­

Documentaires

(Niks zo frustrerend als dan blijkt dat het in je app blijft hangen) Docville is een redelijke constante ten huize nobutterfly. En zo...

(Niks zo frustrerend als dan blijkt dat het in je app blijft hangen)

Docville is een redelijke constante ten huize nobutterfly. En zoals steeds laat ik me op sleeptouw nemen door de expert in huis. Al was er ook wat overleg. Vijf films tot nog toe, en vermoedelijk blijft het voor mij hier bij. Dus toch al een overzicht:

9999 van Ellen Vermeulen: hier kan ik maar 1 ding over zeggen: ga dat zien! Ze volgt vijf of zes geïnterneerden in Merksplas. Personen die omwille van psychische problemen als niet toerekeningsvatbaar beschouwd worden en dus niet vervolgd kunnen worden voor hun misdaden. Om een hoop redenen zitten zo'n 1100 van die personen in de gevangenis ipv in de psychiatrie waar ze zouden moeten zitten. Psychologische begeleiding is quasi onbestaande, pillen ja dat kunnen ze krijgen. In hun dossier staat december 9999 als het jaar van hun vrijlating. Dus hoewel ze niet vervolgd kunnen worden voor hun daden, zijn ze wel veroordeeld tot een uitzichtloze situatie zonder hoop. En soms voor relatief banale daden. België is hiervoor al verschillende keren veroordeeld en betaalt de boetes. Een oplossing vraagt moed. Na het zien van de film weet je waarom het noodzakelijk is dat er iets gebeurt. Ik was serieus ondersteboven van de film en ook van de nabespreking met de regisseur want Ellen Vermeulen is best een straffe madam die geen blad voor de mond neemt. De portretten van de mannen kwamen heel intiem en eerlijk over. Een heel sterk project. Ik hoop oprecht dat ze ongelijk krijgt dat haar film niks zal veranderen. 

Desert Haze, de nieuwe van Sofie Benoot. Opnieuw over Amerika, maar zo zag je het westen nog niet. De film is wat puzzelen want er is niet echt een verhaalopbouw en speelt zich op diverse plaatsen af, maar bevat heel mooie beelden en ideeën om eens lang en uitgebreid over na te praten. Al dan niet met een glas erbij. 

Over de andere kan ik kort zijn.
A ciel couvert: Franse documentaire over instelling die kinderen met psychoses begeleid volgens principes van Lancan. Eerlijk, ik was teleurgesteld en vond het nogal amateuristisch. 

Song from the forest: Amerikaan is zot van pygmeemuziek en trekt naar Afrika. Hij start daar nieuw leven en gaat nu met zijn zoon uit het oerwoud voor het eerst naar Amerika. De regisseur leek nogal van focus te wisselen, waardoor we op onze honger bleven zitten.

Is the man who is tall happy? De ideeën van chomsky verfilmen is altijd tricky als regisseur zijn eigen gelijk probeert te krijgen en af en toe moet toegeven dat hij het zelf niet begrijpt, zoek je beter wat filmpjes op YouTube of lees je een van zijn boeken.

You Might Also Like

0 reacties