For English, scroll below the picture
Ik had me voorgenomen om kabels te breien na het zien van The edge of love op het filmfestival. Vanaf de 26ste is die trouwens in de zalen, uitgebreid verslag volgt op Het Project in die week. En natuurlijk had ik de groene trui kunnen beginnen waarvoor ik vorig jaar in de solden wol en patroon kocht, maar ongeduldig als ik ben ging ik eens gaan neuzen bij Garnstudio. Mijn keuze viel op een bolero met kabels gebreid van de ene mouw naar de andere. Voor wol offerde ik de laatste vrijdag van het filmfestival graag een film op om langs te gaan bij Wolhuis Dumpie. Het is prettig rondneuzen in het Wolhuis en Margareta kende me nog van de bolero voor mijn ma. Ik twijfelde niet lang: ik had twee patronen in gedachten en alle benodigdheden opgezocht. Margareta was enthousiast: op het internet vind je veel leuke patronen, zei ze zelf en ik stapte buiten met twee mooie soorten grijs aan een mooi prijsje. Eindelijk eens wol in een kleur die ik effectief draag, zou je kunnen zeggen. Eentje voor de bolero en eentje voor Camden uit Knitty. Ik had afgesproken dat ze voor de zekerheid een bol van de dikke wol voor de bolero opzij ging houden voor het geval ik tekort ging komen. Het patroon was een uitdaging. De dikte van de wol kwam wel overeen maar de stekenverhouding was een ander paar mouwen. Ik sloeg aan het rekenen, mijn workshop bij MIAT in gedachten en hoopte de laatste dag mijn laatste twijfel weg te nemen. Aangezien ik van mouw tot mouw brei moest ik dus ook rekening houden met het aantal rijen en niet enkel met het aantal steken, waardoor het misschien beter was om de kabel wat aan te passen (twee rijen minder te breien)? De lesgeefster was geen grote hulp maar ze dacht wel dat ik gelijk had. Het was een beetje op hoop van zegen maar het breien vlotte snel met de dikke wol. Alleen had ik al heel wat wol gebruikt toen ik halverwege was en was het tijd voor een bezoekje aan Wolhuis voor mijn laatste bol.

Margareta herkende me meteen. Ze had gehoopt dat ik niet ging langs komen om die laatste bol want ze had slecht nieuws. Tijdens het laden en lossen van haar auto een beetje verder in de straat was een grote zak, je weet wel die plastieken met ruiten en rits die je in wasserettes vaak ziet, wel die grote zak was uit haar auto gestolen. Misschien omdat ze dachten dat het van een kledingwinkel ofzo was. Geen idee. Ik luisterde onverstoorbaar. "Seriously?" zei ik op de Meredith-toon. Ook toen ze zei dat mijn laatste bol in die zak zat, herhaalde ik de woorden: "seriously?". Toevallig had ik mijn breiwerk mee. Ik heb het daar achtergelaten en kan het jullie niet tonen omdat ik nog geen foto's had. Ik mocht wel andere wol uitkiezen zodat ik toch mijn bolero kon maken, maar ik ging natuurlijk moeten herbeginnen. "Seriously?" Ja, ik was een beetje onder schok denk ik. En misschien is dat ook de reden dat het meer dan een week geduurd heeft voor ik het jullie verteld heb.



After seeing The edge of love at the filmfestival I wanted to knit cables. Of course, I could have started the green sweater for which I bought the yarn and pattern in last winter sales. But my impatience drove me to Garnstudio where I found a nice bolero, knitted from sleeve to sleeve with cables. The last Friday of the Filmfestival I took some time to go to my LYS. I like looking around and the shopkeeper remembered me from the bolero for my mum. I had two patterns in mind and noted down the yarn needed. The shopkeeper was thrilled: there are lovely patterns on the web and I walked out with two nice grey yarns for a lovely price. Finally, yarn in a colour I wear a lot you could say. One for the bolero and one for Camden from Knitty. We agreed I should start the bolero and she would keep me an extra skein just in case I ran short. The pattern was a challenge: the needles for the yarn were fine but gauge was different. I calculated and calculated. I figured out I should also consider the number of rows since I'm knitting from sleeve to sleeve, so I had to adapt the cable a bit (two rows less). I was not totally sure but the knitting went fast with such thick yarn. Only when I was about halfway I realised I would need the extra skein or even two.

The shopkeeper recognised me immediately. She had hoped I wouldn't stop by because she had bad news. While unloading her car a bit further in the road, someone had stolen a big plastic bag. Maybe you know the ones, great plastic with stripes, the ones you often see in laundries. Maybe they thought it belonged to a clothing shop? Anyway my extra skein was in it. "Seriously?" I said in the most Meredith kind of way. And she couldn't give me another one. Seriously? I definitely watch too much television. I had taken my knitting with me so I left it there and can't show you how beautiful it was. And it was. Seriously. I could chose any other yarn but off course I had to start over again. "Seriously?" The Meredith in me was awaken. I guess I also was a bit in shock and that's why it took me over a week to tell you this story.