Satur9 startte een vragenstokje met de vragen van Proust en het leek me wel leuk om op het wagentje te springen. De eerste vraag: "Wat is je favoriete karaktereigenschap?" houdt me al een week bezig. Ik kan me volledig vinden in haar uiteenzetting. Maar ik dacht aan iets anders, maar het zorgde ook voor een hoop vragen. Zoals ze zelf zegt, een moeilijke vraag. 

Ik dacht aan zelfvertrouwen, ik kan ze zo bewonderen, mensen die zonder twijfel weten wat ze aan kunnen en dit ook overtuigd uitdragen. Mensen die vol vertrouwen in het leven staan, niet lijken te twijfelen, vertrouwen hebben dat alles wel goed komt. Maar is dit eigenlijk wel een karaktereigenschap? En is dat ook niet een beetje dom? Is twijfel soms geen goede zaak? Een beetje zelfreflectie lijkt me soms ook wel op zijn plaats en niet slecht. Maar blijven twijfelen vreet energie en ik kan me ergeren als het te lang duurt. 

Of kan dat zelfvertrouwen niet arrogant overkomen? Ik krul alvast mijn lippen, ik hou niet van luid, ik moet dat soms wat leren om zelfbewust te communiceren, mijn ideeën verdedigen, me niet naar de achtergrond wegcijferen,... Val niet op, doe maar normaal ofte sois belle et tais-toi, zorgt ook voor weerstand. Maar als ze te luid zijn, ben ik niet meer onder de indruk, dan stoor ik me er aan en daar wil ik me niet aan spiegelen. 

Of is het eerder vastberaden? Blijven gaan waar je in gelooft... ook als het tegen valt, maar is dat ook altijd wel gegrond? Nieuwe ideeën of vragen negeren om je doel te bereiken of omdat je zo overtuigd bent van je eigen gelijk, is toch ook niet dat.