­

TraumA

Volgend weekend is het het laatste weekend van TraumA, de triënnale in Brugge. Denk droom (traum), ruimte en natuurlijk trauma. Ik ging op s...

Volgend weekend is het het laatste weekend van TraumA, de triënnale in Brugge. Denk droom (traum), ruimte en natuurlijk trauma. Ik ging op stap en het was behoorlijk druk op het parcours, redelijk wat mensen profiteerden van het mooie weer om het parcours af te leggen. 

Ik had al een stukje gezien, maar de carroussel van Hans Op de Beeck was er toen nog niet en die wou ik heel graag zien. Ik had het al heel de zomer uitgesteld om het parcours af te leggen. Maar die voorlaatste zondag zou het droog blijven en ging ik dus op stap. Na het station was het logisch om het Minnewaterpark in te lopen en deze sprookjesachtige toren te bewonderen. De rode vlakken hebben al wat te lijden gehad van het weer, maar het effect blijft wel. 

Er is niet echt een parcours met nummertjes die je mooi kan verbinden, maar het is wel een mooie gelegenheid om je eigen patroon uit te stippelen. Het begijnhof is de plaats om Natasja te ontdekken. Een vreemd beeld waar een paar dingen opvallen. Het was vooral interessant om een stukje van de documentaire mee te pikken. Gebaseerd op de vrouw waar hij verliefd op was, ten strijde trekken tegen de vijand, omvergeworpen tijdens de revolutie, gescheiden van de sokkel en nu dus in het Begijnhof. Natasja, not one of us. 

Je komt op plaatsen waar je anders niet zo snel komt en zeker als je ook al eens verkeerd loopt of denkt te weten welke richting je uit moet. Er was op dat moment ook een marathon gaande en soms wou ik wel eens wat meer rust. 

De stelling rond de boom zorgde voor wat kriebels in de buik. Op geen enkel moment dacht ik om aan te schuiven om naar boven te gaan, hoogtevrees houdt me met de voetjes op de grond als ik het kan vermijden. Maar ik vond het wel intrigerend om te zien. 

En ook dit gebouw in de buurt trok mijn aandacht, maar ik was te lui om uit te zoeken wat het was. 


De wortels van de boom waren even zoeken, ze vallen niet zo hard op, het lijkt natuurlijk, maar dat is het natuurlijk niet. Gelukkig kon ik me richten op de kijklustige personen in de buurt en de rode container van Trauma met de uitleg.  


Disentanglement deed me naar adem happen, in een ver verleden maakte ik een huistaak over wiskunde en kunst, dit soort patronen maakte hier deel van uit. Mijn kunstlerares was verrast met mijn eigenzinnige keuze en gaf me het voordeel van de twijfel, al had ze vragen bij het kunstaspect van de berekeningen. 
Zo ontdekte ik dat er vier molens langs de vesten van Brugge te vinden zijn, en ik die dacht Brugge een beetje te kennen. 


Ik wou absoluut de carroussel zien en ik heb er geen moment spijt van gehad dat ik daarvoor naar Brugge ging. Bij sommige andere werken dacht ik wel eens leuk bedacht, maar voelde ik het niet meteen. Dit was er bonk op. Alles heeft dezelfde kleur grijs, maar er komt zowel een warmte als een kilte door het werk. Heel vreemd. 

De locatie is wat vreemd omdat je niet zo makkelijk rondom rond kan, maar het contrast met de stenen van de kerk zijn wel duidelijk en het herfstlicht zorgt voor een extra sfeer. 


Ik volgde het parcours via het papieren blad en stippelde zelf een route uit. Ik had er een aantal al gedaan en volgde ook wel mijn neus, soms onterecht moet ik toegeven. 





You Might Also Like

0 reacties