Op instagram lanceerde Ribbels_ribbels de oproep om je stapel breiprojecten tijdens deze coronadagen te tonen, met een hashtag socialdistancingpile en wat uitleg erbij. Ik vond het een leuke uitdaging die hier ook wel een plaatsje verdient.

Ik heb mijn projecten naast elkaar gelegd, wat ontbreekt is het paar nimuesokken dat in de kast wacht op kouder weer. Ik was simpelweg te lui om ze te gaan zoeken. Alle kousen zijn ondertussen uitgewassen, opgeplooid en opgeborgen. Als ik nu koude voeten krijg grijp ik naar gekochte kousen en mijn pantoffels. Ik hou van die sokken en het gaf me plezier om week na week een deel van het patroon te krijgen en ik weet nog steeds niet hoe het gelukt is, maar ik kon redelijk volgen. Ik merk dat er hier geen foto of post met het eindresultaat was, dus bij deze zet ik dit recht.



Deze Niebla sweater was het eerste project dat ik startte in de lockdown-die-geen-lockdown-mag-genoemd worden. Zoals ik in die blogpost schreef, het was op dat moment het enige waar ik rustig van werd. Ik bleef ergens steken, omdat ik met een dubbele draad brei heb ik meer wol nodig dan het patroon vraagt en het bestellen en ontvangen zorgde ongewild voor wat vertraging en vooral dat andere projecten tijd konden krijgen. Het lijf moet nog steeds verlengd worden maar ik heb vooral een tweede mouw nodig, eindeloze jersey in een zachte draad.

Painting bricks shawl is een verslavend project om restjes weg te werken. De opmerking van mijn collega's over de restjes wol op de chauffage en het lanceren van dit patroon waren de ideale combinatie. Dat ze op de chauffage lagen had natuurlijk te maken met de lichtinval en het kunnen uitvissen welke kleuren samen passen. De KAL is ondertussen beëindigd en mijn sjaal is nog niet af. Ik brei momenteel nauwelijks maar als ik brei, is het vaak deze sjaal.

Ik zette ook een nieuw paar basecamp socks op. Ik zocht iets simpel om tijdens een vergadering wel eens een paar rijen te breien. Ik durf dit ook voor de andere projecten hoor, een beetje afhankelijk van de aard van de vergadering. Na negen weken met elke dag minstens twee vergaderingen ben ik nog niet verder dan het keren van de hiel bij de eerste sok, niet echt een succes dus. Het werkt natuurlijk niet als ik actief moet deelnemen, moet noteren of zo. Ik heb er nog geen opmerkingen over gekregen, vaak zien mensen niet wat je doet, niet dat ik de camera bewust zo richt en ik denk dat ik beter volg dan dat ik op mijn telefoon zit te spelen. Ik moet ergens mijn treinritten compenseren, denk ik dan.

En ja, er zijn nog WIPs in da house maar deze vallen niet onder de #socialdistancingknitpile.

Vandaag is dag 69 dat ik thuiswerk, ik werk voor de overheid en hoef me geen zorgen te maken over mijn inkomen. Ik doe beleidswerk rond tewerkstelling van kwetsbare groepen, het zijn lange werkdagen met veel overleg, veel mensen, veel vragen, veel meningen, weinig tijd. Iedereen in mijn omgeving die ziek is geworden, kon thuis uitzieken en is ondertussen weer aan het werk. Ik woon alleen en bots tegen mijn grenzen, mijn angsten, mijn gebrek aan organisatie, keuzestress en chaos maar ik vind me ook best aangenaam gezelschap. Ik kies nog bewuster voor bepaalde zaken, zoals lokaal winkelen, eerlijke producten, ondernemers met een eigen visie. Breien zorgt voor rust, maar ik hou het bij eenvoudiger projecten en probeer me geen extra deadlines op te leggen. De laatste tijd ben ik vaker aan het naaien (mondmaskers, ja) en aan het borduren. Daar is een deadline voor en dat zorgt voor wat meer druk.