Meer naaisels
10:18In de rode velours van Mon Depot zag ik een nieuwe Louisa jurk . Ik had de stof al geknipt op naaiweekend en het lukte om bijna alles same...
Toen ik de Vreetz'oppers ging afgeven bij De Stoffenkamer kwam ik thuis met twee stofjes en een couponnetje. De zwarte lichte sweaterstof met reliëf werd al een burda 7828 t-shirt. Het valt een stuk wijder, vermoedelijk omdat ik de naadwaarde er nog eens bij knipte.
Met de restjes maakte ik Oliver leggings. Hopelijk passen ze de kleine baby nog even.
En hiermee denk ik dat ik zowat alle nieuwe kledingstukken geblogd heb. Vanaf nu kunnen de naaisels ook meetellen voor de #uit.
Zonen09 & cadeautjes, de ideale combinatie
12:07De lieve Ruth van Georgette vroeg me of ik er wel in slaagde om die stoffen te verwerken, want het is zonde als mooie stoffen in de kast b...
Een Theo vraagt best wel wat tijd, maar eigenlijk is er ook het gevoel dat ik dat vaker zou moeten doen. Het effect is gewoon fantastisch. Stiekem wil ik een volwassen versie.
Maar een Wolf is natuurlijk niet compleet zonder de cape. Ik knipte voor beiden dezelfde cape, een stofje en een fleece van Ikea. Ook kregen ze er beiden een pyjama met lange mouwen en lange benen bij. In hetzelfde stofje, maar toch met een paar kleine verschillen. Zo kregen zijn mouwen en zoom boordstof en vergat ik de driehoekjes voor de cape.
Ik knipte voor hem nog een pyjama met beren, zo kon ik de driehoekjes voor de cape ook nog gebruiken, want dat was ik bij de puffins vergeten. Foei!
De cadeautjes werden bijzonder goed onthaald, ook al zei ze: "nog een pyjama" waardoor ik vermoed dat een grootmoeder aan hetzelfde gedacht had. Maar de cape was het succesnummer, ze deden al snel hun bovenstuk aan met de cape en tegen het einde van de lunch zaten er twee kindjes volledig in pyjama te spelen met lego. Hij vertelde zachtjes dat hij ook wel Ă©Ă©n met korte mouwen en korte broek wil, misschien in bruin, al is blauw wel zijn lievelingskleur. Hoe leuk is dat wel niet!
FOMU: Saul Leiter & Herman Selleslags
11:32Ergens in Ă©Ă©n van de vorige postjes schreef ik al vaag iets over een nieuwe schrijfworkshop. Het is een nieuwe formule van Wisper die ze ...
Herman Selleslags belde blijkbaar naar het fotomuseum met de vraag of ze zijn archief wilden. Het is zo een vraag waar je als museum geen nee op kan zeggen, maar ze hadden op dat moment niet beseft hoe groot die collectie wel is. Selleslags fotografeerde jarenlang voor Humo en dus vind je veel foto's van artiesten, maar ook foto's van minder bekende mensen of landschappen.
De verhalen achter de foto's waren ook de moeite. Het is bijna ondenkbaar hoe je vroeger naar Engeland trok om die bekende popgroep te fotograferen en daar dan bleek dat ze al verder gereisd waren. In een tijd zonder gsm's was er toch meer aan het toeval overgelaten en aangezien je foto's nog moest ontwikkelen of zuinig omspringen met je filmpje, maakte dat ook wel dat de foto's een extra dimensie kregen. Het lijkt nu zo veel simpeler, gewoon klikken en tussen de honderden foto's zal wel een goed beeld zitten.
De tweede tentoonstelling is deze van Saul Leiter. Een fotograaf die eigenlijk liever onbekend wou blijven, zodat hij foto's zou kunnen blijven maken. Zijn beelden zijn vaak geschoten ergens op straat, niet zelden wat flou of spelend met de lichtinval.
Hij schilderde ook, maar ik moet zeggen dat deze beelden mij minder aanspraken. Ook was er een reeks waarbij hij foto's overschilderde. De gids vond deze wat kitscherig en blijkbaar was er twijfel over geweest om deze op te nemen omwille van de kwaliteit, maar het gaat ten slotte om een retrospectieve.
Verder bleek Leiter ook een modefotograaf, maar dan wel Ă©Ă©n met een geheel eigen stijl, waarbij de nadruk niet lag op het kledingstuk of accessoire maar eerder op de sfeer. Niet altijd wat de tijdschriften verlangen, zoals je wel begrijpt. Al vond ik deze beelden heel mooi.
's Middags lunchte ik in het café en eigenlijk is dat wel een leuke ruimte om even de prikkels te laten bezinken.
In de namiddag gingen we naar de bovenste verdieping, waar Braakland zich bevindt. Een grote ruimte ingedeeld in drie ruimtes met wisselende expo's en performances. Toen ik er was ging het over Amerika, cowboys en proms. Heel sterke beelden.
Het was een minder goed jaar
09:33om te breien. Deze zomer ben ik stomweg gevallen en ik heb maanden niet gebreid, dat laat zich vertalen in beduidend minder kilometers en mi...
Ik breide twee truien, al heb ik epistrophy al in 2015 opgezet. Voor Dandelion testte ik het patroon en het is gelukt om af te zetten bij veel te warme temperaturen en voor ik mijn arm niet meer kon gebruiken. Ik heb voor Suvi Simola ook nog een nieuw patroon opgezet om te testen, de travel light cardigan.
Er kwamen drie sjaals en een col van de naalden, dus koud ga ik het niet krijgen en er zijn ook nog twee mutsen afgewerkt. Een van de sjaals en de col zijn van de Ysolda club en ja, ik heb me ook voor volgend jaar ingeschreven.
Verder heb ik redelijk wat bijna's: ik tel vier truien en drie sjalen. En zeker Ă©Ă©n van die truien wil ik graag aan op EYF17. Maar er komt ook een nieuwe KAL aan voor EYF waar ik aan mee wil doen....
