“Ben jij Patricia van Gentblogt?” Ze vraagt het me terwijl we naar de broodjes wandelen. Ik kijk een beetje verbaasd. Of nee, het gebeurt wel eens dat mensen me aanspreken en het Project als mijn familienaam fungeert, maar meestal in Gent en ook zelden op dingen waar ik voor mijn werk aanwezig ben. Ze stelt zich voor en zegt erbij: “Ik denk dat ik zoveel van jou weet, die blogs die zijn toch maar gevaarlijk.” Ik lach en stel haar gerust, maar het lukt me zelfs niet om te weten te komen waar in Gent ze woont. Zij weet wel dat ik aan het verbouwen ben, een abonnement heb in de Vooruit en dat ik brei. Dingen die ik eigenlijk ook zou vertellen als ik op de bus sta te wachten of iemand tegen mij op de trein begint te praten. En toch beschouw ik me nu niet meteen als een spraakwaterval. Moet ik me nu zorgen beginnen maken?