dramaqueen
Op een bankje
09:07Het overviel me. Plots en onverwacht. Of nee, ik wist dat ik het kon verwachten. Ik wist alleen niet wanneer. Het overviel me dus wel. Een beetje. Ik zat op een bankje in de Botanische tuin van Glasgow. Nog te vroeg op het jaar om veel van de planten te zien. Geen zin om de vochtigheid van de serres te trotseren.
"Daar zit je dan," zei de stem. En ik knikte. Ik voelde een krop in mijn keel opkomen. Ik fronste mijn lippen en schudde het hoofd. "Het is goed," probeerde ik. Ik zocht de argumenten waarmee men me moed probeert in te spreken.
Ik schudde het hoofd. Ze overtuigen me zelden, ook al wil ik ze graag geloven. Ze zouden onvoldoende zijn tegen deze gedachte. "Ja, hier zit ik dan." Ik probeerde nog eens. Ik keek naar de lucht en dacht aan de berichten over regen in België op mijn tijdslijn.
Ik zou waarschijnlijk binnen zitten, in de zetel wat hangen, breien misschien, een serie kijken, thee drinken, niet goed weten wat steaks te eten en geen goesting om buiten te gaan. Nu zat ik hier. Op een bankje. Met de metro naar het museum ("weet je dat zedie clockwork orange noemen trouwens?"), thee in een hippe "boekclub" en wandelen, bijna met gesloten ogen tot hier. Niet zoals gisteren toen ik vijf keer op dezelfde plek belandde op amper een half uur. Ik moest stilletjes lachen bij de herinnering. Het is goed hier.
Ik knik beslist en ga het pad nog eens af. Ik hoor de vogels, de auto's in de verte en de radio met kindermuziek van de Franse toeristen. Ik probeer ze te mijden, terwijl ik de paden systematisch afloop. Want van stappen word ik rustig, hou ik me voor.
Als ik het park buitenkom en naar het centrum wil wandelen, stap ik eerst een koffiebar binnen. Ik check of er nog tijd is voor een koffie en ze knikken. Ik bestel een flat white en ga zitten. Achter de toonbank zingen ze plots alle drie mee met de muziek. "You can go your own way..." ik merk dat ik onbewust mee zing met de drie vrouwen. Het is goed zo. Hier zit ik dan.
0 reacties