Mijn neefje doet zijn communie volgend weekend en verjaart ’s anderendaags. Moet ik nog zeggen dat dit voor een kleine persoonlijke crisis zorgde? Het cadeau voor zijn communie zou ik kopen, maar voor de verjaardag maak ik altijd iets. En ik wil ook een nieuwe outfit, bij voorkeur een zelfgemaakte natuurlijk. Ik had geen inspiratie, en de suggestie dat ik een paar t-shirts kon maken zorgde niet voor veel enthousiasme. Dus werden die t-shirts mijn plan B en eigenlijk het extraatje bij plan A, dat ik nog niet had bedacht #schaterlach.

De Oresteia is een klassieke Griekse tragedie met een koning die zijn dochter offert aan de goden om wind in de zeilen te krijgen zodat hij ten oorlog kan trekken, zijn vrouw die wraak neemt bij zijn terugkeer en hun zoon die dan op zijn beurt de dood van de vader wreekt op zijn moeder. En dan is er nog een prinses die als slavin wordt meegenomen en vlucht de zoon met zijn vriend naar Athene. Ik heb het verhaal zeker al wel een paar keer gezien maar het is fijn als het je zo voorgelepeld wordt als tijdens Orestes. Elk van de acteurs vertelt wie zijn personage is en hoe ze dit in Mosul hebben aangepakt. Sommige personages zien we enkel op het scherm en we krijgen ook wat achtergrond bij hun persoonlijke situatie.
Mosul is een stad van 3 miljoen inwoners, twee keer Brussel benadrukt de acteur. Er is een droge opsomming van de doden van de afgelopen oorlogen en aanvallen. We zien ondertussen de verwoeste huizen, de straten op groot scherm. We horen over recente aanslagen, ook toen ze er aan het repeteren waren, en worden voorgesteld aan de muzikanten en acteurs ter plaatse. Ik krijg het koud als ik hoor dat de muzikanten in de kelder speelden omdat IS muzikanten vermoordt. Of hoe de fotograaf zich aanpast om toch te kunnen blijven fotograferen, wetende dat elke foto zijn dood kan betekenen. We zien de acteurs op het dak van een winkelcomplex waar ze in de jaren zeventig van alles uit het westen konden kopen, maar waar de afgelopen tijd homo's en overspelige vrouwen naar beneden werden geworpen.

Orestes is een aaneenschakeling van geweld en wraak. Mosul lijkt hiervoor de perfecte achtergrond. Het is een stad met een rijk verleden, ouder dan Athene en er is meer dan de beelden die we van tv kennen. Milo Rau speelt met beide verhalen en switcht tussen de Griekse tragedie en het nu. Normaal werkt hij niet met klassieke teksten, maar deze keer is het wel een geslaagde combinatie. De acteurs spreken hun taal, dus we krijgen Nederlands, Engels en Arabisch te horen, telkens vertaald in het Nederlands en Engels. Er wordt muziek gespeeld op het podium en er zijn de videoreportages. Alles loopt zo mooi door elkaar dat je echt meegenomen wordt in de voorstelling. Ik was serieus onder de indruk moet ik toegeven. Ik heb nu een aantal voorstellingen gezien waarop deze manier wordt gewerkt, maar het blijft verfrissend en het blijft werken.

Orestes in Mosul, gezien op 25 april in NTGent.

Het nieuwe nummer van Fibre Mood ligt vanaf vandaag in de winkels en abonnees kregen het al voor het paasweekend. Ik ging op zoek naar een stofje in mijn voorraad voor de taylor jurk en vond verschillende opties. Maar waar wou ik de schaar inzetten om een nieuw patroon te testen? Ik had taylor gekozen omdat het me een perfecte jurk lijkt om te gaan werken. Comfortabel, makkelijk wat op te kleden, voldoende lange mouwen om mijn tattoo te verbergen, voldoende schouders bedekt om geen last te hebben van airco,...

