrammeerd stonden. Maar ze had er vooral zin in. Ze was aangenaam verrast dat er al zo veel volk was komen opdagen zo vroeg op de avond en inderdaad in vergelijking met andere avonden was er duidelijk meer belangstelling.

Sylvie Kreusch is moeilijk in een vakje te plaatsen. Ik zal maar beginnen met de obligate verwijzing naar Warhaus maar eigenlijk doet dit haar wat te kort. Dit is haar eigen project en het is duidelijk dat ze een eigen stijl heeft. Haar band bestaat uit twee drummers en percussionisten. En verder zijn er nog beats uit een doosje. Ze zingt, ze fluistert, ze schreeuwt, ze bezweert...

Ik zag haar eerder aan het werk tijdens haar cd-voorstelling in de Minard waar ze iedereen uit de pluchen zetels joeg en ik moet zeggen, ik kan moeilijk stil blijven staan op deze muziek. Ik wil dansen. Ik had de indruk dat het wat langer duurde bij de rest van het publiek, misschien een beetje uit hun lood geslagen bij zoveel muzikaal geweld, maar Sylvie moedigde hen wel aan.

 Ook heel fascinerend vond ik de ruimte met klokken. Ik keek met grote ogen naar de verschillende voorstellingen. Statige staande klokken of de digitale cijfers van een wekkerklok. Telkens zie je het uur op een andere manier veranderen.

Hide & seek is een vrolijke tentoonstelling die inspeelt op je verwondering. Ik kwam echt met een glimlach buiten, de vrolijke kleuren, de leuke ideeën, echt een aanrader!

Tijdens de feesten zijn er ook performances van MiraMiro in de namiddag. In vijf boxen kan je even binnenkijken. Via de koptelefoon hoor je een soundtrack. Het is een leuk extraatje op een anders al heel mooie tentoonstelling.

Dit postje komt ook op Gentse blogjes.

Soms lopen avonden anders dan gepland. Toen mijn vriendin stuurde dat ze zich niet zo lekker voelde besloot ik het niet aan mijn hart te laten komen. Ik heb een abonnement bij Boomtown gekocht en dat zorgt ervoor dat ik naar de betalende concerten in de Handelsbeurs kan. Eigenlijk is dat wel een leuke manier om wat nieuwe muziek te ontdekken.

Gisteren was het hiphop en ik had al halvelings beslist dat ik die wel kon missen. Maar nu kreeg ik dus toch de kans om te gaan kijken. Ik ben niet vies van een beetje hiphop. Al is het niet meteen mijn favoriete genre. De avond voordien liet 't Hof van Commerce de zaal uit zijn dak gaan. Maar dat is voor een stuk ook nostalgie of heimwee.

Ik bekeek het programma en was benieuwd naar Blu Samu. Salomé Dos Santos aka Blu Samu is een Portugees-Belgisch rapper-singer-songwriter. Ze groeide op in Antwerpen maar maakt al een tijdje deel uit van de Brusselse hiphop scène.

Ze straalde van de energie en had niet zo veel moeite om het publiek te doen bewegen. Het eerste concert in de Handelsbeurs is altijd wat afwachten. Het is dan nog relatief vroeg op de avond. Meezingen lukte niet altijd, maar ze hield de moed erin. Ik kon niet stil blijven staan en aangezien ik de muziek voor het eerst hoorde, vind ik dat allesbehalve een slecht teken.

Stikstof ken ik van naam. En ook Zwangere Guy zegt me wel iets. Maar verder dan hiphop uit Brussel zou ik niet komen in de één of andere quiz. Het was dus een goed moment om eens te gaan zien. De zaal was goed gevuld en ik bleef wat uit de verte toekijken. Blu Samu had al geprobeerd om er een feestje van te maken en bij Stikstof was er geen uitleg nodig hoe dat werkte. Er werd hevig gedanst voor het podium en de rhymes werden mee gescandeerd.

