Het zei krak. 

Misschien niet onverwacht. 

Ik begon te snikken, ik kon de tranen niet meer tegenhouden. 

Hij zei dat hij het begreep, dat zovelen... 

Mijn lijf protesteerde, ik snikte luider. Mijn woede nam over. Ik schreeuwde en ik vloekte, dat ik er genoeg van had. 

Hij probeerde te sussen. Maar ik kon niet meer. Ik logde uit, het was teveel en ik besefte hoe ik er moest uitzien aan de andere kant van het scherm. 

Hij belde terug, ik twijfelde, nam op maar zonder camera. Ik liet me sussen, maar het snikken bleef. 

Toen in de namiddag nog een laatste bericht mijn telefoon binnen kwam, eentje met een ellenlange lijst aan verwijten en insinuaties nam mijn lijf over.  Ik weet dat het nergens op slaat, maar zoals een horoscoop roept het ook herkenning op. Ik liet de schouders zakken en snikte. Ik kreeg het niet onder controle, al trok ik mijn trukendoos open. Het zit in mijn kleren, ik kan het niet ontkennen. Maar het heeft geen zin om er bij te blijven hangen. Ik polste hier en daar en kreeg bevestiging dat ik niet zo'n vreselijk mens ben als hij beweert.