"Goed weekend", zegt hij op donderdagavond. Ik wens hem hetzelfde toe, ik weet dat hij morgen verlof heeft en ik gewoon ga werken. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik nog op de valreep een nota van 10 pagina's binnen heb gekregen in mijn mailbox. Niet meteen wat ik begrijp onder "een beetje input en wat cijfers" maar ik ga er wel een mouw aanpassen denk ik. De nota moet af zijn tegen vrijdagmiddag, alle reacties geïntegreerd en wat evenwichtig. Hij heeft de lat verlegd, zoveel is duidelijk. Of ik leg me erbij neer, of ik ga de uitdaging aan. Zij is ook al vertrokken, ze is nog een paar dingen komen vragen en ik heb haar verzekerd dat ik de nota wel zou nalezen en aanvullen. Ik vind het wat oneerlijk van hem om haar die opdracht te geven en ze zei zelf dat ze misschien wat te enthousiast is geweest. Ik wil haar niet meteen bekritiseren, maar er staan nogal wat fouten in haar document. Ik kan ze niet zomaar laten passeren maar ik kan het haar ook niet meer vragen. Toch niet op tijd voor de deadline want ze is er ook niet meer voor maandag. Dus begin ik te lezen op de trein, opmerkingen in de rand te schrijven en thuis gekomen zit er weinig anders op dan in te loggen. Ik haat dat, maar ik kan het ook niet laten. De streber in mij wil niet onderdoen.