Zebrawoods: Puggy
11:18Puggy verkoopt de AB en Vorst uit, speelden al het voorprogramma van niet van de minsten, en toch waren er nog kaarten aan de kassa van Zebr...
Zebrawoods is een klein en fijn festivalletje in deze donkere winterdagen. Op het terrein van de Zebrastraat branden houtvuurtjes, in de tent is het lekker warm, branden lichtjes en staan bankjes met schapenvelletjes. Ze hebben een heel gevarieerd programma en gisteren was het tijd voor mannen in een pak met een gitaar.
Frontman Matthew Irons deed meer dan verdienstelijke pogingen in het Nederlands, maar Engels is zijn moedertaal. Hij heeft het charisma om een tent zo in te palmen zonder al te veel trucjes. "We gaan enkele nieuwe liedjes spelen en voor wie ons nog niet kent, zal alles nieuw zijn, just enjoy." Hun enthousiasme werd opgepikt door de groepjes Franstaligen die duidelijk voor Puggy waren afgezakt en tijdens het voorprogramma van Douglas Firs bleven praten, tot zijn lichte frustratie.
Puggy wisselt de meer zachte stukken zoals How I needed you met de meer harde rocknummers, soms binnen hetzelfde lied. De frontman improviseerde het refrein van Change the colours in het Nederlands alvorens toch maar voor de gewone versie te gaan, met het publiek dat het refrein mee zong. Ook When you know werd lang uitgerokken en werd zo ook een fijn meezing moment. Na de bisnummers deed de tent gewoon nog wat verder. Maar het was onverbiddelijk gedaan.
Ik zag flarden britpop, hoorde stevige rock, ook al eens een flard disco en vooral een heel aanstekelijk geluid waarbij je niet kan stil staan. Vrijdag staat duidelijk voor dansen op Zebrawoods. En Puggy was een fantastische ontdekking! Nu ik tijdens het schrijven wat nummers opzoek op Youtube blijkt toch wel dat ze er live een tandje bij steken. Ga ze dus zien!
Onbekende vrouw
12:12"Ik ken die vrouw niet." De gedachte was er plots zaterdag. Geen idee waar ze vandaan kwam, maar ze was hardnekkig. Ik keek...
De gedachte was er plots zaterdag. Geen idee waar ze vandaan kwam, maar ze was hardnekkig.
Ik keek naar mezelf en zag hoe ik bewoog in de groep. Een kleine groep onbekende vrouwen, een schrijfworkshop in het museum. Met alle mogelijke struikelblokken, je zelf voorstellen, je teksten voorlezen,...
Ik wist meteen bij welke groep ik moest zijn toen ik de inkomhal binnenkwam. Ik vloekte nog wat om het vroege vertrekuur maar verwerkte dat in mijn selfie-tekstje. En iedereen vond het wel spannend, zo een hele dag op je eentje en toch in groep.
Er waren de schrijfopdrachten en bij de eerste in de zalen kromp ik in elkaar. Wat een mooie foto's! Maar geen letter inspiratie. Alleen maar de tijd die tikt. Geen letter kreeg ik geschreven.
Gelukkig lagen de andere opdrachten me beter. Een hele dag in het museum leek op voorhand lang, maar dat viel goed mee. Er was de middagpauze en iedereen leek wel wat nood te hebben aan tijd voor zichzelf of een frisse neus.
We liepen rond in alle tentoonstellingen. Ik nam het woord, becommentarieerde teksten, vroeg verder en gaf complimentjes. Ik deed een lift vol vrouwen luid lachen met een flauw mopje. Ik moedigde aan en ik popelde om mijn tekst voor te lezen. Ik was er best fier op en wou dat delen.
"Ik ken die vrouw niet." Maar ik vind ze wel leuk. Ze voelt ook vertrouwd . Zelfbewust, niet altijd even zelfzeker, maar met veel goesting trekt ze af en toe haar stoute schoenen aan.
Camber dress
11:04In mijn jaaroverzicht op instagram dook een foto van een topje op dat ik niet kon plaatsen. Het was zelfgemaakt en bleek de camber shirt t...
Coppélia cardigan in black&white
11:49In de sfeer van eindejaarslijstjes ben ik aan het beseffen dat niet alle handgemaakte kledingstukken hier al verschenen zijn. Dus komen ze ...
Ysolda club: Fraxinus
17:21Ik vertelde in WIPWednesday eerder over Fraxinus . Dit is een patroon uit de Ysolda club van dit jaar en was instant love. Meer kan ik daar ...
Het breide als een trein en het is de perfecte manier om lekker weg te duiken in mijn jas. Volgend jaar komt het patroon ook beschikbaar voor niet-leden en ik durf het nu al heel hard aanraden.
WIPWednesday: Travel light cardigan
12:52Toen ik de Travel Light Cardigan bij Suvi Simola zag verschijnen, wist ik het meteen, deze wou ik breien. En nochtans ben ik niet zo zot va...
En dan was er de aankondiging dat ze een oproep voor testknitters ging doen en probeerde ik op mezelf in te praten dat ik geen tijd had, absoluut geen tijd en veel te veel plannen, terwijl ik ook in mijn wolvoorraad ging kijken. Alleen als ik iets bruikbaars zou vinden zou ik me misschien eventueel opgeven als vrijwilliger. Hoor je de luide schaterlach...
Ik mag meedoen en zette het patroon dit weekend op. De deadline is 15 januari en dat is best snel voor een ruime cardigan op naalden 3,5 mm. Ik brei in Jamieson & Smith Jumperweight, terwijl Suvi haar model in merino breide. De structuur zal wellicht heel anders aanvoelen, maar ik vind het wel een veelbelovend begin. De combinatie grijs en rood is een redelijke klassieker en met die twee bobijnen heb ik vast genoeg. In principe is grijs mijn hoofdkleur, de mouwen worden in effen gebreid, maar aangezien ik dat donker grijs ook gebruik voor een hap hou ik alvast in het achterhoofd dat die mouwen misschien rood zullen worden. Maar zover zijn we nog lang niet.