De beats waren aanstekelijk. Hier en daar begreep ik wel een flard tekst. Het ongenoegen, de maatschappijkritiek en het optimisme, zoals het programmaboekje ook zei. Stikstof kon me wel bekoren en komt ook in het rijtje "verder te ontdekken". Brihang kwam een nummer mee doen.


Ik besloot echter het einde van de set niet af te wachten, want ik wou niet zoals bij Absynthe Minded voor een afgesloten plein komen te staan. Hoewel de mannen van Girls in Hawaii zonder problemen de AB uitverkopen, bleek die vrees onterecht gisteren op Boomtown. Het is niet hun eerste passage op Boomtown en ze deden wat van hen verwacht werd. Een mooie set met nieuw en ouder materiaal, en de muziek die voor zich spreekt.


Als afsluiter besloten we om terug naar het Luisterplein te gaan voor een beetje nostalgie. Isabelle A kwam er een akoestische set brengen. Al bleek dat een beetje relatief, maar je gaat ons niet horen klagen. Isabelle A praatte met haar publiek: "Lowietse? Ja, die komt nog wel..."


Ze bracht een mix van nieuw en ouder werk. En ondergetekende blijkt toch wel een kenner van het repertoire te zijn. Het hoeft geen verbazing te wekken dat "Hey, lekker beest" een echte meezinger werd en het Luisterplein toch niet zo stilletjes bleef.


En zo werd een avond die eerst wat in het water leek te vallen toch nog een fijne avond.

En dit postje wordt ook gepost op Gentse blogjes

Tijdens de feesten zijn er van die plaatsen waar ik anders nooit kom. Dit café is er zo één van. Een vriend moet er optreden en voor het derde jaar al kom ik kijken. Ook al ken ik de setlist, toch zijn er altijd nieuwe nummers of verrassingen.

Ik bestel een pintje en ga dichter naar het podium. De zenuwachtigheid neemt toe onder de muzikanten. Straks beginnen ze er aan. Een oudere man, ik schat hem een eind in de zestig is me voor en zet zich op de bank. Ik ga naast hem zitten. "Hier zitten we goed, denk ik." Hij lacht. Ik vraag voor wie hij komt kijken, aangezien zowat iedereen in het café voor iemand komt. "De saxofoniste, ik passeerde hier toevallig en ze zei dat ze moest spelen. Ik wist het niet, maar ik woon hier vlakbij, dus waarom niet." Meteen een schot in de roos, geen zuurpruim die klaagt over de feesten, maar gewoon volop mee doet. "Ik heb wel nog een afspraak", hij kijkt op zijn uurwerk, "om 22.30 wil ik de draak zien spuwen. Van de vorige keer van 99 jaar geleden herinner ik me niet zo veel." We lachen.

Ik vertel dat ik de zanger ken. "Oh, die in kostuum met das? Chic volk!" Of eigenlijk zijn vrouw. We kennen elkaar van de kleuterklas. "Hij ziet er gelukkig uit." Ik knik bedachtzaam, hij zou eens moeten weten hoe oneerlijk het leven soms is. Maar op zijn leeftijd weet hij dat vast al.

"Ik ga ook maar iets bestellen, het is zo droog luisteren anders." Ik knik en ik lach. Dit is zowat de magie van de feesten. Ik had wat moeite om buiten te komen vandaag, maar nu ik hier op dit bankje zit weet ik dat ik nog niet naar huis wil. Nog lang niet.

Het moet ergens vorig jaar in de late zomer geweest zijn dat ik mailde om te vragen wanneer de volgende Zondag Vosdag zou georganiseerd worden. Ik had nog geen aankondigingen gezien en de site werd maar niet aangepast. Spijtig genoeg kwam er geen nieuwe editie, maar kijk, deze zondag was er Zondag Vosdag op de feesten. Verschillende pleinen hadden een aangepaste programmatie. Mijn aandacht was vooral getrokken door deze van het Trefpunt.

