Volgend weekend eindigt de tentoonstelling Museum Dirk De Wachter - Borderline times. Voor mij de reden om toch eens te gaan kijken. Ik heb het boek (nog) niet gelezen, maar hoor overal goede commentaar. Via een filmpje krijg je de basisgedachte wel mee. "Als we onze identiteit laten bepalen door de grootte van onze borsten en het aantal likes op Facebook voeden we enkel de leegte. We leven van kick tot kick en vergeten de kleine dingen. We leven in een wereld van sharing, maar zijn eenzamer dan ooit." Ik parafraseer een beetje maar het viel me weer op hoe negatief De Wachter tegenover sociale media staat. Ga iets nuttigs doen in de echte wereld, lijkt hij te zeggen. Alsof het een het ander uitsluit...
Vervreemding meandert als een rode draad door de tentoonstelling. Het komt misschien het best tot uiting in het werk van een vrouw die in een kartonnen doos zit en daar een huis tekent. Een keuken vol huishoudtoestellen met de bijhorende geluiden. Een vloerkleed, een kat, heel gezellig maar ze blijft tekenen, waardoor het huis niet langer als een thuis voelt maar heel verstikkend overkomt.
Een groot zelfportret met in neonletters het woord "zijn". Een foto van Nan Golding, een fotografe die bekend staat om haar intimistische portretten die nogal voyeuristisch overkomen. Foto's van wijken met hekkens. Ver gedreven plastische chirurgie. Robotjes die geprogrammeerd zijn om lijnen met zwarte stiften te tekenen en zo een kunstwerk maken.
Veel ideeën om over na te denken. Maar ook wel een gevoel van leegte. Misschien had ik er meer van verwacht. Misschien heb ik het moeilijk met die negatieve kijk op de wereld. Ik ben blij dat in het gezien heb maar miste toch wel iets, al weet ik niet goed wat....
0 reacties