Op de foto is het vast niet duidelijk, maar je begint dus met het gedeelte op de schouders en er worden steken opgenomen. Uiteindelijk zouden er maar 14 draadjes in te naaien zijn (en natuurlijk ook de keren dat je een nieuwe draad opzet). Ik maak bollen van 50g, dubbel zoveel als de bolletjes die je kan kopen en dus spaar ik zo al de helft van de draadjes. De wol voelt wel wat dunner, maar dat is omdat de lanoline er nog niet volledig uitgewassen is, dat moet pas na het breien, dus dat wordt nog lekker soppen.
Het was een goed jaar...*
09:04om veel te lezen. Ik keek naar mijn uitdaging op Goodreads en veel valt daar niet aan toe te voegen: 25 boeken. Ok, er zitten drie kortverha...
Twee werden hier nog niet besproken: Nacht, het vierde boek van Karl Ove Knausgard, waarin hij vertelt over zijn eerste job als leerkracht in een school in het hoge noorden. Verlaten van de wereld, al is het een bewuste keuze, want er is de ambitie om tijd te hebben om te schrijven maar er is vooral veel afleiding in de vorm van (veel) alcohol en fantasieën. En Wil van Jeroen Olyslaegers, het derde boek in een triologie maar perfect apart te lezen. Wil doet het relaas van zijn periode als politieman in Antwerpen ten tijde van de oorlog. Hij toont hoe dun de grens is tussen collaboratie en geen collaboratie. Het is geen gemakkelijk boek, niet zozeer omwille van het thema maar veeleer omdat het zich niet zo makkelijk laat doorgronden. Het duurde me efkes om in het verhaal te komen en dan was er het ongemakkelijke gevoel dat je niet goed wist hoe het nu zat. Een aanrader, zeker wel!
Andere aanraders: Burial Rites, Zuiverheid, De kinderen van Calais, Een soort van liefde, Het smelt, La superba.
Zou ik niet aanraden: Spel en tijdverdrijf en Life on sneakers. Het eerste wegens te braaf, het tweede wegens geen voeling mee, al heeft ze me ergens ook wel geraakt, maar het blijft niet plakken.
En voor volgend jaar hou ik de uitdaging gewoon op 12 boeken per jaar. Ik hoop dat ik niet elk jaar het breien moet staken omdat ik mijn arm moet sparen.
* ik vraag me af uit welk liedje dit komt, ik ga er nog wel op komen, en ik weet nu al dat het iets fout is.
Heartbeat
15:16Ik kom de zaal binnen. Het is nog vroeg en het was enkel op uitnodiging. Een selecte groep die weet hoe het werkt, die weet wat te verwachte...
Er is het grapje met de buitenwipper. "La soirée? Oui, c'est par ici..." "Ou plutÎt l'aprÚs-midi", grinnik ik. Mijn naam staat op de lijst en ik ben dankbaar.
De zaal is quasi leeg, de dj laat de beats galmen tegen een achtergrond van wintertaferelen in alle kleuren grijs. De spots zijn rood, de ruimte voelt koud.
Ik zie nu de putten in het beton en ik stamp. Ik sluit mijn ogen en zwaai met mijn armen. Ik laat de beats overnemen. Ik beweeg mijn voeten, zwaai harder. Ik open mijn ogen en beweeg in steeds grotere cirkels. Ik wieg mijn heupen en stamp nog harder. Mijn handen bewegen ritmisch voor me uit. Ik voel de weerklank van de beats langzaam stijgen in mijn lijf. Mijn spieren ontspannen en ik voel de spieren in mijn schouders langzaam verslappen. Rust daalt over me neer, terwijl de beats mijn lijf opzwepen.
De zaal heeft zich ondertussen al meer gevuld. Het blijft koud in de zaal maar ik heb geen koud. Ik dans in mijn bubbel, boze gedachten verdwijnen, mijn hoofd loopt leeg, mijn voeten blijven bewegen,...
The common people
08:09Gisteren ging ik naar Campo voor een social experiment. Het tweede al dit seizoen. Gezien de duur van de voorstelling begon het ook vroeger...
WIPWednesday: puffin sweater
18:24Toen ik de puffin sweater op Kate Davies' blog zag, leed het geen twijfel. Ik ben er al efkes aan bezig, zo af en toe een beetje. Ik wi...
Ik had de trui mee naar het festival van de gelijkheid afgelopen weekend, zowel het lijf als de eerste mouw en tijdens de gesprekken breide ik verder.
Zondag deed ik een stand van zaken, ik breide de twee bollen op en zorgde meteen voor een nieuwe bol. Dus was het tijd om de tweede mouw op te zetten, ideaal als klein projectje om mee te nemen op de trein voor ik ging dansen. Niet dat ik "straks" meteen aan de kleuren kan beginnen. Het lijf moet nog een paar centimeter langer en bij de mouw ga ik nog wat moeten rekenen. Ik heb minder steken opgezet en ga dus moeten zien dat het uitkomt met het patroon. Maar het leek me voorlopig het handigst om maar te zorgen dat die tweede mouw even lang wordt.
Koud
16:43"Mijn handen zijn koud," zegt hij een beetje verontschuldigend. Hij legt ze kort tegen mijn vel. Ik lach, het vriest en ik kom van...
"Kom, ik laat je de rest zien." Het is de eerste keer dat ik bij hem ben, ik ken de ruimte van de foto's op sociale media. Zijn collectie mooie dingen. Zijn nieuwe plant.
De keuken is de warmste plek. Hij toont de cadeautjes die hij kocht voor zijn collega's en legt zijn plannen uit. Kleine hebbedingetjes met een persoonlijke toets. Ik bekijk de brochure van de winkel en doe tegendraads om tegendraads te zijn. Hij overweegt mijn argumenten en knikt.
We praten bij. Dat ik nooit thuis ben, dat hij het druk heeft gehad, we cirkelen rond de vraag. Niet dat er geen moeilijke vragen worden gesteld. Verre van, en dat bij een glas water en frisdrank, lacht hij.
Het voelt zo vertrouwd. Het valt me op dat hij mooie ogen heeft. En hoewel we eigenlijk stiekem het uur in de gaten houden, wil ik dat het blijft duren. Of nee, misschien wil ik nu vertrekken en binnenkort terug komen.
