Ik heb een afspraak met twee werkmannen. Ze komen hopelijk binnenkort buizen leggen in mijn bakstenen tentje. Door de ene zal dan elektriciteit komen, door de andere water. Of dat is toch de bedoeling. Door een samenloop van omstandigeheden waren ze daar op hetzelfde moment. Het verschil had niet groter kunnen zijn.

De ene kwam kruisjes zetten op de muren, de andere kwam voor de offerte. Enthousiast leidde ik ze rond, op wolkjes, want er was een dak, een voordeur, etc. Je weet wel. En daar zou de badkamer komen, en daar moesten zij buizen leggen. En zo kwamen we ook in de keuken (je zou denken dat het een klein kasteel is dat rijhuisje van mij) en bijna triomfantelijk zei ik: hier komt dan de keuken!

Werkman A vraagt of ik een technisch plan van de keuken heb. Maar dat ik dat dan toch wel zal hebben tegen dat het zo ver is. Ik aarzel en denk aan de keuken die er de eerste jaren zal komen. "Euch, nee..." Ik zie hem zijn wenkbrauw optrekken, dus herpak ik me. "Maar ik weet wel waar ik alles wil", zeg ik nog stoer. Moest hij geen werkman zijn, dan zou hij nu zijn ogen rollen, vrees ik. De moed zakte me verder in de schoenen, maar werkman B helpt me uit de nood. Met kleine pretlichtjes (West-Vlamingen onder elkaar) vraagt hij wat ik waar wil en haalt zijn vouwmeter boven. "Een wasbak zit in een dubbele kast, standaard zijn die 1m20". Hij zet een streepje en gaat verder. "En dan is er nog het gasvuur..." Hij tekent verder, zet letters op de muur en voilà, daar is hij... mijn keuken.