Ik vond een grijsblauwe chambray met stippeltjes in mijn voorraad en ik had voldoende, dus was de keuze snel gemaakt. Taylor is een relatief eenvoudige jurk, met een mooie halsuitsnijding. Bij een stof met een drukke print valt dit wat minder op, maar ik denk ook wel dat er nog een versie met een drukke print zal volgen.
Waar ik aan twijfelde, omdat het uiteindelijk toch wat werk is, zijn de mouwtjes. Ik volgde de uitleg en moet toegeven, ze maken het ook wel af. Bij een drukke print denk ik dat je het minder ziet en zou ik me er misschien rapper van afmaken.
De jurk zit relatief snel in elkaar en door de rekker moet je eigenlijk met relatief weinig rekening houden. Ik maakte een m als bovenlijf en een l als rok. Ik volgde de instructies voor de zakken, ook al doe ik dat normaal anders. Normaal overlock ik alles voor ik begin te stikken. Op naaiweekend maakte iemand de opmerking om te overwegen de naden samen te overlocken. Dat deed ik dus deze keer wat meer en het bevalt me wel.
Ik had nog een riempje gezocht, maar ik vrees dat ik het meer zo zal dragen, gewoon over mijn hoofd trekken en weg. Mijn schoenen dragen nog de sporen van een warm weekend vrees ik, maar ook dat is deel van een dinsdag die als een maandag voelt.
Ik liet de lengte van de rok wat ze is, het is mode van langere rokken en mijn benen zijn nog aan de witte kant. Op deze manier hoef ik me daar al niet over te ergeren, ik kan gerust met blote benen rondlopen en ze misschien wat kleur laten vangen.

Ik reserveerde dit weekend wat tijd achter mijn naaimachine, morgen toon ik het resultaat. Een jurk uit de nieuwe Fibre Mood die heel veel uit de kleerkast zal komen. Maar vandaag toon ik een tussenfase van een project dat wat meer voeten in de aarde zal hebben.

Ik haalde magnolia van Deer & Doe boven, een patroon uit de wintercollectie, een jurk met twee versies van décolleté en twee soorten mouwen. Ook de lengte van de rok kan aangepast worden. Ik heb het een tijdje uitgesteld omdat ik twijfelde over hoe ik de jurk wilde. Voor de décolleté kies ik de meer zedige versie, voor de rok wil ik me wagen aan de lange versie en de mouwen, dat weet ik nog niet. Ik wil alleszins een versie met lange mouwen, maar ook een meer zomerse, misschien zonder mouwen of met kapmouwtjes.

Ik weet ook al in welke stof ik de jurk wil, maar voorlopig durf ik niet knippen. Ik las hier en daar problemen met de décolleté op het internet, dus ik twijfelde nog wat langer. Deer & Doe maakt patronen voor C of D. Hoewel dit niet mijn maat is, moet ik nooit aanpassen aan de borst. Ik vond in de kast toevallig de perfecte stof in mijn voorraad om wat mee te experimenteren voor een zomerse versie, viscose uit een vorige See you at Six collectie. Ik kan alleen maar hopen dat ze dat nog eens gaan doen.

Ik tekende de patroondelen voor het lijf over en zette de voorkant met prinsessennaden in elkaar. in het rugdeel zitten nepen. Nadien komt er nog een band en dan waaiert de rok open, afhankelijk van de lengte die ik nog moet bepalen.

De stof voelt geweldig bij het stikken en ik kijk er wel naar uit om hier een jurk in te hebben. Bij het passen bleek er een probleem. Meer dan één. Maar laten we positief beginnen, de kruising over mijn borsten valt goed en lijkt me ideaal voor een zomerse jurk. Ook de rug valt goed en heeft geen nood aan aanpassingen. Aan de voorkant valt er wel wat aan te passen. Het gaapt aan mijn oksels, wat wel ook bij andere patronen gebeurt, dus daar moet een beetje ingenomen worden. Maar vooral aan de armen schort er van alles. Ik ben al beginnen spelden en ik ga de blogpost van Deer & Doe er eens bij nemen. Ik merk dat ik al de enige niet ben die voor het eerst moet aanpassen. Gelukkig heb ik stof genoeg om nog een lijfje te knippen.

Ik had er niet meteen bij stil gestaan dat we van scratch zouden beginnen. Dus echt van de boomstammen en takken. Harald had vele voorbeelden bij en kon duidelijk blijven babbelen over zijn passie.
Harald had verschillende houtsoorten bij en ik wist dat ik beter geen al te stevige houtsoort koos. Ik heb niet zo veel kracht in mijn handen en armen. Al verzekerde Harald ons dat het toch een kwestie van techniek is. Ik kliefde mijn stuk in twee onder aanmoediging van Eva. Het was lachen want zo simpel is het toch allemaal niet.