#WIPWednesday: Fraxinus
10:06Op de valreep van het inschrijven voor de nieuwe club van Ysolda en het ontvangen van het laatste pakketje zette ik Fraxinus op. Fraxinus ...
Het breien verloopt ongelooflijk vlot na een trage start waarbij ik mocht herbeginnen door het draaien van de naalden bij het samenvoegen. Het patroon is redelijk verslavend, nog een rij want dan zit ik weer aan die rij en dan nog een rij,... Vanaf augustus volgend jaar is het ook voor anderen beschikbaar als apart patroon en ik kan het nu al aanraden.
Ik luisterde naar het interview met Ysolda op de Morning on the dock podcast en ik tekende me zonder twijfel opnieuw in voor de club. Als ondernemer maakt Ysolda keuzes die ik alleen maar kan ondersteunen: kiezen voor creativiteit, kiezen voor lokale wol, ondersteunen van andere indie designers, ondersteunen van kleine zelfstandigen,...
Woolly Wormhead MKAL: Armley
10:05Woolly Wormhead heeft elk jaar een mystery knit along, MKAL. Dit jaar al voor de negende keer en hoewel ik al verschillende jaren het patr...
Woolly Wormhead is de eerste designer die ik op zoek als ik een muts wil breien. Ik ga tijdens EYF17 een workshop bij haar volgen, en dus wil ik zeker eentje mee hebben.
#As we speak: toneel
11:58Ik heb het gevoel dat ik de voorbije week van van toneelvoorstelling naar toneelvoorstelling loop en het lukt me te weinig om hier iets over...
* Abattoir Fermé: Buko (gezien in Campo)
Buko verwijst naar Charles Bukowski, een schrijver die niet uitblinkt in veel geloof in de mensheid en ongelooflijk cynisch uit de hoek kan komen. Een ideale inspiratiebron voor een dialoog tussen twee mannen in een afgelegen motel. Dominique Van Malder en Tom Vermeir lijken de perfecte acteurs om dit soort dialoog te voeren. Over de zin en de onzin van het leven, met te veel drank en te veel teleurstellingen. De voorstelling duurt iets meer dan twee uur zonder pauze en ik moet zeggen dat het me geen moment verveeld heeft. Ik geniet wel van dit soort dialogen en de acteurs zitten echt wel in hun rol. Hier en daar kan er al eens een persoonlijke bedenking tussen of een sneer naar NTGent.
* Abattoir Fermé: The L.A. Play (gezien in Campo)
The L.A. Play stond dezelfde avond als Buko en ik voelde de vermoeidheid van het concert de dag voordien nog in mijn lijf. En de emoties. Maar het lukte perfect om de schakelaar om te zetten.
The L.A. Play is een voorstelling zonder tekst, of toch zonder dat de acteurs spreken. Hier en daar zijn er wel flarden tekst, in de vorm van een nieuwsbericht of zo. Er wordt een heel eigenaardige sfeer gecreëerd.
* NTGent: Sneeuw
Luk Perceval, meer had ik niet nodig om een ticket te bestellen. Aangezien het NTGent dit jaar met verbouwingen zit in de schouwburg gaan ze op verplaatsing. Deze voorstelling kon uiteindelijk toch in de schouwburg, maar de dagen werden aangepast.
Het stuk is een bewerking van een roman van de Turkse Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk. Het centrale personage is dood, zijn vriend gaat naar de stad om de minnares van zijn vriend op te zoeken. Hij kan zelf de verleiding niet weerstaan, maar komt ook terecht in een periode van politieke onrust. Het verhaal is best een uitdaging. De personages praten vaak niet tegen elkaar ook al is het een dialoog. En de stem van Pierre Bokma is best mooi, zo eentje waar je naar kan luisteren zonder de woorden hoort. En ik besef dat dit misschien negatiever klinkt, dan ik het bedoel.
Op het toneel zijn er lange doeken in vele kleuren. Soms vormen deze doeken pilaren waarachter de acteurs zich kunnen verschuilen. Soms worden ze door de windmachines opgeblazen. Heel mooie beelden, zeker gecombineerd met de zang op het podium. Een schitterende voorstelling.
* De Roovers: De gouden draak (gezien in de Minard)
Dit was de eerste voorstelling van het Vooruit-abonnement en was bijzonder moeilijk geweest om kaartjes voor te krijgen. De voorstelling is zo wat overal uitverkocht, denk ik, maar ik zou zeker aanraden om je op de wachtlijst te zetten. Het is een hele mooie voorstelling, met verschillende verhaallijnen die op een originele manier samen komen. De verhalen zijn grappig, soms wat wrang.
En er was ook Glen Hansard in de Roma, geen toneel, maar muziek vanuit het hart met een mooie hommage aan Leonard Cohen.
Zalig zielige zaterdagavond
11:16"Zie mij hier nu zitten, hoe zielig is dat op een zaterdagavond..." De gedachte dook op en bleef hardnekkig plakken. Ik keek naa...
Ik keek naar de eerste aflevering van The Gilmore Girls, breide verder aan mijn sjaalcol en dronk rode wijn. De perfecte rustige zaterdagavond. Het soort avond waar ik al een tijdje naar verlang, dus waarom kon ik er niet gewoon van genieten...
De hele week had ik met moeite thuis geweest. Snel mijn rugzak afzetten en weer vertrekken, laat thuiskomen en bijna direct gaan slapen,...
Logisch dat ik vrijdagavond opgelucht was dat ik soms zo georganiseerd ben en pizza bij het Voedselteam had besteld. Ik kon met een gerust gevoel in de zetel hangen.
En die tweede avond sloeg de onrust dus al weer toe.
Vreetz'oppers
19:14Ik gaf hier al een preview , maar dit is het resultaat geworden: 12 vreetz'oppers afgeleverd bij De Stoffenkamer. Vreetz'oppers zijn...
