Hij
10:48Hij zwiert het kruispunt op. Een ander woord is er niet. Zijn fiets met driewielen gaat schuin, hij gooit zijn gewicht in de hoek en hij lacht luid. Althans dat denk ik. Zo ken ik hem. Hij woonde in Ingelmunster en was "anders". Ik weet niet wat er scheelt, ik weet alleen dat we hem regelmatig tegen kwamen in het sportstadium. Hij werd er geapprecieerd, liep niet in de weg en was altijd enthousiast. Later kwam ik hem wel eens tegen op de trein. Hij verbleef in Lichtervelde en kwam het weekend naar huis. Hij stelde altijd van die rare vragen, goed bedoeld en ook wel lief. Hij kon me altijd doen lachen. Sinds een paar jaar woont hij in Gent en kom ik hem tegen op de fiets. Hij racet tegen de wind en lacht luid. Ik herken hem uit de duizend, zijn motoriek, zijn houding,... Het is lang geleden dat ik er nog tegen gesproken heb, maar blijkbaar is hij wel terecht gekomen, vermoedelijk in een vorm van begeleid wonen want alleen kan hij het niet, denk ik.
En dan lees je het verhaal van Elke, de zus van Lien. Een familie die zich wel inzetten voor hun zus en dochter die anders is maar van de ene instelling naar de andere wordt gestuurd en vooral eigenlijk geen keuze heeft. Schrijnend. Op zo'n moment besef je dat er nog veel werk aan de winkel is...
1 reacties
ja, binnen de sector van de gezondheids- en gehandicaptenzorg is er nog heel veel werk te verrichten. Al jaren en jaren beloven de ministers om de wachtlijsten te laten verdwijnen. Dit lukt niet, omdat ze andere prioriteiten stellen. Maar staan te weinig stil bij het individuele leed van ouders, die vruchteloos een plaatsje zoeken voor hun zoon of dochter.
BeantwoordenVerwijderen