De therapie

Ik heb een 5x Campokaart en dat maakt dat ik ook wel eens een voorstelling kies die ik anders minder makkelijk zou kiezen. "De therapi...

Ik heb een 5x Campokaart en dat maakt dat ik ook wel eens een voorstelling kies die ik anders minder makkelijk zou kiezen. "De therapie" van Julie Cafmeyer is er waarschijnlijk zo een. En dat is volledig onterecht, weet ik nu.

Maar het herinneringsmailtje waarin er werd gezegd dat er maar 25 toeschouwers (of eerder deelnemers) zouden zijn was toch efkes slikken. Het idee is simpel: je zet 25 willekeurige mensen op een stoel in een cirkel, je legt hen een probleem voor en vraagt hun mening. "OMG, sorry liefje, maar er stond een blote vrouw op de affiche", hoorde ik op voorhand en ik moest stilletjes lachen want ik had me dezelfde bedenking gemaakt. 

Wat er gebeurt is natuurlijk elke avond anders. Wij hadden blijkbaar een energieke groep. De situatie die voorgelegd wordt, is heel herkenbaar: girl meets boy en dan is er de vraag of er meer is. Het lijkt heel persoonlijk verteld door Julie, al is er ook wel tekst voorhanden. 

De input van het publiek in de voorstelling  is cruciaal. Zij gaat er dieper op in en stelt vragen. Of iemand is het er niet mee eens en zegt dit dan ook. Een moeilijkheid is natuurlijk dat er geen dynamiek op gang komt, maar ik denk dat de situatie zo herkenbaar is dat het me quasi onmogelijk lijkt dat er geen reactie komt. Voor mij was te vraag misschien iets te herkenbaar, waardoor mijn inbreng zich eerder beperkt heeft tot een opmerking hier en daar tegen mijn buren of instemmend knikken of lachen. En dat is ook goed, had Julie op voorhand gezegd. 

Een andere moeilijkheid is dat een iemand de conversatie gaat domineren, maar hoewel sommige mensen van nature meer aan het woord lijken was het niet zo dat het echt scheefgetrokken werd. Julie bewaakte dit ook wel. Al had ik de indruk dat ze misschien wat ervaring met groepsdynamieken miste om altijd ten volle te kunnen sturen. En het moet gezegd, het lijkt me vreselijk moeilijk om je (schijnbaar) kwetsbaar op te stellen met je verhaal en dan toch voldoende sterk om echt de groep te gaan leiden.

Julie Cafmeyer wou met haar voorstelling opnieuw dichter bij haar publiek komen en meer interactie met hen hebben. Dat is zeker gelukt. Er werden persoonlijke ervaringen gedeeld en dat uurtje heeft me aan het denken gezet. Ook al wordt er niks vernieuwends gezegd, het was een bijzondere ervaring om dit soort van ideeën te delen. Toen Julie wou afronden, kwamen er nog vragen en opmerkingen. De formule is interessant om verder mee aan de slag te gaan, maar veel lijkt me afhankelijk van degene die het gesprek inleidt en het in goede banen probeert te leiden. Het was nu misschien wat braafjes maar dat verlaagt natuurlijk wel de drempel om zelf iets te zeggen. 

De therapie, van Julie Cafmeyer, gezien op woensdag 26 oktober in Campo Victoria

You Might Also Like

0 reacties