Maar maar maar, even belangrijk: de tweede fase is gestart: de veiling! Koop elke week een lotje voor Ă©Ă©n of meerdere handgemaakte stukken en waag je kans. Meer info via bloggers for life
Anders in A
15:53"Ja, Maar het is toch een beetje anders in A...", zeg ik. Hij lacht, "maar nee, alles is hetzelfde." En ik vertel over d...
Brihang
14:53Gent is een goede plaats om je cd te lanceren. Vorige week nog het Zesde Metaal op een geheime locatie, gisteren Brihang in de Minard. Ja, ...
Brihang won de Nieuwe Lichting bij Studio Brussel en misschien doet het je van daar een belletje rinkelen. De muziek van Brihang leerde ik kennen als voorprogramma en ik moet zeggen, ik was meteen verkocht. Hij is een rapper en speelt bijgevolg met taal, maar niet enkel om zichzelf in de kijker te zetten, zoals rappers wel eens de neiging hebben. Hij blijkt een goed waarnemingsvermogen te hebben en zet dit om in heel poëtische teksten. Soms schijnbaar een beetje van de hak op de tak. Verder experimenteert hij met allerlei vormen op het podium. Echt de moeite om hem bezig te zien.
"Zolang mogelijk" is de titel van zijn eerste cd, na twee eerdere ep's. Het podium was sober ingericht. Met een teller voor elk nummer en heel weinig bindteksten werden we door de cd geloodst. Een aantal nummers had ik al eerder gehoord de afgelopen maanden, andere waren nieuw. En ja, het moet gezegd, Brihang stelde niet teleur. Hij palmde zonder twijfelen het podium in op zijn kalme rustige manier.
Tot dertien zou de teller gaan had hij aangekondigd. De liedjes zijn relatief rustig en gaan over van alles en nog wat, de liefde, vriendschap, je plaats vinden,... Het was dus niet zo vreemd om zittend te kijken. En ja, er was nog tijd voor een bisnummer. En daar gingen die armen in de lucht! Hiphop in de Minard!
Projectblogboek: handgeschreven - bis
10:18Een jaar geleden publiceerde ik deze handgeschreven blogpost. Ik wou die al lang eens uittypen omdat die toch niet zo leesbaar leek. En da...
"Your flat white, love." Ik neem een slok en kijk hoe de ruimte langzaam leeg loopt. Iedereen heeft zijn rugzakken mee en is ergens naar onderweg. In amper vijf minuten is er niemand nog. De barista's vullen de melk en koffie bij.
"What are you up to today, love." Hij lacht bij mijn "nothing much" en vraagt of ik wil wisselen. Als er al een plan was dan is het verkeerd begonnen. Met de verkeerde halte en de verkeerde kant op te lopen. Hoewel dan zou ik niet bij Mouse stories zijn binnen gelopen.
Twee mannen in wat zich best laat omschrijven als een garage bij Whitechapel underground. Op hun bord staat: latte, cappuccino, flat white: it's all espresso with milk. Down to earth en de perfecte pauze om me efkes terug te oriënteren.
Mina
19:08Ik had Ă©Ă©n ding gepland: lekker gaan eten. Hoewel het restaurant op minder dan tien minuten van mijn hotel was en ik zo ongeveer wel wist wa...
Het eerste restaurant dat we tegenkomen is het niet, het tweede wel, al is het redelijk onopvallend. Ik ga de trap op en sta dan in de ruimte vol licht. "Welkom, ik zal u naar uw tafel begeleiden," zegt een knappe ober. Ik hoef mijn naam niet te zeggen.
Ik krijg een plaats tussen twee koppels aan de bar. We overlopen de kaart en ik bestel een aperitief. Mijn menu bevat alleen de gangen die ik besteld heb, in het Engels. Ik krijg een uitgebreide wijnkaart en besluit dat ik gewoon een glas witte wijn wil. "Geen probleem," zegt de sommelier.
Aan de bar heb je zicht op de keuken, eigenlijk zit je er bijna tussen in. Ik zie de vrouw de bloemetjes vouwen en het is bijna te mooi om op te eten.
"Ingles?", elke keer iemand nieuw me het gerecht brengt checken ze even. Het voelt een beetje zonde om hen het in het Engels te laten zeggen. Ik ken die begrippen vaak ook niet in het Engels. Bij het eerste nagerecht valt ze echt over haar woorden. Ik glimlach om haar op haar gemak te stellen. "De zee" blijkt limoenijs te zijn met granita van zeewater. Mmmm
Ik knipoog terwijl ik mijn kommetje uitlepel. Soms zegt een blik zo veel meer. Ze lacht... Het lijkt me vreselijk, al die mensen die zo op haar vingers staan kijken.
Bij het afrekenen merk ik dat er een barstoel wat verloren naast de brandblusser staat. En dan besef ik, er zijn eigenlijk acht plaatsen, zo stond het op de site. Ze hebben me midden tussen de drie koppels aan de bar gezet. Iedereen wat meer plaats en niemand die zich ongemakkelijk hoeft te voelen.
Bilbao, eindelijk!
18:35De eerste keer dat ik in Bilbao was, moet meer dan tien jaar geleden zijn. We trokken met onze tent door Spaans Baskenlznd. Gewapend met een...
Alleen op stap
15:42"En ga je alleen?" Ik knik, hij gaat verder. "Ik zou dat niet kunnen, denk ik. Ik ben mijn hele volwassen leven nog niet alle...
Ik maak een grimas. Het lijkt me zo vreemd, maar ik snap het wel. Ik was ook zo.
"En ik weet wel, dat ze zeggen dat je zo jezelf leert kennen..." "Ik vind mezelf soms niet zo sympathiek", het klinkt eerlijker dan ik besefte. Hij trekt een wenkbrauw op en lacht. "Ja, daar had ik nog niet aan gedacht..." Ik haal mijn schouders op, "ik wil niet wachten tot ik hem tegen kom... Het is niet altijd leuk, veel dingen krijgen dat extra laagje door ze te delen, maar soms is dat niet met degene die je het graag zou doen. En het is ook wel goed, om eens met niemand rekening te moeten houden." Hij lacht en begint een verhaal over zijn kinders.
