Vandaag komt de elfde editie van Fibre Mood in de winkels. Abonnees kregen het al vroeger in de bus, maar met een week vol nazomers weer zijn die patronen voor de herfst misschien niet echt een goed plan om je naar je naaimachine te lokken. 

Ik kreeg de kans om op voorhand een patroon te kiezen en te maken voor de lancering. Het is niet de eerste keer dat ik mag mee doen en ik vind het een geweldige manier om zeker iets te maken uit het boekje. Ik hou ook van de vele versies van patronen die uit zo'n linkparty komen. Soms valt een patroon plots wel op, terwijl ik bij het kiezen geen twee keer er over nadacht. 

Ik koos voor Abby, een regenjas. Ik had al gemerkt dat mijn jas voor het tussenseizoen een gaatje in de mouw heeft en ik ben er ook wat op uitgezien. Bovendien is de jas niet echt een bescherming tegen de regen. Ik koos voor een versie in dry oilskin, van Merchant&Mills gekocht bij De Stoffenkamer. Ik twijfelde lang in de winkel tussen de kleuren. Ik heb er nog liggen voor een workshop voor een anorak, die uitgesteld werd en waarvan ik hoop binnenkort toch te kunnen deelnemen, en wou dus niet in dezelfde kleuren verzeilen. Ik ging voor mijn eerste keuze, maar het had wat voeten in de aarde. Zo'n jas vraagt veel stof en komt dus niet goedkoop. Het was ook de eerste keer dat ik met oilskin werkte, het is een gewaxte katoenen stof, beschermd tegen water dus. Maar je kan niet met speldjes werken, gelukkig lagen hier ook wonderclips.Ik keek naar de matentabel en besloot twee maten te combineren, een 46 in de schouders en een 48 aan de heupen. Met de afgewerkte maten zou ik ook wel in die 46 passen aan mijn heupen, maar ik wil ook een dikkere trui onder mijn jas aan. Dus besloot ik toch maar te combineren. 

Ik ging nog naar twee voorstellingen in het kader van het Theaterfestival. Aangezien beide voorstellingen nog gepland worden, en ik van beide ook sterk onder de indruk was, wil ik ze hier nog eens onder de aandacht brengen. Het was een vreemde editie van het Theaterfestival, helemaal anders om je 30 jaar te vieren, als je met veel regeltjes moet rekening houden. Maar vooral ook, de start van een nieuw cultuurseizoen, hoewel sommigen er ook niet op gewacht hebben om al te beginnen organiseren. 

Dear Winnie is een productie van  JR.CE.SA.R, KVS en NNT. De voorstelling mengt het verhaal van Winnie Mandela en het persoonlijke verhaal van de acteurs. De verhaallijnen lopen door elkaar in een wirwar van talen en emoties. Ik ken weinig van het verhaal van Winnie, behalve dat ze de vrouw van Nelson Mandela was, het gezicht tijdens zijn gevangenschap en er ook allerlei geruchten of beschuldigingen waren. Maar eigenlijk bitter weinig. 

De voorstelling ging door in de Bol van de KVS. We mochten zelf kiezen waar we gingen zitten, zolang we maar een plaats tussen de bubbels lieten. Het liep heel gemoedelijk. Op de scène neemt een muur van kledingstukken de zijkant in beslag, er zijn een aantal constructies met buizen en vreemde vormen die doorheen de voorstelling worden gebruikt. Elk van de vrouwen komt op hun beurt naar voren. Er is muziek, er wordt gedanst,... Er is vreugde, een oproep tot strijd, teleurstelling,...
De Meisje is een voorstelling van MartHa!tentatief en Jaouad Alloul. Zijn persoonlijk verhaal is de inspiratie voor deze monoloog. Hij speelde op het plein achter de KVS en als publiek zaten we rond zijn podium. We kregen een koptelefoon zodat we perfect konden volgen en ook nog wat muziek. 

We hingen aan zijn lippen, hij is een meesterverteller en zijn beschrijving van de cruciale momenten wordt ook met de nodige details verteld, waardoor je soms moet lachen, maar soms ook wel de weerstand voelt. Bij de beschrijving van de reactie van zijn zussen of zijn vader hoorde ik echo's van reacties van mijn eigen thuissituatie, niet zo heftig maar toch dezelfde ideeën. Ook deze voorstelling is een aanrader en zal ondermeer nog tijdens de Zomer van Antwerpen te zien zijn. 

 Er was een tijd dat ik zei dat ik wel eens naar een voorstelling ging. Ik ben daar mee gestopt. Met dat te zeggen, wel te verstaan. Ik durf gewoon toegeven dat ik veel voorstellingen zie. En soms moet ik mezelf afremmen en soms vloek ik een beetje als ik weer te veel gepland heb. 

Afgelopen weekend valt in de categorie "vrouw, what were you thinking?". Maar ik zou het eigenlijk niet anders willen. Zeker dit weekend. 

Ik haastte me na het ontbijt naar de Bijloke voor de opening van de nieuwe zaal. We werden verwelkomd en kregen een indrukwekkend filmpje van de renovatie te zien. Het is een zaal waar ik heel soms naar een optreden ga. Ze hadden ook een avant-première van Lucy, een productie waar nog volop aan geschreven wordt en die in april in première zal gaan. Lucy is de nieuwe samenwerking tussen Dez Mona en Box, een vervolg op Saga. Het thema is thuis, je thuis voelen, thuis zijn, geborgen zijn. Het was ongelooflijk mooi, en ik weet nu al dat ik in april zeker ga kijken. 

