Ik bracht dit weekend veel tijd achter mijn naaimachine door en ik vind het dan fijn om naar een podcast te luisteren. Love to sew is er zo eentje en hoe kan het toepasselijker? Helen en Caroline zijn twee Canadezen. Helen is een ontwerpster en Caroline heeft een stoffenwinkel. Ze vertellen over hun naaiprojecten, hun zaak en interviewen mensen uit de "sewing community", gaande van bloggers, ontwerpers,... Ik weet dat ze veel aandacht besteden aan inclusiviteit. Helen paste de maten van haar patronen aan en ze let op de modellen die ze kiest.

In aflevering 140 laten ze Rachel Gilbert aan het woord, een instagrammer uit Manchester (love the accent!). Rachel documenteert haar naaien via haar instagram Minimalist Machinist en Rachel is zo iemand waar ik ongelooflijk veel bewondering voor heb, ze maakt niet alleen een proefversie, ze maakt er zelfs meerdere tot het goed zit. Ik ben niet zo perfectionistisch en durf me er al eens gemakkelijk van af maken. Zo dicht komt niet, denk ik dan.

Ik gebruik vaak dezelfde patronen en ken mijn afmetingen wel een beetje. Ik durf al bijna blindelings een aantal aanpassingen doen, omdat ik dat altijd doe of toch altijd bij die of die ontwerper. En soms kom ik er mee weg en soms weet ik dat ik het bij een volgende keer moet aanpassen. Ik probeer dat te noteren, op mijn blog of op het patroon. Sommige aanpassingen zijn ook eerder meteen op het kledingstuk en pas ik niet aan op het patroon.

Rachel vertelde over de hashtag Measurement Mouvement. Foto's op instagram, foto's in boekjes, foto's op blogs,... we doen vaak ons best om er zo goed mogelijk op te staan en dat foutje verdoezelen we een beetje. Met wat te spelen met het licht of een filter of vanuit een bepaalde hoek. Ik zeg niet dat we zoals in de modeboekjes alles photoshoppen tot egale huid en strakke lijnen, maar we willen er goed op staan. Ik trek mijn foto's nogal impulsief, niet zelden als ik net uit de douche kom maar ik zoek ook naar de betere hoek of natuurlijk licht. Ik gebruik ook wel een filter en durf ook al eens met de belichting prutsen, niet dat ik er iets van ken.
En dan kan je zo maar verliefd worden op een patroon, terwijl je aan het scrollen bent. Maar foto's zijn maar een deeltje van het verhaal natuurlijk. Ze lanceerde de uitdaging om je basismaten toe te voegen aan je instagramprofiel zodat mensen zien hoe groot je bent, omtrek, etc. Via die link vind je ook andere hashtags om te gaan ronddolen op instagram. 

Ik had het nog maar gehoord of ik ontdekte dat een Belgische instagrammer die ook mee doet met Me Made May en van wie ik het rokje zo mooi vond, van een patroon dat ik ook heb liggen maar niet wild van was, het ook had toegevoegd aan haar profiel. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit of ik dit ook wil doen, het lijkt me ergens wel handig. Via Ravelry kijk ik regelmatig naar projecten om te zien hoe een patroon staat bij iemand met bepaalde maten (mijn maten), met een grotere boezem, aanpassingen die ze deden. Maar het is ook best confronterend. Ik weet dat ik ten opzichte van vorig jaar 10-11 kilo minder weeg en dat het ook nog 4-5 meer zijn dan een jaar eerder. Via een aantal mails waarin ik mijn maten door gaf om een patroon te testen of voor een workshop weet ik ook wel dat die kilo's ergens staken en nog ook een beetje zitten. Ik voel me nu beter in mijn vel, maar wil ik dat wel op het internet zetten. Kan ik klagen dat er geen vrouwen met mijn lijf te zien zijn als ik het zelf niet zie zitten om foto's te delen? Ik ben een hevig voorstander van meer echte lijven op het internet, in de boekjes en ik vind dat niemand zich moet schamen, maar spontaan durf ik toch ook wel eens commentaar hebben op de lengte/kleur/whatever van een kledingstuk of wat iemand eet, terwijl ik ook weet dat je perfect gezond kan eten en zich dat toch niet vertaalt in het perfecte lijf/maatje. Allemaal vragen waar ik mee worstel. Dus, ik heb toegezegd dat er foto's van mijn lijf werden gedeeld op de instagram van de ontwerper bij het lanceren van een patroon, omdat ik het zelf fijn zou vinden om zo'n foto te zien. Ik heb die bewuste foto niet op mijn eigen profiel of hier  gedeeld, enkel het kledingstuk,omdat ik er niet meteen de meerwaarde van in zag. Voor de maten twijfel ik nog, als ik ze toevoeg aan mijn profiel, lijkt het of ik altijd die maten heb, terwijl het niet zo is (geweest). Ik heb vorig jaar ook genaaid, en bepaalde kledingstukken zijn een jaar of langer in de kast blijven liggen.

Wat me ook  interesseerde is hoe ze de foto's neemt en op die manier aandacht heeft voor andere zaken waar we wel eens over struikelen. Het kledingstuk zit perfect als we het showen op de foto, maar als je gaat zitten, gaapt het of je kan je armen met moeite bewegen. Ik wist al langer dat het voor personen in een rolstoel belangrijk is om te zien hoe een kledingstuk er uit ziet als iemand zit, of je het nu breit of naait. Comfort maar ook gewoon looks. Net zoals het gebruiken van modellen van verschillende maten, leeftijden, kleur, zou het eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn om ook een foto te hebben van het kledingstuk van iemand die zit. Onder de hashtag I'm not 2D deelt ze dus filmpjes waarop je haar ziet bewegen in een kledingstuk. Ik probeerde het voor het bloesje uit Dressed en zo viel me meteen op dat ik wel zeg dat ik de lengte goed vind maar dat ik er toch voortdurend lijk aan te trekken zodat je zeker niks van mijn buik zou kunnen zien. Niet dat ik denk dat je die kan zien, maar ook voor mezelf is het al meteen een leuke oefening.

Waar let jij op als je foto's maakt of deelt?