Ze is ook blond en lijkt op mij. Al zal ze dat waarschijnlijk ontkennen. Ze is tien jaar jonger en we delen dezelfde vader, vandaar de sterke gelijkenis, die de leerkrachten van haar vroegere school wel eens aan het twijfelen bracht. Haar krullen zijn weeldiger, maar misschien is dat enkel de lengte? Ik kwam haar tegen toen ik mijn trein naar Brussel wou halen. Gent is haar eindstop. Ze studeert hier. Ze wou niet op kot, vreemd. Ik wou nog liever niet studeren dan niet op kot gaan. Haar ogen zijn zwaar opgemaakt, de mijne missen weer dat vleugje mascara. Vergeten, geen tijd. Wat ook opvalt, zijn de kleuren. Ook met het allerzonnigste weer kies ik voor mijn vertrouwde kleur zwart, terwijl zij ook bij regenweer in wit en lichtblauw gekleed gaat. Twee kleuren die je met moeite in mijn kleerkast zult vinden.