Vlak voor de middag brak de lepel van mijn buurman. Hij had al wat ervaring met het snijden van lepels en hij haalde ons op een recordtempo terug in. Zijn lepel was zelfs de eerste die af was. Harald hielp iedereen en ik was regelmatig blij dat ik mijn lepel eens kon afgeven. Als hij twee keer hakte zag dat er toch meteen stukken beter uit.

Voor de tiende keer lanceert Sozo haar Me Made May uitdaging. Als deelnemer kies je zelf je uitdaging, ga je elke dag één zelfgemaakt kledingstuk dragen of ga je eindelijk een hoop projecten afwerken of gewoon je kleerkast uitmesten,... Alles kan, er is geen jury, er zijn geen prijzen.


"I, patricia from Nobutterfly, sign up as a participant of Me-Made-May 2019. I endeavour to wear only me-made clothes each day during May 2019."


Mijn uitdaging is best wel ambitieus besef ik. Ik heb heel wat zelfgemaakte kledingstukken, ik sta er vaak ook niet meer bij stil dat ik iets aan heb dat ik zelfgemaakt heb. Ik moet alleen misschien nog wat beter met complimentjes leren omgaan of wat minder twijfelen aan het resultaat. Ik denk dat ik ook wel voldoende heb om volledige outfits samen te stellen, de voorbije jaren heb ik toch wel wat op die gaten in mijn kleerkast gewerkt.
Wat ik alvast niet mee tel, zijn een jas, ondergoed, kousen en panties. Of kledij om te sporten. De extra kilo's zorgen er dan weer voor dat niet alle kledingstukken passen, dus ik ben benieuwd. En dan is er ook al een feest waar ik een outfit voor nodig heb. Ik hoop dan ook nog wat dingen te maken ondertussen, maar ik heb besloten om deze niet op te nemen in de uitdaging maar te focussen op het resultaat. #schaterlach

De 40 dagen bloggen challenge loopt op zijn einde en ik heb het er meer dan behoorlijk van af gebracht. Slechts één dag heb ik geskipt, dus zit ik nu al aan meer dan 40 postjes. En dit jaar lukte het me wel om de periode in Edinburgh te overbruggen, met wat plannen en wat tijd uittrekken...

Het voelde nooit als een verplichting, ik had vlotjes inspiratie en het lukte om de meeste brei- en naaiprojecten eens te documenteren. Slechts één dag kwam het niet en had ik op voorhand niks ingepland, dus werd het een dag stilte. Ik ga het vermoedelijk niet volhouden, maar ik hoop wel regelmatig te kunnen blijven posten. Het plezier is wel teruggekomen en dat lijkt me het belangrijkste.

Fijn weekend!

Ik kocht Laine 7 bij Wolder en viel als een blok voor Marit, een cardigan met veel kleurbreiwerk. Maar ik wou andere kleuren, alleen wist ik niet goed wat, tenzij misschien dat oudroze van tukuwool als achtergrond, dat wou ik wel proberen. Op Edinburgh Yarn Festival probeerde ik allerlei combinaties bij Ysolda. Bex droeg haar versie van marit en ik vroeg dus ook haar hulp bij het kiezen. Gelukkig was het op dat moment nog niet zo druk bij hen.

De combinatie werd die oudroze achtergrond, fel fuchsia voor het blauwe accent en donkergrijs wat in het oorspronkelijke patroon bruin is. Ik werkte braaf mijn lacustrine sjaal af, ik kon ook niet anders omdat het zo verslavend was en dan kon ik opzetten.

Ik ben alvast benieuwd naar de nieuwe creaties!

Het was liefde, pure liefde. Ik kan me niet meer herinneren waarom het zo lang duurde om op te zetten, maar eens ik de steken had opgezet daar in mijn hotelkamer in Manchester kon ik het niet meer opzij leggen. Lacustrine is een ontwerp van Ysolda, oorspronkelijk voor haar club maar ondertussen ook apart te verkrijgen.
Wat mij betreft, een aanrader. Je breit eindeloos rechts en averechts maar het gaat nooit vervelen. De constructie zit zo goed in elkaar met het opnemen van steken en verkorte rijen. Misschien dingen die je nu wat afschrikken, ik liet me er ook bijna door kisten, maar eens ik bezig was, kon ik simpelweg niet stoppen, ook al werden de rijen gevoelig langer en wat een resultaat. De sjaal is groot en licht want je gebruikt laceweight wol. Ik gebruikte de wol van de club maar moet toegeven dat je niet echt veel verschil tussen de twee kleuren ziet, dat is ook niet de bedoeling, maar ik vroeg me af of het wel de moeite is om twee soorten te gebruiken.


