Van draken en prinsessen

In een relatief recente aflevering van Winteruur op Canvas leest Griet Op de Beeck het voorwoord uit een van haar boeken voor. Het gaat over...

In een relatief recente aflevering van Winteruur op Canvas leest Griet Op de Beeck het voorwoord uit een van haar boeken voor. Het gaat over draken die eigenlijk prinsessen zijn, als je maar goed kijkt. Dat voorwoord is me toen niet bij gebleven, maar nu galmde het en krijg ik het niet uit mijn hoofd. Ze houdt er ook een pleidooi bij. Over dingen die we onder de mat vegen, dingen waar we liever niet aan denken,  in de hoop dat ze zo verborgen zijn, terwijl we eigenlijk door ze onder de mat te houden ze meer betekenis gaan geven en ze ook meer controle geven. Het waren uitdagende gedachten die echo's opriepen naar de oefeningen uit de therapie. Gedachten die als een steentje steeds grotere cirkels in het oppervlak van de vijver maken.

Gisteren liep ik door de stad en ik nam het steile stuk naar boven. Weg van de winkelstraat door een straat met broodjeszaken en koffiebars. Naar een straat met winkels. Ik ging de winkel binnen waar ik vorig jaar een topje kocht. Een kledingmerk dat bij mijn weten nog niet in België te vinden is. En toen ik buiten kwam en links afsloeg, wist ik het weer. Het was hier. Of hier. Of misschien nog een paar stappen verder. Mijn gsm had getrild. De WiFi stond nog op en de bus die passeerde maakte net lang genoeg connectie om het bericht te laten binnenkomen. "Het is niet erg," denk ik dat hij schreef. Ik herinner me de opluchting bij het lezen van die woorden. Al besefte ik al fauw dat ik niet wist waar hij het over had. In mijn hoofd voerde ik lange gesprekken met hem. Monologen meestal. Fracties van de gedachten raakten bij hem. Dus ik wist niet waar hij het over had, maar het was niet erg. En dat was alles wat telde.

You Might Also Like

0 reacties