Voor het festival zijn er vier locaties waar je moet reserveren. Drie zijn binnen en het openluchtzwembad is buiten, maar werkt toch met reservatie. Het vraagt wat denkwerk om een parcours uit te stippelen en in te schatten hoe lang je overal binnen zal zijn en hoeveel tijd je nodig hebt om je te verplaatsen tussen twee locaties. Je hoeft natuurlijk de nummertjes niet op volgorde te volgen. 
Ik besloot te starten bij Texture, zo kon ik ook een stukje voor het nieuwe werk van Klaas Rommelare voor Paradise afgeven. Ik had voldoende tijd om van het station naar Texture al een aantal werken mee te pikken en op de ruimte voor Texture staan ook verschillende werken. Ik had wel de fout gemaakt om te denken dat het openluchtzwembad vlakbij was. Dus had ik maar een uur tussen de start van Texture en het openluchtzwembad. Ik ging wat sneller door de tentoonstelling en skipte het vaste gedeelte. Ik vond de lijven van Chloe Rosser heel intrigerend. 
Via het water, de Leie, stapte ik naar het openluchtzwembad. Onderweg zag ik foto's van verschillende fotografen. Het boekje dat ik bij Texture kreeg was echt handig, ook al kun je via de site ook het parcours volgen. Ik skipte de audiofragmenten, ik had sommige al op voorhand geluisterd en ik skipte ook de virtual reality omdat ik geen zin had om batterij en internet er aan te besteden. 
De wind teisterde de borden langs de Leie en sommige foto's kon ik dan ook niet zien. Maar het zorgde voor een hoop prikkels terwijl ik verder wandelde. Je passeert een hoop mooie locaties zoals het budastrand met het riet dat wappert in de wind. 
Het openluchtzwembad was voor mij een ontdekking, het was dus niet het zwembad dat ik in gedachten had. Het zag er wat vreemd uit, zo een zwembad op een grijze dag, met veel wind, bomen die nog in bot moeten springen. 
Voor mensen met een camera echt een speeltuin. Los van de mooie beelden die er hangen, word je geprikkeld om zelf plaatjes te schieten. 
Ik was er bijzonder geraakt door de foto's van Anne-Sofie Dejans waarvan één waar Wannes Cappelle tekst bij schreef. Maar kiezen is verliezen, want hier zag ik wel meerdere mooie beelden. 
Aan de Broeltorens ging de Letterzetter aan de slag. Sien Demuynck en fotograaf Heroen Bollaert tekenden een verhaal over een nachtelijke verdwaaltocht door de stad. Meteen ook al een voorproevertje voor het Memento parcours dat volgende week is gepland. 
Ik ken Kortrijk wel een beetje, maar ik ben nogal een gewoontedier, dus mijn parcours slingerde deze keer wat meer door de stad en verschillende plaatsen bleken dichter bij elkaar te liggen dan ik dacht. Iemand vroeg me achteraf hoelang het parcours is en ik vond het niet meteen terug. In Texture hoorde ik iemand van de organisatie zeggen dat het drie uur duurt om alles te zien, zonder te blijven stilstaan bij de foto's langs het parcours. Ik voegde de plaatsen in Komoot in, na de wandeling jawel, en kwam op 5km uit. Ik deed er volgens mijn stappenteller 15km, natuurlijk met de afstand van station tot de start en terug, maar ook een ommetje voor een koffie of een stoffenwinkel. 
Bij de paardenstallen is er ook een box project. Ik vond het eigenlijk wel mooi hoe het project ook voor samenwerking tussen organisaties en fotografen zorgde. Na het openluchtzwembad had ik wat meer tijd gepland en dat was best fijn, omdat ik op deze manier ook de indrukken wat kon laten bezinken. 
Dit was ook te zien in het Begijnhofpark. Met het boekje in mijn hand kon ik ook de info wat bij lezen. Ik was alleen op stap en dan ligt mijn tempo ook wel hoger natuurlijk. Tussen de paardenstallen en 1302 had ik anderhalf uur, wat dan weer veel was. Er zit ongeveer een kwartier speling op de reservatietijd. Ik hoorde iemand zeggen dat hij het in twee had opgesplitst en als je van de streek bent lijkt dat me wel handig. Het geeft je meer tijd om overal ten volle de audio en virtual reality te doen, wat misschien wel leuker is voor kinderen. Maar het zijn ook erfgoedbeelden die in de omgeving worden geplaatst, dus misschien ook niet wat kinderen het meest zal aanspreken. 
Ik was te vroeg in 1302 en hoorde zo van het kwartiertje speling. Ze wou wel kijken of ik vroeger binnen kon, aangezien niet iedereen even lang de expo bezoekt. Ik bekeek mijn plan en besloot eerst naar de Houtmarkt te gaan. Ook daar was ik serieus onder de indruk eigenlijk. Beetje vreemd dat dit nog lukte na een dag gevuld met indrukken en een goesting om van alles te registreren en bij te kunnen houden. 
1302 is het museum van de Guldensporenslag, ik liep er een week eerder een beetje in een verloren moment rond. Het is niet meteen een aanrader, mijn tenen krulden van tijd tot tijd. Bieke Depoorter kreeg een aparte ruimte, dus je hoeft de sporen en de goedendags niet te zien.  
Agatha is een performer waar Bieke mee optrekt. De foto's geven haar weer op verschillende locaties. Bieke vergezelt haar, maar ze worden ook vrienden en de tekst bij de foto's neemt je mee in het verhaal. Geen idee of het fictief is maar het leidt je blik wel. 
Bieke Depoorter is fotograaf bij Magnum en ik zag nog niet eerder werk van haar. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten en liet het wat over me komen. Sommige foto's zijn best provocerend, Agatha treedt op in nachtclubs, ze stript en daagt uit,...
Germaine is een personage dat ze creëren, ze gebruiken haar kledij en plaatsen haar in verschillende situaties. De donkere ruimte waar deze foto's gegroepeerd worden geeft het geheel een bijzondere sfeer. 

 Track& Trace, loopt tot 25 april in Kortrijk. Ik vond het zeer de moeite om te bezoeken. Het festival is gratis, maar op vier locaties moet je wel reserveren.