Ik heb de eindjes ingeweven, door het gebruik van twee kleuren waren er dat net iets meer, maar het blijft een plezier om zo een sjaal af te hebben. Ik moet hem nog wassen en blocken, maar ik denk dat ik hem vandaag alvast gewoon zo draag. Hij is te mooi om er niet eerst een beetje van te genieten.

Het is soms ongelooflijk hoe goed ik ben in het uitstellen van dingen, echt. Ik kan er zelf ambetant van lopen. Neem nu het laatste nummer van Fibre Mood. Ik had me opgegeven voor de Link party want ik wou de Riva maken. Riva is een jumpsuit met aangeknipte mouwtjes, nog lang genoeg voor het tussenseizoen maar al vol verwachting uitkijken naar de zomer. Ik koos een mooie blauwe stof bij De Stoffenkamer die mooi valt en niet te zwaar is. Hoewel ik de foto's met de strepen fantastisch vind, ben ik zelf niet zo voor strepen op mijn lijf. Bovendien had ik ook geen zin om te gaan puzzelen met strepen die mooi doorlopen als het de eerste keer is dat ik het patroon maak.

Een gemene griep gooide roet in het eten en ik haalde de deadline voor de Link party niet. Meer nog, ik had ook geen zin in een lente-outfit. Het duurde dan ook een tijdje voor ik alles weer bovenhaalde. Nochtans zit Riva redelijk snel in elkaar. De jumpsuit bestaat uit zeven delen, vier voor de broek en drie voor het lijf. Het lint reken ik gemakshalve even niet mee. Ik gebruikte gekochte biais aangezien dit mooi bij het donkerblauw paste. Met een elastiek versterk je de taille. Ik heb het lijf een paar centimeter verlengd omdat ik dit eigenlijk quasi standaard moet doen bij patronen.


Dat lint zorgde voor een obstakel, maar dat ligt puur aan mij, ik vind dat veel gedoe. Dus was Riva één van de onaffe projecten om mee te nemen op naaiweekend. Geef toe, soms helpt een beetje externe druk om de tijd niet langer te rekken wel. Het lint zorgt ervoor dat je veel stof nodig hebt, ik maakte het in twee stukken, zodat ik wat meer van de stof kan gebruiken voor iets anders.

 Ik verlengde de broek een beetje maar al bij de eerste pasbeurt bleek dat dit niet nodig was geweest. Op naaiweekend vroeg ik mevrouw Khadetjes om me te helpen, maar ik ben misschien iets te vlijtig geweest bij het knippen. De broek komt dus wat korter dan ik voorzien had, maar aangezien het straatbeeld en de modeboekjes er vol mee staan, maak ik me geen zorgen. En het zal er ook voor zorgen dat ik met mijn elegante lompigheid al niet in de lange pijpen van deze broek zal blijven haken.


En dan was het wachten op mooi weer. De stof is redelijk licht en dan moet de temperatuur wel de hoogte in gaan voor zoiets uit mijn kleerkast komt. Ik ben nu eenmaal een koukleum... Maar ik kan je wel al verklappen dat er nog een Riva op mijn naaitafel ligt, of misschien een hack, ik ben er nog niet helemaal uit.

Ik mag van Fibre Mood drie patronen weggeven. Laat een reactie met je mail-adres hieronder of stuur me een mailtje met je mailadres op noobutterfly (dot)blog(at) gmail (dot) com en misschien ben je wel bij de gelukkigen! Heb je nog twijfels of Riva iets voor jou is? Misschien kan het stijladvies bij de Riva jumpsuit je overtuigen. Ik vind het alvast leuk om aan te hebben en ik mocht vandaag ook al een paar complimentjes sprokkelen.

Gentenaar Pascale Marthine Tayou stelt momenteel tentoon in Muzee in Oostende. Toen ik er een dagje was stond het dan ook op mijn lijstje. Ik zwaaide met mijn Museumpass en werd supervriendelijk onthaald.