Maar voor ik daar terecht kwam ging ik een kijkje nemen in café De Loge. Elke dag om half zeven is er een concert, ideaal om de avond in te zetten. Gisteren was het eerder toeval dat ik er kwam omdat ik een leeg moment moest vullen. Maar Jakobistan werd omschreven als een mengeling van Buurman en Stoomboot, wat wel voldoende was om mijn aandacht te trekken.

Kobe Ardui, de frontman van Jakobistan, heeft de zware taak om de set te openen. Maar het café is stil en komt duidelijk voor de muziek. Hij is wat zenuwachtig maar dat is net charmant. De liedjes zijn nieuw voor me en klinken best leuk. Titels gaan een beetje aan me voorbij omdat ik de muziek nog moet ontdekken. Ik hoor leuke flarden, hier en daar een mooi beeld, maar ook wel dat er hier en daar nog wat werk aan de winkel is. Hij brengt een vertaling van een nummer van Fernant Zeste, die mee komt spelen. 


Eerder dit jaar verscheen een EP "Het is nog nooit blijven regenen", wat best grappig klinkt met de droogte die we nu doormaken. Later komen ook Anne-Laure Denolf en Wouter Reggers, de pianist van Lora hem vergezellen. Ze brengen Londen Standsted, een cover van Buurman en een nummer waar ik een zwak voor heb, ik zal het maar toegeven. Anne-Laure brengt nadien nog jazz-standards. Op haar eentje komt haar stem meer tot zijn recht. Maar het is te kort om mij echt te raken.

Kleinkunst en jazz in een uurtje, het is een beetje een vreemde combinatie, maar het is fijn dat er cafés zijn waar het kan.

Nadien haastte ik me naar het Walter De Buckplein en ik hoorde een bekende stem uit de boxen. Dat kan toch niet? Een verhaal over een kardinaal en een troonopvolger, zoiets kan alleen Vos bedenken. Het gaat wat verloren in de drukte van het plein, maar het was even glimlachen. Ook Christophe Vekeman, presentator van dienst, zal uit zijn teksten voorlezen.
Brihang werkt aan een nieuwe plaat, hij kon het niet genoeg zeggen. Het podium was omgebouwd tot een werf met lichtsignaal. Maar het plein had geen bezwaar tegen een set samengesteld uit Zolangmogelijk, een debuut dat hier grijs gedraaid werd.

Voor de meerderheid van het plein was hij zeker geen onbekende. Vorig jaar bracht hij een zeer gesmaakt concert op Boomtown, toch wat een meer Stubru-publiek. Maar hij stond meer dan op zijn plaats op het Walter De Buck plein. Hij slaagde er in om het plein te laten mee dansen. Ook al zijn de teksten soms pijnlijk, zoals "Oe ist?".  Meezingers waren natuurlijk "ik wil alles, behalve" en "kleine dagen".


"Ah, ne West-Vlaming", zeiden mijn buren, ze keken wat afwachtend, maar tegen het einde van het concert waren ze zeker mee.

Voor zijn bisnummer "balanceren" verscheen hij op de toog te midden van het plein. Hoewel ik het al meerdere keren zag, blijft het me verbazen, waar zal hij opduiken?

De volgende op het plein was ook al een bekende van Boomtown van vorig jaar: Tjens Matic. Arno toert al een tijdje onder deze naam en steeds met dezelfde setlist, heb ik zo'n vermoeden. Maar het is een kniesoor die er over valt of die de nummers opsomt die hij niet gespeeld heeft. Ja, hij heeft een mixer mee op "Being somebody", het openingsnummer. Het duurt een tijdje voor hij tot meer toegankelijk werk komt. Maar who cares, really?

