Het heeft even geduurd voor ik er een goed gevoel over had. Breinaalden leken handiger om het eindresultat onder controle te houden, een aanpassing hier en daar, eens een foutje rechtzetten. Of gewoon zonder patroon. Maar het geluid van die machine was zo aanlokkelijk. Een lorelei bijna en hoewel ik thuis nog niet aan het experimenteren kan gaan merk ik dat ik al eens een stap durf overslaan of zonder richtlijnen de volgende stap zetten. Warom zou ik kopspelden steken als ik nadien nog moet driegen? Dan plooi ik wel de boord en haal ik meteen naald en draad boven. Het ongeduld groeit...