Op de naalden
15:49Rusten gaat voor mij samen met breien, het is een manier om tot rust te komen en zorgt er ook voor dat ik niks anders wil doen. Klinkt wat w...
Het laatste op de foto zijn 2-rib sokken op basis van het vanilla sokkenpatroon van Kate Davies. Ik kocht de sok op een breifestival in Porto bij Soc una troca. Het waren twee bobijntjes en je kon ze als tweelingsokken breien. Dan heeft de ene roze tenen en de andere zwarte tenen. Ik heb lang getwijfeld maar uiteindelijk zijn het gelijke kousen geworden. Ze zijn iets langer en daarom wel handig bij hogere schoenen.
Make nine - 2022
14:01Het is een gewoonte om goede voornemens en lijstjes te maken. Op instagram ziet dat er bij makers uit als een Make 9. Negen projecten die j...
Het is een gewoonte om goede voornemens en lijstjes te maken. Op instagram ziet dat er bij makers uit als een Make 9. Negen projecten die je in het nieuwe jaar wil maken. Voor het eerst maakte ik er eentje. Ik twijfelde omdat lijstjes al snel moetjes worden en ik daar niet graag aan mee doe voor mijn hobby's, maar ook omdat er zoveel nieuwe patronen en ideeën kunnen zijn die nog in de loop van het jaar gelanceerd worden en tijd zo kort is natuurlijk.
Enfin, ik had tijd en het kriebelde, dus bij deze mijn make nine voor 2022. Ik maakte er alleen eentje voor naaien omdat ik bij breien nog veel onvoorspelbaarder ben #schaterlach Ik koos bewust patronen die ik nog niet eerder maakte voor mezelf, want ik kan me ook wel inbeelden dat een paar vertrouwde patronen in de loop van het jaar gaan opduiken. En toevallig ook allemaal patronen die ik al bezit, ah ja.
Dus here we go:- een rocco sweatpants voor mezelf: ik was aan het rondsurfen op zoek naar inspiratie voor het cadeautje van het nichtje en via de hashtags kwam ik bij deze vrouwelijke versie terecht. Zij zag de plooitjes niet zitten, maar ik wel en ik zie er meteen een paar zitten eigenlijk.
- Axis tank top van Sophie Hines
- Tilda van Fibremood: een bloes met opvallende mouwen, ook al blijkt dat niet zo in de foto's van het tijdschrift, raar vind ik dat
- Acajou van Deer & Doe, een broek die zowel sportief als gekleed kan
- Marieke van Ikatee Couture: ik vind die versie in jeans zo geweldig!
- Opium van Deer & Doe: een winterjas
- Mabel van Fibremood maar dan in de versie van Girls in Uniform, met iets langere mouwen en natuurlijk voor dat drama van de mouwen
- Harriet blouse van Beletoile en Sew it curly
- Mésange bra van Hari Ito: dit wordt mijn patroon voor het lingerieweekend waar ik hoop aan deel te kunnen nemen
Verloren maandag
14:01Voor velen is vandaag de dag van de terugkeer na de lange kerstvakantie, met een bang hartje misschien en met niet veel goesting misschien ...
Voor velen is vandaag de dag van de terugkeer na de lange kerstvakantie, met een bang hartje misschien en met niet veel goesting misschien ook. Ik ben nog in ziekteverlof, het was amper een week geleden dat ik werd geopereerd en het is de eerste dag dat ik het gevoel heb van wat energie op overschot te hebben. Ik probeer er spaarzaam mee te zijn en neem je mee naar vorig jaar met mijn bestnine van instagram, de app koos de foto's op basis van de likes en ik vind het eigenlijk altijd leuk om te zien wat daar uit komt.
Bij de eerste foto moest ik zelf nadenken: Honte van Berlinde De Bruyckere ligt drie jaar in de Drongenhofkapel. Af en toe kan je binnen en er zijn nog twee kunstenaars, waaronder het glaswerk van Delvaux. Het is superschattig om het beestje zo te zien liggen met de poot over de ogen en ik bleef er lang kijken. Ik had een reeks foto's van mijn blauwe kousen van de bluestocking club van Kate Davies en ben echt blij dat er eentje tussen staat. Deze maand begint de nieuwe club van Kate Davies en ik kijk er echt naar uit, ze neemt ons mee op sleeptouw naar een streek in Schotland. Voor Hari Ito mocht ik een aantal patronen testen en deze van de kousen kreeg veel stemmen. Ik hoop dit jaar ook verder hier mee verder te kunnen doen en beter te worden in dat nauwkeurig naaien.
