Oh, ik heb nog niks over Theater aan Zee verteld? Ik was in de wolken dat het door ging en ze deden het dit jaar met zes dagen extra en veel meer buitenlocaties. Ze verkochten ook 20.000 tickets minder en het gezellige kindertheater in het park sneuvelde. Ik had 13 tickets en bleef twee keer overnachten in Oostende, ook al was dat misschien eerder een vorm van comfort dan van noodzaak. 

Het is moeilijk om mijn favoriete stukken op te sommen, omdat ik na het schrijven van deze tekst vermoedelijk aan nog een andere voorstelling zal denken. Maar Een pleidooi voor zelfmoord zit er altijd tussen. Deze voorstelling van Jozefien Mombaerts voor De Kopergietery (16+) was een schot in de roos. De tekst lijkt schijnbaar luchtig, we mogen lachen, maar de ideeën nestelen zich onder je huid en hebben weerhaakjes. Ik vermoed dat ze nog gespeeld zal worden, want dit is een voorstelling waar corona voor de nodige hinder zorgde. Ik had een ticket toen het geannuleerd werd en toen het later op buitenlocatie werd hernomen, was dat voor mij niet haalbaar. Maar als je de kans krijgt, zeker gaan zien. 

De tweede aanrader van formaat is Vechtstuk van Hof van Eede. Ik ben een zware fan van het gezelschap en keek uit naar hun nieuw werk dat op TAZ in première ging. Het is het verhaal van een koppel en ruziemaken. Het voelt wrang en herkenbaar, maar is zo geweldig goed doordacht. Ik vermoed dat ik nog eens ga zien als ze in Gent spelen. 

"U bent mijn moeder" was een krachtige monoloog van Sien Eggers. Ze vertelt hoe ze haar moeder gaat bezoeken in het woonzorgcentrum en speelt de dialoog na tussen haar en haar moeder. Ze valt in herhaling, ze is vergeetachtig,... pijnlijk herkenbaar. De voorstelling was in openlucht en we moesten lachen toen Sien haar paraplu boven haalden tijdens de paar regendruppels. 

De regen speelde de acteurs wel eens parten, zoals bij De Bastaard. We kregen een k-waymomentje zodat iedereen zijn k-way kon aandoen en kregen ook de mogelijkheid om te schuilen. Rashif El Kaoui leek ook een beetje zijn kluts kwijt te zijn en ik kan me inbeelden dat het niet prettig is als je boeken uitgestald liggen en de voorstelling eigenlijk ook wat improviseren is. In De bastaard wil hij het verhaal vertellen van zijn vader en de reis die hij maakte opnieuw maken. Alleen zorgde corona ervoor dat deze reis nog niet gemaakt kon worden en heeft hij nu eigenlijk al meer tekst dan in een voorstelling past. Ik ben in elk geval wel benieuwd om de voorstelling te gaan zien, want wat hij bracht sprak me echt aan. 


Ik zag mooie dingen, ik was bijvoorbeeld heel hard fan van de koning in het eerste deel. Maar in het tweede deel ging het voor mij wat kabbelen en in plaats van twee uur werden het er drie. Niet ideaal als het steeds kouder en donkerder wordt. Ik was in elk geval blij dat ik die avond in Oostende bleef slapen. 
Met je ticket kon je ook een tweede keer gaan kijken en ondanks mijn ambitie om dit te doen is het niet gelukt. Ik hoorde wel dat de voorstelling ondertussen ingekort werd en het blijft wel geweldig om in het oude zwembad te genieten van toneel. Camping Sunset maakte zeker ook optimaal gebruik van de ruimte en accessoires. 

Bij de 13 tickets waren er ook twee luisterinstallaties, eentje van Berlin, een gezelschap dat ik wel kan waarderen en eentje dat me heel hard wist te raken. Slaap zacht, mijn meisje ofte Numi Yaldati vertelt het verhaal van twee vrouwen, een dakloze vrouw die de kou probeert te ontlopen door een flatgebouw binnen te lopen en een joodse vrouw, van wie ze het dagboek vindt. Je gaat zitten op een bankje, maximum met twee en kijkt naar tekeningen op een scherm. Ik kwam buiten met een krop in de keel en ik merkte aan de andere dat dit ook zo was. 

Verder had ik ook een try-out van Wim Helsen en een concert van Johannes is zijn naam, de frontman van de vroegere The Van Jets, die het nu in het Nederlands doet. Hij kwam ook Mieke Dobbels en Sebastien Dewaele versterken bij hun herneming van Andy en Karolien. Een voorstelling die 14 jaar geleden op TAZ speelde en in de prijzen viel. De muziek is van Lou Reed, maar dan met West-Vlaamse teksten. Ze komt ook vier keer naar Gent, maar eigenlijk is dit wel het mooiste decor om het verhaal van Andy en Karolien te horen. Het zit vol verwijzingen naar Oostende, de tettenbrug, de pissers, mussels in de Kombuis en het staketsel. De zon ging langzaam onder en mijn hart vulde zich met liefde en gemis.  

  

Het festival voelde redelijk als een festival, al ging de bar vroeger dicht en waren er de extra voorschriften. Ik ging ook kijken naar de twee fototentoonstellingen en zeker deze installatie in de Grote Post kon me bekoren.