Voor zaterdag veranderde ik mijn plannen, ik maakte er een dagje Brugge van zodat ik overdag rustig de werken kon bekijken en 's avonds ten volle van de muziek kon genieten. Ik had voldoende tijd, hoefde niet vroeg op te staan en er was tijd om rustig te eten en zelfs in het zonnetje te zitten breien. 
Ik bezocht het Groeningemuseum al eerder en ging dus bewust op zoek naar de werken van Strook, waardoor ik al snel voorbij de eerste drukte van de toeristen met audiogidsen was. 
In de kerk had je eigenlijk geen ticket nodig, maar aangezien ik er dan toch één had, bezocht ik ook het museum. Zo zag ik het enige werk van Michelangelo buiten Italië. Zo op een bankje naar een gids met toeristen luisteren lijkt nog voordelen te hebben. 
In het Sint-Janshospitaal was het vooral op zolder te doen en ik moet zeggen, ik was aangenaam verrast. Strook maakt heel herkenbare kunst met materialen die hij verzamelt, overschotjes van of materiaal met een verhaal. De personages zijn onherkenbaar maar tegelijkertijd heel herkenbaar. Ze stralen soms een zekere ongenaakbaarheid uit, maar ik was soms ook geraakt door hun kwetsbaarheid. Of hoe ze met elkaar leken in dialoog te gaan door samen te hangen. 
Op 't Zand hangt er ook een Strook in de vrije lucht, een tip die ik kreeg van een bekende die ik tegen kwam. Het was een mooie lentedag, nog koud maar lekker warm in het zonnetje uit de wind. Veel mensen gingen vitamine D en warmte opsnuiven en dus was het best rustig in de musea. 
's Avonds waren er dan de concerten op twee locaties. Ik had er twee die ik wel wou zien, maar tegelijkertijd was het ook niet van moeten. Ik besloot bij Porcelan ID een kijkje te nemen en bleef plakken. Hij was eigenlijk bezig aan de soundcheck, maar die liep gewoon over in het optreden. 
Nadien liep de zolder leeg maar ik bleef zitten en nam al een foto van Echo Beatty tijdens haar soundcheck. Zo tussen Groeningemuseum en Sint-Janshospitaal over en weer lopen leek me ook niet handig. En Echo Beatty wou ik zien, zo een ontdekking van tijdens de feesten en fijn om te blijven opvolgen. 
Toen wou ik wel switchen maar kregen we de boodschap dat het Groeningemuseum vol was. Ik besloot toch aan te schuiven en met een beetje geduld lukte het nog makkelijk om binnen te raken voor Camille Camille, qua stijl wat gelijkaardig en niet moeilijk om te horen waarom ze populair is. Ik bleef nog even voor een pianoconcert nadien maar besloot om toch al richting trein te gaan en het laatste concert, waarvoor ik eigenlijk mijn ticket had gekocht te skippen. Ik voelde dat ik moe was, de nacht was kort geweest en ik had veel gewandeld overdag. De concerten die ik had gezien maakten me blij en waarschijnlijk zou een extra concert er te veel aan zijn. Spijtig? Ja, misschien, maar tegelijkertijd ook niet slecht om te luisteren naar mijn lijf en niet te moeten zitten stressen voor die laatste trein. Met de boemeltrein die ik had was ik amper een half uur vroeger terug in Gent, maar het voelde anders.