Op de middelste rij staat grappig genoeg twee keer hetzelfde kleed, de feliz jurk uit Fibremood. Eén keer in een geliefd stofje van See you at six en één keer in een Gents ontwerp met kwallen, echt een bijzonder stofje van Anabella Graphics. De middelste foto is voor mijn zelfgemaakte sneakers, klaar om bij beter weer de stad in te trekken.
Op de onderste rij dan weer breiwerk: twee truien met kleurbreiwerk die ik afwerkte. De middelste foto is een blind date met Anneke die ik van instagram ken, fijn om online ontmoetingen ook offline verder te zetten.
Eric De Volder & zijn archief
17:43Het was ergens op een zolder, het was er te warm en we zaten te dicht. Of zo herinner ik het me. Ik weet het niet goed meer. Behalve dat ik...
Het was ergens op een zolder, het was er te warm en we zaten te dicht. Of zo herinner ik het me. Ik weet het niet goed meer. Behalve dat ik omver geblazen werd door het toneelstuk. De personages, het verhaal, de maskers,...
Eric De Volder was een begrip. Hij had een eigen stijl en koos niet altijd de makkelijke oplossing. Hij stierf geheel onverwacht na de première van een voorstelling. Regent en regentes zou in 2020 hernomen worden, ik had mijn ticket en het is ondertussen terugbetaald denk ik, maar hopelijk is er dit jaar nog een kans om het mee te pikken.
In het Guislain museum kan je tot 16 januari naar zijn archief gaan kijken. Een grote ruimte met de reuzen die in Rijsel liepen, aantekeningen, koffers met materiaal verzameld op rommelmarkten,... Ik ben er superlang aan het kijken geweest, snuisterend tussen wat hij verzamelde, telkens iets nieuws ontdekkend,...
Maurice
12:19Soms loopt het niet zoals je verwacht. Ik werd in de nacht van zaterdag wakker van de pijn. Mijn twee flanken en mijn rug. Ik had een vermoe...
Soms loopt het niet zoals je verwacht. Ik werd in de nacht van zaterdag wakker van de pijn. Mijn twee flanken en mijn rug. Ik had een vermoeden wat de boosdoener was en overliep in gedachten de opties. Ik ging een aantal keren naar het toilet in de vage hoop dat dit zou helpen, maar helaas pindakaas. Ondertussen maakte ik ook mijn boeltje en las op de site van spoed hoe het zat. Onverwacht sliep ik nog een paar uur en zo kleedde ik me rond negen uur aan. Nog steeds met pijn, maar al een stuk beter te doen dan 's nachts. Ik twijfelde, misschien zou het overgaan. Ik had het een paar maanden terug ook gehad en toen was het volledig verdwenen, nu bleef het zeuren en besloot ik toch maar naar de spoed te gaan.
Ik nam de tram en zocht de ingang, blijkbaar gaan mensen niet te voet naar spoed. Ik kreeg de boodschap dat het labo twee uur nodig had en ik dus zeker op drie uur mocht rekenen. Misschien zou de dokter nog bijkomende testen vragen. De echo bevestigde mijn vermoeden: de galsteen die er al jaren zit zorgde voor problemen. Het was toen al aangekondigd dat het er ooit eens van zou komen en dat ik op dat moment zou hopen dat we preventief hadden ingegrepen. Door de pijnstillers en antibiotica was de pijn draaglijk, maar steeds wel aanwezig. De verschillende opties werden overwogen en uiteindelijk werd de voorkeur aan een ingreep gegeven, die zou 's anderendaags gepland worden en ik kon blijven.
Tegen twee uur was ik op mijn kamer, op tijd voor de cross en ik haalde mijn breiwerk uit, tot groot jolijt van de bezoekers van mijn buurvrouw. Blijkbaar breit ze ook maar ze wimpelde het voorstel af dat ze haar breiwerk ook zouden mee brengen. Ik lag niet op de afdeling van de galblazen, blijkbaar was het wat zoeken naar plaats en lagen we op een compleet andere afdeling. Zij was geopereerd aan haar hart en had spijtig genoeg complicaties opgelopen bij de verdoving. Niet het verhaal dat je wil horen voor je zelf geopereerd wordt natuurlijk, maar tegelijkertijd besef je ook dat die verdoving compleet anders is.