Dan was het tijd voor lunch en sprong ik op tram 1 naar het Museum Dr Guislain. Par Hasard is een Gents collectief dat makers uitnodigt om hun werk in uitvoering al eens af te toetsen bij een publiek. Ze hadden een parcours, de parcourona-editie in het museum. Ik sloot aan om 14u en wist niet goed waar me aan te verwachten, het werd een intensief parcours met acht stops. We kregen dans, muziek, theater en performance voorgeschoteld, vaak in een lokaal ergens achter de tentoonstelling in het museum.  
Het was best veel en niet alles sprak me even hard aan. Ik was vooral onder de indruk van Stefanie Huysmans die iets heel mooi deed met taal. Ze haalde haar mondmasker af voor de voorstelling, maar ik vond dit wel een mooi beeld. Ze speelde met woorden, met ritme, met klanken,... echt zo'n tekst die je wil onthouden, maar voor je het weet is er weer al een pareltje gepasseerd. 
Buiten nodigde Marijke Pinoy of eigenlijk Rosa ons uit om aan te sluiten bij haar verzet. Ik had de voorstelling al gezien tijdens Zomer in O en dit was een nieuw stukje met wat nieuw materiaal en ook wat oud materiaal. 
Verder was er een geweldige drumsolo en een ietwat vreemde performance met stroboscoop. Een aangrijpende danssolo, een gezellig orkestje,... Acht porties in wisselende staat van afwerking, wisselend geslaagd om me te raken maar zeker en vast voor herhaling vatbaar. 
Ik haastte me rond vijf uur naar huis, kookte en knipte nog wat stof. As one does, right? Ik installeerde me in de zetel en logde in op een livestream voor het Theaterfestival. 
Peter De Graef bracht een herneming van Henry, een monoloog van 23 jaar geleden. Henry is de bewaarengel en hij vertelt het verhaal van zijn mens. Ik was blij om het te zien op het programma van het festival en dan teleurgesteld dat het in Dilbeek te doen is. Alle begrip dat er moet creatief omgesprongen worden met locaties, zeker in corona-tijden, maar Dilbeek zou voor mij geen haalbare kaart zijn met het openbaar vervoer. Ik kocht trouwens dit ticket als eerste voor het weekend, de rest is er rond gebouwd. 


KVS begint het seizoen met een speciale programmatie onder de noemer KVS breekt uit. Achter het gebouw hebben ze stoelen geplaatst en zijn er voorstellingen in openlucht. Ze hebben een ingenieus systeem per bubbel, maar het vreemde was dat je als publiek elkaar wel moest kruisen om je plek te bereiken. Fijn is ook dat ze de vertaling behouden, maar ik weet niet hoe ver je die kan zien. Ik zat op de tweede rij en ik had niet de indruk dat iemand rond mij deze nodig had. 

Bruno Vanden Broecke en Valentijn Dhaenens maakten deze voorstelling. In het voorjaar is ze te zien in de KVS en het is wat mij betreft een absolute aanrader. Ik had hier en daar wat gelezen, maar ook niet te veel, want ik hou van een verrassing. De reportage van VRT geeft bijvoorbeeld al veel van het effect weg, naar mijn goesting. 

Toen ik op de site de kleuren koos, waren er weinig opties waar voldoende wol voor was en na wat over en meer mailen, waarbij ze voorstelde om voor mij te verven in de kleur die ik wou, moest ik de "cast-on date" aan mij laten passeren. Die datum viel ook in het midden van de hittegolf dus al bij al viel dat nog mee. De eerste opmerkingen van de andere testbreiers zorgden meteen ook al voor een vlottere start. De mohairzijde voelt zacht en is aangenaam om mee te breien, ik moet wel het licht wat sneller aandoen, maar de dagen worden ook duidelijk korter (en door het wegvallen van de festivalzomer lijkt dit meer op te vallen). 

Ik heb bijna het schema voor de yoke gebreid en tot mijn vreugde kloppen de herhalingen of kan ik het makkelijk oplossen en lijkt het patroon te kloppen. Het voelt niet intuïtief aan door de meerderingen, maar ik denk dat het goed zit. Er zit ook een bobbel in, wat ik niet had opgemerkt op de foto of misschien wel maar niet was bij blijven stilstaan. Op de mouwen zal een patroontje doorlopen maar na het splitsen voor de mouwen wordt het lijf een simpele jersey, waardoor er ook wat meer snelheid zal komen. Ik maak me vooralsnog geen zorgen over de deadline, maar besef wel dat ik het ook best niet te veel negeer. Met een schema zoals bij de yoke moet ik thuis breien, maar ook hier zal jersey me meer mogelijkheden bieden.   

 Na de foto's vertrok ik naar een voorstelling in Oostende en toen ik mijn handen waste in het toilet viel me op dat de lichtinval van de lamp misschien toch wat meer liet zien dan ik graag heb. Ik deed het nog af aan de lichtinval maar op straat vond een witte mannelijke zestiger het nodig om te zeggen dat hij het niet mooi vond. 

Ik knipte het stofje in de Atelier Brunette van de Hettie rok en verlaagde de halsopening nog een beetje verder. Ik had dit ook al bij de blauwe versie gedaan, maar het mocht naar mijn aanvoelen nog wat meer zijn. Ik probeerde de instructies nog wat te verbeteren in mijn hoofd.