WIP-Wednesday
10:15Voor deze WIP-Wednesday kijk ik naar de drie sjalen waar ik de voorbije dagen aan gebreid heb. Mijn arm is weer voldoende hersteld om lange ...
Ik ben aan de derde tip van de Shetlandtrader-MKAL van vorig jaar begonnen, de Havra. Ik heb voor twee kleuren gekozen. De boord belooft een lang proces te worden, met telkens opnemen van steken van de roze boord. Van de lichtblauwe kleur is de eerste streng opgebruikt, nu moet ik dringend de tweede opwinden. Al zit de streng voor de MKAL van dit jaar nog op mijn opwinder, hoog tijd om er eens verder aan te draaien. Het project is niet echt makkelijk om mee te nemen, omdat er ook nog levende steken op een draadje zitten.
De tweede sjaal waar ik aan bezig ben, is de Lang Ayre, ook al van Gudrun Johnston, the Shetlandtrader. Het is een fantastisch patroon met enkel rechtse steken en strepen die het heerlijk chips-breien maken. Je blijft breien omdat je een nieuw kleur wil beginnen. Ik zat zo in het ritme dat ik de instructies maar half las en dus de volgorde wat door elkaar haalde. Geen erg....
En de derde sjaal is Carino, een project waarvoor ik een mooie streng rood van Madeline Tosh kocht op mijn verjaardag. Ik had de bol en naalden mee naar Berlijn. Ik koos voor een gewone opzet en breide hier en daar een rij. Ondertussen ben ik al ver gevorderd en overweeg ik om het patroon nog wat te herhalen, het is net uitdagend genoeg om te blijven breien en toch perfect om bij te kletsen of naar een podcast te luisteren.
Uit mijn notitieboekje
16:55Ik zag mezelf op Ă©Ă©n van de foto's van de blogmeeting en ik dacht: dat is een knappe vrouw. Het is een beetje raar om dat van jezelf te ...
Ik verschoot een beetje van de gedachte want ik had het complimentje eerder afgewimpeld. Op een heel onhandige manier. Ik voelde me niet zo goed in mijn vel die dag. Ik was wakker geworden in het midden van de nacht en blijven tobben. De gedachtenmolen kon niet meer getopt worden.
Ik voelde me redelijk triestig en vooral hulpeloos. En naar de afspraak gaan was een overwinning op mezelf. Dat zag ik ook in die foto, maar pas bij een tweede blik. Eerst zag ik die knappe vrouw die sterkte uitstraalt. Ik voel me lang niet altijd zo sterk maar die foto straalt dat wel uit.
Zelfverzekerd, zelfvertrouwen, op haar gemak, in evenwicht. Allemaal woorden die ik vaak afwimpel omdat ik me niet zo voel, terwijl anderen me zeggen hoe ver ik toch al ben gekomen, hoe sterk ik ben en waarbij ik meestal een krop in mijn keel voel groeien of het wil uitschreeuwen.
Ik schreef dit ongeveer zeven maanden geleden in mijn notitieboekje, al weer langer geleden dan ik dacht. En het is dat gevoel dat me de moed heeft gegeven om een stap verder te zetten. Het uitschreeuwen is er niet meer bij, de krop in de keel soms wel nog.
Vive la fĂȘte
16:33Het regende toen ik buitenstapte en ik besefte dat ik ook gewoon een avond thuis kon blijven. Maar il besefte ook dat dat geen optie was. Na...
Toen ik het zag passeren op Facebook twijfelde ik niet. Eigenlijk dacht ik dat ze al gestopt waren. Hun muziek doet me denken aan lange autoritten met discussies over wat ze nu eigenlijk zingen. De cd's die toen draaiden zijn gestolen op mijn vorige job en heb ik nooit vervangen. Want Vive la fĂȘte is ook de herinnering aan optredens die te kort duurden of optredens waarbij niet gezongen wordt omdat Els kwaad was op Danny.
Gisteravond maakten ze dat helemaal goed en ging het dak eraf, zoals ze dan plegen te zeggen.
#bfl: vreetz'oppers
09:56Mevr. Khadetjes heeft een gevoelige snaar geraakt met het derde patroon voor de bloggers for life. Ze zijn alle vier leuk en goed uitgelegd....
Ik had het patroon voor de vreetz'oppers mee op naaiweekend en ik kreeg de smaak te pakken. Wat zeg ik, het werd een kleine obsessie, Ă©Ă©n van de meer onschuldige, als ik dat zo mag zeggen. Ik schooide nog wat restjes bij mijn gezelschap. Niet omdat ik zelf geen restjes stof heb #schaterlach maar omdat de vreetz'oppers dan meteen een herinnering aan een geweldig weekend zijn. Samen met een restje van een rok, een kleedje,...
Ik kwam naar huis met drie exemplaren en besefte dat er nog een lijf was om te testen. Om nog te zwijgen over die oren, voetjes,... Ik diepte nog wat extra ritsen uit mijn rommelmarktvondsten en momenteel staat de teller op 7. Maar er liggen nog twee paar ogen en een hoofdje klaar...
En omdat niet alleen kinderen ergens mee zitten dat ze aan een vreetz'opper moeten kunnen toevertrouwen, is er al eentje voor een volwassene gereserveerd.
Voorlopig zijn er zes klaar, maar er liggen nog wat losse onderdelen te slingeren op mijn naaitafel, dus wordt vervolgd...
Vanaf 14/11 begint de veiling met zelfgemaakte stukken en zoals ik al kon zien op weekend en horen op de stoffenverkoop van Mon Depot, het wordt de moeite...
Ja, ik denk dat wel
13:25Tijdens zo'n voorstelling zijn er die zeldzame momenten die je raken. Zeldzaam omdat we het vaak niet over gevoelens hebben, maar bezig ...
"Ja maar, wordt er dan minder over gepraat?", vroeg het negentienjarige meisje op een bepaald moment heel verbaasd. Haar buurvrouw die ik halverwege de twintig schat zei dat ze er minder tijd voor had. De man van begin vijftig sprak dat dan weer tegen en had het over nieuwe relaties, nieuw samengestelde gezinnen, relatievormen waar je niet bij stil staat. Er wordt gelachen...