Op maandagnamiddag werd ik dan geopereerd, ik mocht heel die dag niet eten en een vriendin had me als afleiding de opdracht gegeven om een naam te bedenken voor mijn galsteen. Zeker nadat mijn boek uit was en breien steeds moeilijker werd door het infuus. De chirurg had 's ochtends aan mijn bed gestaan en ik moest een mondmasker op voor hij mijn buik kon aanraken. Beetje vreemd, maar het bleek de regel te zijn dat we een mondmasker aan moesten als de verpleegkundigen, dokters, bezoekers, verzorgers, schoonmakers,... binnen kwamen, wat me meestal niet deden of waar we ook nog niet eerder op gewezen waren, omdat de meeste binnen en buiten liepen voor we goed en wel beseften dat ze er waren. Rap efkes de bloeddruk checken, antibiotica wisselen,... Ik werd naar de operatiekamer gereden zonder dat we er aan dachten dat ik een mondmasker aan moest, gelukkig zijn die nu overal voor handen, want stoffen mondmaskers waren er echt ook wel uit den boze. De dokter kwam nog een kruis op de plaats zetten terwijl ik voorbereid werd om naar de operatiekamer gebracht te worden.
Toen ik wakker werd op recovery had ik het koud en voelde ik me niet lekker. De narcose had me misselijk gemaakt en drinken mocht niet. Ik kon wel een waterijsje krijgen, hoe geweldig is dat! Een raket! De suiker deed me deugd, maar kon de misselijkheid niet verdrijven en het was duidelijk dat ik ook al het avondmaal had overgeslagen. Niet dat ik dit zou binnengehouden hebben. Ik kreeg een potje met mijn steen erin: Maurice. Een kanjer van een steen die veel commentaar uitlokte. Mijn buurvrouw was opgelucht dat ik terug was en dat de verdoving ook zonder problemen kan verlopen. Ze kreeg die avond een extra installatie voor haar hoest en onze kamer voelde alsof we aan de zee waren. Alle andere geluiden werden gedempt door het water, zalig om zo te slapen, ook als je wakker wordt door het wisselen van medicijnen, controles etc.
Ik werd 's ochtends onderzocht en alles bleek in orde, zodat ik naar huis mocht. De verpleegster sprak me streng toe dat ik nog best tot de middag bleef en daar bleef eten. Ik haalde mijn schouders op, ik wou naar huis en voelde me goed. Ga een beetje wandelen, zei ze en ik regelde nog mijn hospitalisatieverzekering aan het onthaal. Een korte wandeling die toch al meteen duidelijk maakte dat ik nog geen zotte dingen moest doen. Ondertussen kwam ik nog een arts tegen in de gang, hij was onderweg naar mij om de operatie te bespreken, maar had al gehoord dat ik naar huis mocht. Hij vertelde dat het niet zo ernstig leek op de echo maar dat bij de operatie bleek dat het aan het begin van de ontsteking was en een dag later zou het er een heel stuk acuter geweest zijn. "Ah, ik was er dan op tijd bij", zei ik. "Ja en nee, want je had in 2014 ook al problemen", zei hij. "Ja maar, ik moest toen niet meteen geopereerd worden zei de specialist", wierp ik op. "Ja, ik zou het ook uitgesteld hebben", moest hij toegeven. En dat ze het gaatje aan mijn navel hadden moeten vergroten om de galblaas met steen er uit te krijgen.
Na de lunch mocht ik dan naar huis, mijn buurvrouw schudde het hoofd dat ik terug de tram zou nemen. "Doe maar rustig aan, en zet je daar maar vijf minuten aan het onthaal voor je verder gaat". Ik lachte en strompelde naar de tram. Ik had een lift afgewimpeld en haalde mijn medicijnen op bij de apotheek. "Heb je al die pijnstillers nodig?", vroeg hij en ik legde het uit. Ik kreeg meteen de nodige documenten voor de verzekering mee en besloot het me nadien makkelijk te maken in de zetel. 's Avonds had ik nog afgesproken met een vriendin die na haar booster aan het station passeerde en ik liet me nadien gewillig en veel te vroeg naar bed sturen. Ik kreeg een ziektebriefje dat veel langer is dan wat ik in principe nodig heb. "Zelfstandigen gaan meestal de dag na een kijkoperatie terug aan de slag" kwam er telkens als boodschap bij. De assistent raakte evenwel een gevoelige snaar: "maar ik raad je toch aan om al je energie de eerste week, misschien zelfs twee, te steken in het herstel van je lichaam, de wondjes moeten genezen en je bent onder narcose geweest, dat laat sporen na." Dus blijf ik al zeker deze week weg van mijn werkmailbox, behalve de administratieve verplichtingen van me ziek melden en een vergadering verplaatsen en bekijk ik na een paar dagen wel hoe het verder moet. Ik mag niet tillen, maar voor de rest mag ik alles, ook van eten, zelfs vettig verzekerde de arts me al lachend. Met het thuiswerken is het een pak verleidelijker om te snel weer te gaan werken, maar ik heb me toch voorgenomen naar mijn lijf te luisteren. En ja, ik heb iemand gevraagd om boodschappen voor mij te doen vandaag.