 

Ik stond redelijk ver op het plein, achter een boom en zag van op de toppen van mijn tenen wel eens een glimp van het scherm. Een heel verschil met vorig jaar, maar eigenlijk vond ik dat niet zo erg. De muziek stond luid en ik voelde vooral de energie van het publiek dat volop genoot van de oude nummers. Natuurlijk zorgden "Oh La La la", "viva boema" en "Putain putain" voor de grote meezingers, maar ook de andere nummers zoals "living on my instinct", "milkcow" en "gimme what i need" konden de energie niet uit het optreden halen. Hij bleef zingen, op een occasionele kreet of vloek na.

Na het optreden zag ik vanuit de verte het vuurwerk. Of toch een fractie ervan, want door de huizen zagen we enkel de hoogste pijlen. En toen we alsnog besloten om van plein te veranderen bleken we ook maar een fractie meer te zien van de ode op het Luisterplein.

Maar geef toe, een versie van Mia in het Zuid-Afrikaans, gezongen door Stefan Dixon en nadien nog een levenslied door Mich Walschaerts, er zijn ergere manieren om Zondag Vosdag af te sluiten.

De tekst verschijnt ook op gentseblogjes.wordpress.com waar je nog andere impressies van de feesten kan lezen. 

Ik had me voorgenomen om dit jaar niet te veel te plannen tijdens de Gentse feesten. Ik kan je nu al verklappen dat ik eergisteren in een boekje opschreef wat ik wil zien en wat ik wil doen en dat er al serieus gepuzzeld is. Maar ik wou op voorhand niet te veel tickets kopen, kwestie van gewoon "op de bots" te kunnen afspreken en dat is wel gelukt. Er is één uitzondering, ik kocht een abonnement bij Boomtown.

Toen ik echter de aankondiging voor Le chicon van Action Zoo Humain zag, twijfelde ik. Iets in de beschrijving deed me denken aan De Leeuw van Vlaanderen en Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen waarin Chokri Ben Chikha vertelt over zijn ouders, zijn jeugd,... Het is misschien ver gezocht maar het haalde me wel over de streep.

Maxime Waladi studeerde af in 2016 aan LUCA drama en maakte deze voorstelling met Zouzou Ben Chikha. Maxime vertelt het verhaal van hoe hij opgroeide in het Lemmeke tussen de witlof en de velden. Hoe je vandaar met de bus naar Brussel gaat, via de Chaussée de Haacht, waar zijn vader woonde. Doorheen het verhaal van zijn jeugd spint hij allerlei bedenkingen over gelukkig zijn, de maatschappij en de kleine dingen van het leven. Regelmatig wordt er duchtig instemmend geknikt in het publiek en soms denk je: dat heeft hij toch goed gezegd.

Maxime is een goede verteller. Hij moet weinig moeite doen om de aandacht van het publiek erbij te houden. Hij spreekt ons ook persoonlijk aan en dat werkt natuurlijk ook altijd. Maxime lijkt ook gewoon een aangename mens die iets te vertellen heeft. Er wordt gelachen met zijn kostuumwissels of zijn dansje maar het wordt ook stil en zo herken je toch een goede verhalenverteller.



Het verhaal wordt soms onderbroken met een muzikaal intermezzo zodat hij in een ander personage kan kruipen of zijn kookstudio kan installeren, want hij maakt ook een klassiek Vlaams gerecht tussendoor. Ik vermoed dat het verhaal gisteren wat abrupt of toch anders dan gepland eindigde door een technisch mankementje. Maxime Waladi kreeg niettemin een heel warm en gemeend applaus van het beperkte publiek dat er was voor de avant-première.

Het is niet evident om tussen de vele producties op de Gentse feesten een keuze te maken en het mooie weer helpt ook al niet om te kiezen voor een donkere zaal. We weten het en ook bij NTGent zijn ze zich er van bewust, dus loopt er een 1 + 1  actie. Le chicon is alvast een aanrader, mijn buurvrouw was het eens.

Le chicon van Action Zoo Humain, gezien op 13 juli in NTGent Arca.

