Ik ging niet alleen naar Antwerpen voor Belle & Sebastian. Er was ook de ongelooflijk prachtige monoloog Socrates van Bruno Vanden Broecke in hetzelfde Rivierenhof. Bij de nabespreking kreeg ik een tip van een vriend, of eerder een vraag. De kritieken waren wat wisselvallig maar misschien ging ik wel naar het M HKA voor the rave movement? Het zei me niks, maar ik dacht waarom niet?

Ik ben zelf niet zo'n house meisje geweest. Ik was nogal grunge en luide gitaren. Maar de echt zware beats kon ik wel pruimen. Al hielden mijn vriendinnen niet van de Porsche, dan liever het commerciële genre van de Bel Epok, onze uitgaansadressen als we eens geen scouts- of chirofuif wisten zijn. En als er nog fut was na een week uitgaan in Gent of Leuven. De klik is er wat gekomen met Moby, the Prodigy en Faithless. En natuurlijk de belmondo feestjes in het SMAK.

De tentoonstelling in het M HKA focust meer op de beginjaren, de jaren van Lagoha, Cherrymoon, Bocaccio,... Doorheen de voorstellingen zie je reportages van Panorama en Telefacts. Je hoort een jonge Danny Verstraeten uitleggen wat house nu wel is en dat u het misschien niet graag hoort, maar dat de Britten wel houden van onze Belgische dj's. Een exportproduct om fier op te zijn. En wat verder is er dan een reportage over nachtlawaai en vooral drugs. Drugs! Uitgaan het hele weekend lang, dat kan maar een ding betekenen. Ik herinner me de discussies uit het middelbaar levendig, maar ik voelde me niet aangesproken, ik ging toch niet naar discotheken.



Verder is er ook muziek natuurlijk, waardoor het moeilijk is om stil re blijven staan. Er zijn verschillende installaties met clips en beelden van massa-evenementen. Er is een hoekje voor Walter Van Beirendonck, maar er is vooral veel dat niet getoond wordt. Door de focus op de beginjaren, door de wens om alles te tonen,... Geen idee. De tentoonstelling loopt tot 25/9 en is gratis op donderdagavond wanneer je tot 21u kan gaan. Als het druk is, lijkt het me moeilijker omdat die reportages quasi individueel met koptelefoon te bekijken zijn.





Op de benedenverdieping loopt tot 18/9 een tentoonstelling over de jaren tachtig met politieke cartoons van GAL en mooie foto's. Hier heb ik de reportages grotendeels overgeslagen moet ik toegeven.






Nadien trok ik nog naar het Modemuseum, op de laatste dag van Game Changer verzilverde ik mijn gratis ticket. En ik was oprecht blij dat ik nog ben geweest. Veel prachtige silhouetten.