­

Mount Olympus

Jan Fabre maakte een stuk dat 24u duurt en ik was meteen geïntrigeerd. Maar 24u dat is lang en het is Jan Fabre. Hoewel ik fan ben van zijn ...

Jan Fabre maakte een stuk dat 24u duurt en ik was meteen geïntrigeerd. Maar 24u dat is lang en het is Jan Fabre. Hoewel ik fan ben van zijn beeldende kunst, herinner ik me ook voorstellingen waar ik toch wel gedegouteerd van was. En 24u is lang.

Maar toch, ik was curieus en ik bestelde mijn ticket. Zaterdag om 17u begon de marathon. Ik was al niet echt uitgeslapen op voorhand, schuld van te warme nachten. Maar ik had mijn voorzorgen genomen, zijnde ik had bekeken wanneer de laatste trein reed voor het geval ik thuis wou slapen. Want mensen doen dat soms, lees je in de recensies. En in de Bourla hadden ze ook plaats om te slapen voorzien. Al had ik op voorhand toch misschien wel graag wat praktische info gekregen. Maar misschien ben ik gewoon verwend van die Gentse toneelhuizen die altijd mailen dat je op voorhand of naderhand in het café iets kan drinken of eten.

En het was zo de moeite, echt!

Want niet alleen het publiek is 24u wakker, ook de acteurs zijn dat. Maar liefst 28 acteurs en dit 24u lang. En natuurlijk slapen ze ook, tussendoor achter de schermen, hoewel dit zeker niet voor iedereen evenveel lukt. En er zijn ook drie blokken waarin ze op het podium slapen, veel moet je je daar niet bij voorstellen, twee keer veertig minuten en één keer een dik anderhalf uur. Bovendien leveren ze ongelooflijke fysieke inspanningen. Als publiek is het bijna een luxeleventje want je mag binnen en buitenlopen wanneer je dat wil. De eerste vijf uren was je stoel gereserveerd, nadien was het vrij en dat mag je letterlijk nemen. Ook op de grond werd gezeten en gelegen. Er moest zelfs iemand wakker gemaakt worden omdat zijn snurken het spel van de acteurs toch wel wat stoorde.


Ik zou dit allerminst durven afdoen als een sirtaki van blote penissen. Ja, er is veel naakt, het is Fabre. Ik denk dat niemand echt verbaasd was dat er naakt te zien was. En ja, het was soms in your face en weinig functioneel. Maar ik was deze keer niet geshockeerd, misschien omdat mijn eigen grenzen al opgeschoven zijn, maar ook omdat het wel nog mee viel, zo bevestigden fans van het eerste uur.


Wat niet wil zeggen dat Fabre niet de grenzen opzoekt. Het verhaal van de goden op Mount Olympus bevat alle ingrediënten: incest, overspel, moord,... want je krijgt alle verhalen: Oedipus, Medea, Dionysus... Maar met linken naar de dagelijkse actualiteit of bekende songteksten. Ik ben een aantal keren serieus ontroerd geweest, met tranen in mijn ogen en dat was op momenten dat ik het nog niet op de vermoeidheid kon steken. En ik heb ook een aantal keren echt teruggedeinsd van wat ik zag.


De interactie met het publiek is enorm omdat je 24u samen doorbrengt. Maar ook omwille van de genialiteit van Fabre. Al in de eerste uren werd er geschreeuwd en mee geapplaudisseerd. Sommige mensen stoorden zich daar aan, maar het was gewoon deel van het spel, vermoed ik.


En na die 24u is er de ontlading. Al moet ik toegeven dat ik serieus getwijfeld heb of ik het wel zou halen. En ik was niet alleen. In het programmaboekje kan je elk hoofdstuk en elke scène meevolgen, met de tijd die nodig is. Vanaf de laatste twee uur volgde op zowat elke scène een applaus, maar toch weegt de tijd door en merk je dat het boekje nauwgezet bekeken wordt en de afweging wordt gemaakt, nog even rusten of gaan we iets missen? Aangezien je 24u met dezelfde mensen samen bent, ontstaat er ook een aparte dynamiek. Ik was er alleen, maar wie in gezelschap was moest zich ook neerleggen bij het bioritme van het gezelschap, waardoor je eigenlijk altijd wel grotendeels op jezelf was aangewezen, maar dan wel in een goede verstandhouding met de anderen. Zelfs de man aan de vestiaire was er 24u en toen ik vloekte dat ik wakker was toen de acteurs sliepen gaf hij me de raad om naar de gallerij met de foto's te gaan kijken.



Ik ben om zoveel redenen blij dat ik ben gaan kijken. Na de apotheose zei ik meteen dat ik nog eens wou en ik neem er geen woord van terug. Het was echt fantastisch. En ja, er zijn stukken tekst of scènes die al eens herhaald worden, wat niet wil zeggen dat het voor mij ook op 2u40 had gekund. Het effect van de voorstelling zit hem ook in die 24u en dat samen zijn.

De cijfers zijn ronduit indrukwekkend. Fabre kiest voor heel verschillende performers, verschillende nationaliteiten, verschillende leeftijd. Het verhaal van de acteurs werpt dan ook een blik achter de schermen.


En ja, 24u is lang. Maar ik heb dat eigenlijk niet zo ervaren. Zelfs niet dat ik een mooie zonnige dag aan het missen was. Ik heb een half uur geslapen op een veldbedje in de traphal en dan nog eens een uur ofzo in een zetel in de traphal. En ik ben een slechte slaper, ik slaap graag in het donker en ik hou niet van geluiden die ik niet ken. En er passeert altijd wel iemand of er hoest iemand of ...

Maar de voorstelling hield mijn aandacht vast. Ik wou niet te veel missen. Ook al dommelde ik soms wat in, ik durfde de zaal niet uit. Al deed ik dat natuurlijk wel, om iets te eten, een cola te drinken of naar het toilet te gaan. Ik had ook niet de indruk dat veel mensen echt thuis gingen slapen. De benedenruimte bleef voortdurend goed gevuld en iedereen wou zo dicht mogelijk bij het podium zitten. Ik heb wel geslapen als een roos de voorbije nachten. En het effect van de voorstelling hangt nog in mij. Gelukkig is er nog de cd om opnieuw te beluisteren.


Enjoy your own tragedy, breathe, just breathe and imagine something new...


Every man needs a little bit of madness! 

You Might Also Like

0 reacties