­

Moeders

Onlangs gehoord op twee gelijkaardige gelegenheden uit de mond van twee vrouwen van ongeveer dezelfde leeftijd (denk ik): Ik moet dringend n...

Onlangs gehoord op twee gelijkaardige gelegenheden uit de mond van twee vrouwen van ongeveer dezelfde leeftijd (denk ik):

Ik moet dringend naar huis, de kinderen komen van school en ik moet nog koken. Als we later eten klaagt mijn man. De kinderen eten ook graag op tijd. En als het niet klaar is om half zeven, zijn ze niet te houden.


Mijn kinderen klagen. Ze zijn wat verkouden en geven mij de schuld. Als ik wat meer thuis zou zijn en koken zouden ze niet ziek worden... Maar mijn agenda staat de laatste weken bomvol, ik weet soms niet waar mijn hoofd staat, maar het is ook zo plezant.


Ik kan me wel vinden in de tweede uitspraak eigenlijk, is het dan wel een goed idee om er aan te beginnen?

You Might Also Like

4 reacties

  1. Kan die man zelf niet koken? Djezus, wat is er van de emancipatie overgebleven?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beginnen? Hm, vergis ik me nu, of heb ik hier maanden/jaren geleden gelezen dat jij geen kinderen wilde?

    Als ik niet kook (omdat ik niet thuis ben) durft mijn lief het presteren van gewoon niks te eten. Maar hij klaagt dan wel niet, want hij weet dat hij gerust zelf iets kan klaarmaken als dat moet. Als hij dan geen goesting heeft om iets te maken, tja, dan eet hij maar niks. Is zijn keuze.

    Met kinderen ligt dat wel al iets moeilijker natuurlijk... :-D

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Och, is het niet altijd een kwestie van de kerk in het midden te houden. In die eerste uitspraak kan ik mij sowieso niet vinden. Trouwens, wij eten nooit 'op tijd' wegens geen vaste tijden dus ook geen geklaag als het al wat later is; en de agenda staat ook vol omdat het zo plezant is, maar die 'bom' houd ik eruit omdat thuis zijn bij de kinderen al even leuk is, zowel voor hen als voor mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik zou hierop een hele roman kunnen schrijven, maar ik zal me proberen te beperken tot enkele algemene zaken.
    1. Als je zelf voelt dat je toe bent aan kinderen, dan moet je dat doen. Praktische zaken mogen daarbij absoluut niet doorslaggevend zijn, voor alles zijn oplossingen (bovendien duikt er toch altijd iets op dat je net niet voorzien hebt). En er is maar één iemand die weet of je aan kinderen toe bent en dat ben jijzelf (uiteraard liefst in samenspraak met partner)
    2. Er is geen enkel huishouden hetzelfde (al is het dikwijls wel leuk en verhelderend om eens je oor te luisteren te leggen hoe het er bij anderen aan toe gaat). Een gezin groeit geleidelijk en het is bovendien altijd afwachten welke persoonlijkheid je kinderen zullen hebben. Bovendien evolueer je zelf ook: wat je nu belangrijk vind, kan over enkele jaren misschien veel minder zijn
    3. Hier is het hetzelfde als bij San: meestal geen vaste etenstijden. Door binnen een bepaalde structuur soepel om te gaan met de dingen, leren kinderen zich ook aan verschillende omstandigheden aan te passen.
    4. Uitspraak van een van mijn gasten enige tijd geleden: "Het was soms niet leuk dat je niet altijd thuis was mama, maar achteraf gezien heeft het toch het groot voordeel dat we hebben leren onze plan te trekken en zelfstandig zijn."

    Oeps, het is blijkbaar toch een roman geworden, sorry

    BeantwoordenVerwijderen