­

Theaterfestival

Donderdag start het Theaterfestival  en dit keer is het in Gent te doen. Een jury selecteerde voorstellingen uit Vlaanderen en Nederland. To...

Donderdag start het Theaterfestival en dit keer is het in Gent te doen. Een jury selecteerde voorstellingen uit Vlaanderen en Nederland. Tot zondag 15 september kan je in de verschillende zalen deze voorstellingen gaan zien, sommige zijn nog niet eerder in Gent te zien geweest. Voor wie niet vaak naar theater gaat, is het een manier om niet door de vele programmaboekjes te gaan. Omdat ik soms de vraag krijg, welke voorstelling ik zou aanbevelen, ging ik eens kijken naar het programma en maak ik hier een lijstje. Er zijn nog tickets, maar voor sommige voorstellingen wacht je best niet te lang. Via de titel link ik naar het programma. Ik ga zelf vier voorstellingen zien, waarvan ik er twee eigenlijk al gezien heb en eentje al in try-out.



La reprise. Histoire(s) du théatre I
Voor mij is dit een absolute aanrader. Het was de eerste voorstelling van Milo Rau die ik zag, de voorstelling ging in première op het Kunstenfestivaldesarts en kwam nadien in Gent. Ik ging kijken in mei vorig jaar en schreef toen een post. Rau was op dat moment net artistiek leider van NTGent geworden.
De voorstelling gaat over de moord op Ihsane Jarfi, een jonge dertiger van Marokkaanse origine. Hij staat op een nacht in april 2012 te praten met een groep mannen voor een homobar in Luik. Hij stapt in hun auto, een grijze polo en wordt twee weken later dood teruggevonden aan de rand van een bos. Hij blijkt urenlang gefolterd te zijn geweest. Twee jaar later is er het proces. La reprise is een reconstructie van de zaak op een toneelpodium, met acteurs en met bewoners van Luik.

De voorstelling bevat verschillende lagen. Er is die bewuste avond in april, er is het proces, er is het onderzoek voor de toneelvoorstelling, er is de toneelvoorstelling,... Alles wordt in een klassiek stramien gegoten van vijf hoofdstukken die beginnen met een beeld van Luik geprojecteerd op scherm, een titel en muziek als achtergrond. Maar de invulling is fris en gedurfd. Er wordt gespeeld met opgenomen scènes die vermengd worden met "gewoon" toneel op scène. Maar het loopt zo vlot in elkaar dat ik echt verbaasd was bij momenten en ook niet goed meer wist waar ik moest kijken. Naar het scherm of naar de scène. De tragiek van de moord wordt op geen enkel moment uit de weg gegaan. Maar er is ook ruimte voor humor. Zeker in de beginscènes, voelt het comfortabel om te lachen. Je wordt als publiek op je gemak gesteld en als je je comfortabel voelt, wordt keihard toegeslagen. Althans zo voelde het voor mij.

Studio Shehrazade
Ik zag deze voorstelling tijdens Theater Aan Zee en ga met plezier nog eens kijken, voor mij is dit dus ook een aanrader. Studio Shehrazade vertrekt van de collectie van fotograaf Hashem El Madani die in Beirut een discrete fotostudio runde, waar mensen hun ware aard en geheime fantasieën in beeld lieten brengen. Het is een dansvoorstelling die speelt met begrippen als ras, gender en homoseksualiteit maar op een heel uitdagende  en vernieuwende manier. Ze praten Engels, Nederlands en Arabisch en zelfs als je het soms niet begrijpt, is er het gevoel dat overduidelijk doorweegt. Ze tasten duidelijk de grenzen af en gaan ook telkens wat verder. Je komt ogen te kort en hoewel je soms echt moet lachen, krijg je ook die krop in de keel of maak je een vuist bij zoveel onbegrip en geweld.

If there weren't any blacks, you'd have to invent them
Ik zag de voorstelling vorig jaar tijdens Theater aan Zee. Het is vermoedelijk niet voor iedereen een aanrader, maar ik heb er wel van genoten. De titel is afkomstig van een film van Johnny Speigh die 50 jaar oud is. De film gaat over identiteit, racisme en discriminatie. De acteurs vertalen dit naar de situatie van nu. Je komt op een filmset terecht en je ziet de rolverdeling. Soms moet er al eens onderbroken worden omdat er gesouffleerd moet worden, soms wordt al eens geprobeerd of een andere acteur het niet beter zou doen.
Het is een heel fijne productie, niet omwille van het acteerwerk, maar omdat op een frisse manier met oude ideeën wordt gespeeld zodat je echt een spiegel wordt voorgehouden. Ze tasten echt de grenzen af van wat in de jaren 60 nog bon ton was en hoe ver we dit eigenlijk achter ons hebben gelaten. Of ook niet. Ik moest meerdere keren lachen maar tegelijkertijd was er ook het besef dat de structuren maar traag evolueren. En ook ideeën soms maar traag zijn. Ik ben met een vrolijk gevoel buiten gekomen, fris en intelligent theater. Maar even goed zijn er een aantal mensen tijdens de voorstelling vertrokken.

Craquelé
Voor deze voorstelling werd een wachtlijst aangelegd. De voorstelling is een pareltje, zoals we van Studio Orka gewoon zijn. Ik ben gaan kijken met mijn nichtje en we hebben er beide heel hard van genoten. Het is op locatie in de Sint-Machariuskerk deze keer en niet in de kerk van het Barbaracollege.

A travers de l'autre
Nathalie en Doris Bokongo zijn tweelingzussen en danseressen. Ik zag hun try-out tijdens een festival in Buda in Kortrijk. Het was zo mooi dat ik nu echt wel benieuwd ben naar de voorstelling. Ik verwacht een poëtische voorstelling vol mooie beelden.

Eg er vinden, ik ben de wind
Ik ging deze voorstelling in Monty zien, omdat ik ze absoluut wou zien. Ik ben niet teleurgesteld geweest, absoluut niet en ja, ik ga nog eens kijken. Twee mannen zitten in een denkbeeldige boot en vertellen elkaar wat gebeurd is na hun laatste ontmoeting en wat niet gebeurd is. De tekst is gebaseerd op het werk van Jon Fosse, een Noorse auteur. Damiaan De Schrijver en Matthias de Koning zijn gewoon perfect voor de rol van de Een en de Ander, want zo heten de mannen. Een pareltje van teksttheater, vol zinnen die je wil proberen onthouden maar dan weer weggewist worden door mooiere zinnen en woorden.

Ouder kind
Deze voorstelling speelde in de KVS en het is een "gefictionaliseerd autobiografisch portret van Raven Ruëll en Bruno Vanden Broecke. Het gaat over vriendschap, over gefaalde projecten en over de eeuwige spanning tussen acteur en regisseur. Samen gaan ze op zoek naar de kwetsbaarheid van hun intense vriendschap. De twee acteurs spelen een alternatieve versie van zichzelf, waar fictie en non-fictie zich met elkaar vermengen.​​" Ik herinner me dat deze grenzen tussen fictie en realiteit me soms in de war brachten en hoe ik genoot van het spel tussen beide acteurs. Ik bleef met wat gemengde gevoelens achter.

Natuurlijk is er veel meer te zien en is er ook nieuw werk te zien. Ik zou zeggen, ga eens snuisteren in dat programma, lees misschien wat de jury ervan vond, en nu het weer wat minder wordt, kan je altijd een voorstelling mee pikken.


You Might Also Like

0 reacties