"En hoe lang zijn jullie al samen?," vraagt de theatermaakster aan de man en vrouw van een eind in de zestig. Ze reageren aarzelend. Ze herhaalt haar vraag. "Mijn man is overleden," zegt de vrouw. Ze maakt een grimas. "Ik ben getrouwd, maar mijn vrouw is thuis," probeert de man, "en ze weet dat we hier samen zijn." Er wordt gelachen, dit komt vreemd over, beseffen ze nu ook. "Maar denk je dat je nog verliefd kan worden?," vraagt de theatermaakster nu. "Zeker," de vrouw twijfelt geen seconde en klinkt vastberaden. "Dat wil ik ook," denk ik, "die vanzelfsprekendheid." "Maar hij kan maar beter de moeite zijn, ik wil geen tijd verliezen..." Ze meent het en wij lachen.
De therapie
09:00Ik heb een 5x Campokaart en dat maakt dat ik ook wel eens een voorstelling kies die ik anders minder makkelijk zou kiezen. "De therapi...
Brume in bandwerk
11:00De mode van rokken in trioct van deze zomer wordt verder gezet. Om de Ă©Ă©n of andere reden vind ik het comfortabeler voor mijn zelfbeeld om ...
En zo...
10:29En zo loop ik hier op een zondagvoormiddag door een park in Berlijn, bedacht ik me. Ik stopte mijn handen wat dieper in mijn zakken en zucht...
Ik had beslist om het niet aan mijn hart te laten komen en stapte naar een van de adresjes die hij had aangeraden. "Je kan er eten in verdiepingen krijgen", klonk het mysterieus. Bij zicht op de kaart bleek dat het ontbijt van het huis op etagĂšres. Maar enkel vanaf twee personen. Ik was op het terras gaan zitten ook al vond ik het maar koud. Maar het was droog en heel Berlijn bleek op terras te zitten. In de zone met de brandertjes troepten ze samen en zag ik ze zitten. Ik herkende ze meteen, twee dames uit Antwerpen. Ingepakt in een fleece vestje en met een dekentje op hun schoot waren ze aan het kletsen. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik me op hun woorden concentreerde en hoorde dat een deel van de familie in Schoten en een deel van de familie in Brasschaat woonde. Ik ga nooit begrijpen waarom dat een probleem is, maar het bleek het wel te zijn.
Mijn aandacht werd afgeleid door een Italiaans koppel van begin in de twintig. Hij mager en onopvallend, zij een mama in wording. Ze had meteen aandacht nodig en hoe hard hij ook zijn best deed, het was niet helemaal haar zin. De ober was vriendelijk maar kordaat. Als ze binnen wilden eten moesten ze gaan aanschuiven in de rij en als ze buiten gingen zitten mochten ze zich nadien niet verplaatsen naar de zone met de brandertjes. Ik zag haar twijfelen, maar ze zou genoegen nemen met een plaats op het terras. Kon ze dan nu de menukaart in het Engels krijgen? Haar Engels was best goed, maar haar lichte accent en vooral haar houding maakte dat ze gebiedend overkwam.
Ingeduffeld met een dekentje was het de hoogste tijd voor een selfie. Ze lachte naar de camera voor ze weer met een frons de menukaart bestudeerde. Na een uitgebreide discussie besloot ze dat het tijd was om te bestellen. "Excuse me", galmde haar stem over het terras. De ober kwam aangerend, blijkbaar waren zijn collega's het Engels minder machtig. En zoals ik had kunnen voorspellen na jaren vakantiejobs in de horeca, begon ze met een vraag over wat het verschil was tussen dat en dat. Ik bewonderde het geduld van de ober en hoe gelaten hij hun bestelling noteerde. Hij knipoogde toen hij me passeerde.
Cabane
11:36Er zijn van die gezelschappen waarvoor ik blindelings een ticket koop. Idem voor bepaalde acteurs of actrices. Logisch dus dat ik al weken e...
Cabane speelde een thuismatch, zoveel is zeker. De voorstellingen raakten moeiteloos uitverkocht en zelfs de extra voorstellingen zijn uitverkocht. En het moet gezegd, ze zijn er in geslaagd om meer stoelen in de zaal te plaatsen dan ik dacht. Het gaat echter niet ten koste van het comfort. Ik zat redelijk ver van de scĂšne maar ik denk dat ik het daar even goed hoorde.
Het verhaal gaat over drie mannen. Twee broers, Manu en Gilles, en Sven die hun leven komt binnen walsen. De drie mannen kunnen niet meer verschillend zijn. Manu (Titus De Voogdt) is een werker, wat nukkig, een binnenfretter. Zijn broer Gilles (Robrecht Vanden Thoren) is wat naĂŻef, maakt zich geen zorgen en ziet wel hoe het komt. En Sven (Joris Hessels) is een eindeloze woordenstroom op speed. Je wordt er wat moe van. Hij speelt met een accent dat ik niet meteen kan thuisbrengen en dat ik ook niet altijd even goed begreep, al deed dat weinig af van het verhaal.
Elk op hun manier zijn de mannen op zoek naar een plaats. Een noodlottige gebeurtenis uit het verleden hebben ze gemeen, maar de manier waarop ze ermee omgaan is zo verschillend dat ze uiteindelijk er toch alleen voor staan. Het zorgt voor een aantal sprankelende scenes, leuke vondsten en een spelplezier dat afstraalt op het publiek. De verhaallijnen worden langzaam opgebouwd, en dit op een manier dat je als kijker uitgedaagd wordt, wat ik wel kan apprecieren. Er zaten een paar pareltjes van rake vergelijkingen tussen, soms was het misschien wat te gemakkelijk, zoals de liedjes. Maar voor mij kwam het einde dan wat abrupt. Het was een heel mooi beeld, maar ik blijf met vragen zitten.
Cabane is niet het beste wat ik ooit van Compagnie Cecilia zag, maar niettemin de moeite om te gaan zien. Als je de kans hebt om te gaan kijken zeker doen en laat me weten wat je er van vond.
