Op de luchthaven
zijn mensen een vormeloze massa,
iedereen beweegt in een bepaalde richting,
kris-kras door elkaar,
gehaast,
koffers met zich meesleurend,
of kinderen,
trolleys voortduwend,
een wirwar van kleuren,
geuren,
talen,
emoties.

Een rood t-schirt met een zwarte stier
verraadt ons gemeenschappelijk vakantieland.

Eerst was ik niet zeker,
dan wel.

"Ga je geen goeiendag zeggen?"
Het is een logische vraag,
maar ik kan hetniet over mijn lippen krijgen.

Hij verbrook het contact
en ik,

ik heb nu geen zin in chit-chatten.

De vlucht was lastig,
luchtturbulenties na een verzengende hitte in de luchthaven,
lang, te lang wachten bij de overstap,
gevolgen van een staking van enkele dagen terug,
vertraging,
een oplossing moeten zoeken voor de trein,
de zorg voor mijn nieuwe aankoop,
de koppigheid waarmee ik die zware pot blijf dragen.

Een andere keer


misschien...