 Ik herkende meteen de boomstammen met een gekleurde punt. Ik zag ze eerder in het museum maar dan in een andere zaal. Nu hangen ze in een gang wat een ander effect geeft.
Tayou verwerkt diverse maatschappelijke thema's in zijn werk maar zijn werk zijn geen politieke boodschappen. Je krijgt de ruimte om zelf invulling te geven en zelfs als de inhoud complex en moeilijk is, blijft er dat laagje humor doorheen de tentoonstelling.
Sous les pavés, il y a le plage. Maar natuurlijk zijn er ook de kasseistenen van Gent, vandaar dat deze gekleurde kasseien deel uitmaakten van "ik ben Gentenaar."

Karl Ove Knausgard is een soort van literaire popster geworden. Op het podium kruipt Valentijn Dhaenens in zijn huid. Je hoeft de boeken niet gelezen te hebben om van de monoloog te kunnen genieten. Net zoals de boeken gaat het over soms alledaagse dingen. Hij deelt zijn twijfels of vertelt arrogant over collega's. Hij spreekt mensen in het publiek aan. "Wat zou u doen, meneer?" En zo bewaart hij de spanningsboog. We moeten soms lachen omdat we de situatie herkennen en worden soms stil omdat de woorden zo trefzeker gekozen zijn. Rake waarheden waar je stil bij wordt en wil bewaren.

Maar als je de boeken wel hebt gelezen dan herken je bepaalde quotes, zoals "het leven is simpel voor het hart, het klopt zolang het kan en dan stopt het." Of bepaalde situaties, maar zelfs dan nog blijft het fris om naar te kijken. Een woordenstroom van ruim een uur op een sobere scène gedragen door een sterke acteur. Het was de eerste keer denk ik dat ik Valentijn Dhaenens aan het werk zag, maar het zal niet de laatste keer zijn.
Gisteren was de première, vanavond krijgt u nog eens de kans en is er een nabespreking. Nadien gaat de voorstelling op tournee.

Knaus, Alexia Leysen en Valentijn Dhaenens, gezien op vrijdag 12 april 2019, in Vooruit.

Ik koos voor britsock van The Knitting Goddess in de heerlijke kleur magenta. Ik werkte de tweede sok af op reis en het was ideaal omdat het toen ook nog koud is. Britsock is een mengeling van blue faced leicester, wensleydale en alpaca. En ook wat nylon. De wolmengeling heeft een mooie glans en is ook warm.

Ik keek eigenlijk uit naar de ontmoeting met Suzy Vestri, de herderin van Lammermuir. Ik vertelde haar dat ik vorig jaar wol bij haar gekocht had en toonde trots mijn trui. Uiteraard hoorde daar een foto bij en de smile kreeg ik niet van mijn gezicht. Ze vertelde dat ze vorig jaar een beetje emotioneel was geworden bij het zien van al dat enthousiasme. Normaal is haar job eerder eenzaam en op zo'n moment beseft ze dat er mensen blij worden van haar wol. Ze vertrouwde me ook toe dat ze haar man verplicht had om mee te komen helpen, gewoon omdat hij het zou zien en er nog eens aan herinnerd zou worden. 
 Natuurlijk waren er nog veel mooie wolsoorten te vinden op de markt. Maar de vijf strengen zorgden voor een volle tas en dus bleef het bij een paar foto's.

In de workshop gingen we aan de slag met de arboreal, een topdown sweater met blaadjes. Het was grappig om te zien hoe verschillend het effect is naargelang de kleuren die je kiest, maar ook hoe verschillend de grootte kan uitvallen ook als je een soortgelijke wolsoort gebruikt. Mijn buurvrouw had plannen om de trui te breien en voor haar was dit meteen een swatch.
Uiteraard kregen we ook veel uitleg bij het ontwerpen en breiden van dit soort truien. Voor Jennifer was het de eerste keer dat ze buiten de Verenigde Staten les gaf. Ze is een relatief jonge ontwerpster en geeft ook nog niet zo lang les. Ik heb een paar nieuwe dingen geleerd, maar het had ook ietsje meer mogen zijn. Ik heb natuurlijk al wat dergelijke truien gebreid, dus heb ik al wat ervaring. Ik had mijn trui trouwens niet durven aandoen voor de workshop. Een Amerikaanse vrouw had net wel haar yoke sweater in één van haar patronen aan. Ik vermoed dat ik dat ook zou doen als het haar patroon was geweest.