Deze post verschijnt ook op Gentseblogjes.wordpress.com

 Ik mag opnieuw een patroon testen voor Hanna Lisa Haferkamp, memory lane socks. Ik koos voor een wol van Blacker yarns omdat ze een wol zonder nylon vroeg en mijn bezorgdheid om kilometers protesteerde bij Amerikaanse wol.

Ik heb serieus zitten zweten op het motiefje, althans de eerste keer. Het is een combinatie van kabels en "twisted stitches". Op zich niet zo moeilijk, maar ik zag het die eerste keer niet. Het was pas bij de tweede herhaling dat alles op zijn plaats viel. Ik moet ook wel zeggen dat de wol enorm lastig is met de warme temperaturen die we gehad hebben. Bij het twisten moet ik nogal wat druk op mijn handen zetten en met zweterige pollekes lukt dat minder goed.

De kous leek nogal breed uit te vallen in vergelijking met een andere kous die hier ligt, maar ik besloot verder te breien. Nu ik de hiel heb gebreid valt het beter mee dan gevreesd. De kous zit net iets ruimer maar het is niet dat ze gaat slobberen. Dus ik kan rustig verder breien.


Ik vind het een leuk motiefje, al heb ik ook al twee foutjes opgemerkt die ik ga negeren omdat niemand zo dicht bij mijn voeten komt gapen. Denk ik. De deadline nadert en ik moet nog heel wat breien. Ik viel vooral voor het gebruiken van de twisted stitches in de hiel.

De voorprogramma's vielen tegen, meer valt daar eigenlijk niet over te zeggen. Ze hadden al geschoven met het tijdschema waardoor we eigenlijk meer dan tijd genoeg hadden op het plein. Dus was het afwachten op Björk. Ook zij liet op haar wachten en spoiler alert: die twintig minuten werden op het einde niet goed gemaakt. Wat ik ook wel begrijp gezien de buren enzo. Maar het was wel een eerste teleurstelling.

Utopia is geen plaat met vol poppy deuntjes, het is een plaat waar je meerdere keren moet naar luisteren om er echt in te komen. Ik vond het meteen wel iets hebben, maar het is pas na meerdere luisterbeurten dat ik echt overtuigd raakte. Ik las het omschreven worden als "geluidsschilderijen die hun tijd nemen om je met hun gelaagde opbouw op te slokken in de emotionele wereld van een vrouw die zich na lange tijd weer laat verroeren door de liefde".

Ik had ook al beelden gezien van haar tournee maar had bewust toch wat vermeden om te veel te zien. Het podium werd met alle moeite van de wereld afgedekt door zwarte doeken tot het begin van het concert van Björk. We zagen veel groen en een grote constructie waar ze tevoorschijn kwam als op een troon. Later kwam ook het septet Vipra hier te voorschijn. Ze opende met vier nummers uit Utopia, ‘Arisen My Senses’, ‘The Gate’, ‘Utopia’ en ‘Blissing me’. Op de schermen zagen we veel bloemen en andere natuurbeelden.

Gelukkig kregen we ook beelden van het optreden, anders vrees ik dat het minder zou gelukt zijn om het publiek mee te krijgen. Wie gehoopt had haar bekende nummers te horen was er alvast aan voor de moeite. We kregen wel Isobell en Human behaviour. Anchor song kreeg een mooi tweede gedeelte in het Ijslands. Voor mij stoorde dat nu minder, maar ik kan me wel inbeelden dat anderen hier wel een beetje op gehoopt hadden.


De nummers van Utopia hebben geen traditionele structuur maar het was vooral de pauzes tussen de nummers die voor mij wat de schwung uit het optreden haalden. Björk zei mooi afwisselend "bedankt" en "merci bien" tussen de nummers, wat wel grappig was. De zeven dwarsfluiten zorgden voor een poëtisch element in de muziek,  een mooi contrast met de samples en electric drums. Ik ben blij dat ik het gezien heb, maar het mocht iets meer zijn voor mij.