Cabane van Compagnie Cecilia, gezien op vrijdag 21 oktober.
Tenenkrullend
08:30"Ik ga me niet laten vastpinnen op cijfers, maar ik ga een oriëntatie geven..." "Ik weet niet meer waarom ik het wou afscha...
"Ik weet niet meer waarom ik het wou afschaffen, maar er zal vast een goede reden geweest zijn."
Psychosis
07:35Hij komt binnen gewaaid. "Ja, ik kom van Brussel..." Ik reageer schamper: "ah daar ben ik ook geweest vandaag." "Ah...
Het was een toneelstuk van Jan Steen, psychosis. En het had eigenlijk vorig seizoen al moeten geprogrammeerd zijn maar is toen geannuleerd. Het is een redelijk lang stuk, er is een pauze, ook al had ik dat eerst niet door. En ik was niet alleen, ofwel hebben ze afgehaakt.
Het was niet zo toegankelijk misschien. Een lange monoloog in het Engels. Je zag heel het podium in de Minard, ook de stoeltjes waar je anders in het nieuwe deel zit. De vrouw die het eerste deel speelde heeft me wel overtuigd. Ze nam heel de ruimte in. Wat ze zei werd gebracht met een zekere weerstand of een zekere wanhoop. Ze switchte tussen verhaallijnen. Nu eens haar verhaal, dan teksten uit toneel ofzo die ze leek te citeren en dan weer een dialoog met haar therapeut. De woordenschat van haar Engels, de kleur van haar stem, soms haar houding, alles wijzigde naargelang de setting. Als publiek had je veel zelf in te vullen.
Toen ze van het podium verdween, klonk applaus. Maar het was enkel de pauze. En gelukkig had ik dat nog op tijd door. Ik moet soms echt eens iets lezen voor ik ga kijken.
In het tweede deel kregen we dezelfde tekst, maar nu gespeeld door een man. Sommige stukken tekst begreep ik nu pas. Andere werden onverstaanbaar. Hij schreeuwde meer en was ook heviger. In die stukken voelde ik zijn woede, zijn wanhoop. In de stillere stukken vond ik hem minder geloofwaardig, iets in zijn stem, iets in zijn mimiek. Ik kan er moeilijk de vinger opleggen.
Psychoses lijken me iets vreselijk, zeker voor iemand die graag dingen onder controle heeft, zoals ik. Sommige van de passage bleven dan ook hangen, sommige gespeeld door de man, andere door de vrouw. Sommige gemeenschappelijk. De herhaling van de tekst, maar dan anders gespeeld, maakte dat hij goed is binnengekomen. En hoewel ik nog altijd niet kan zeggen of ik het een goed of slecht stuk vond, merk ik dat zelfs na een week iets van dat gevoel van onbehagen veroorzaakt door het stuk is blijven hangen. Zo ergens onder mijn vel.
Five easy pieces
11:10Deze voorstelling ging in premiĂšre op Kunstenfestival des Arts en kreeg er laaiend enthousiaste kritieken. Deze week was het eindelijk de be...
Easy, lijkt het. Maar meteen ook heel moeilijk om het evenwicht te behouden.
En ik moet zeggen, ondanks mijn twijfel en zekere terughoudendheid heb ik me volledig laten inpakken. De kinderen spelen fantastisch. Via de camera projecties komen ze ook heel goed in beeld en op geen enkel moment komt het overdreven geacteerd of gespeeld over. Het verhaal van Dutroux wordt vanuit verschillende standpunten bekeken. En vooral het wordt gezet in een ruimer verhaal. Deze setting maakt het mogelijk om ook meer luchtige momenten in te lassen, waardoor de andere vermoedelijk harder binnen komen.
Het stuk is een echte aanrader, en wie het gemist heeft in Gent, krijgt nog een kans in januari. Iets zegt me dat die tickets snel gaan gaan. Niet twijfelen, doen!
Five easy pieces van Milou, gezien op donderdag 6 oktober in Campo. Terug in Campo in januari.
La superba
15:31Het boek heeft een stickertje van de boekenbeurs 2014. Ik haalde het uit de boekenkast en wist niet goed wat te verwachten. Het hoofdpersona...
Ik heb het boek graag gelezen. Het bestaat uit verschillende grote delen en alles valt uiteindelijk in de plooi. De auteur wisselt van personage en vorm en zet je meer dan eens op het verkeerde been. Hij beschrijft in geuren en kleuren de stad en zijn personages. Voor mij alleszins een mooie ontdekking met deze schrijver.
En ik besef dat dit als een beetje een magere post over komt, maar ik durf niet te veel te vertellen.
Herfst in mijn bord
09:01Ik zit met het spookbeeld van allemaal bestelwagentjes die door mijn stad rijden in mijn hoofd en misschien zal dit wel de liefde met hello...
1/2 peer conference
125g rode biet
90g conchiglie (pasta)
1 knoflookteen
100g champignons
20g rucola
40g geitenkaas
10g walnoten
1/2 el zwarte balsamico azijn
olijfolie en peper en zout
614 kcal
1. Verwarm de oven voor op 200 graden en kook 500ml water per persoon voor de conchiglie.
2. Snijd de peer en rode biet in dunne parten en verdeel over een bakplaat met bakpapier. Besprenkel met zwarte balsamico azijn en olijfolie. Breng op smaak met peper en zout en bak 10 Ă 15 minuten in de oven.
3. Kook de pasta
4 Snijd of pers ondertussen de knofloof fijn en snijd de champignong sin plakken.
5. Verhit de olijfolie in een wok en bak de champignons en knoflook 4 Ă 5 minuten op een hoog vuur. Voeg de pasta met wat kookvocht toe, breng op smaak met peper en zout en verhit nog 1 minuut. Haal de pan van het vuur en voeg de helft van de rucola toe.
6. Verdeel de overige rucola over de borden en schep de pasta erop. Verdeel de peer, bieten en geitenkaas over de pasta en garneer met de walnoten. Besprenkel naar smaak met olijfolie en zwarte balsamico azijn.
7. Smakelijk!