Er was een tijd dat ik zei dat ik wel eens naar een voorstelling ging. Ik ben daar mee gestopt. Met dat te zeggen, wel te verstaan. Ik durf gewoon toegeven dat ik veel voorstellingen zie. En soms moet ik mezelf afremmen en soms vloek ik een beetje als ik weer te veel gepland heb. 

Afgelopen weekend valt in de categorie "vrouw, what were you thinking?". Maar ik zou het eigenlijk niet anders willen. Zeker dit weekend. 

Ik haastte me na het ontbijt naar de Bijloke voor de opening van de nieuwe zaal. We werden verwelkomd en kregen een indrukwekkend filmpje van de renovatie te zien. Het is een zaal waar ik heel soms naar een optreden ga. Ze hadden ook een avant-première van Lucy, een productie waar nog volop aan geschreven wordt en die in april in première zal gaan. Lucy is de nieuwe samenwerking tussen Dez Mona en Box, een vervolg op Saga. Het thema is thuis, je thuis voelen, thuis zijn, geborgen zijn. Het was ongelooflijk mooi, en ik weet nu al dat ik in april zeker ga kijken. 

Dan was het tijd voor lunch en sprong ik op tram 1 naar het Museum Dr Guislain. Par Hasard is een Gents collectief dat makers uitnodigt om hun werk in uitvoering al eens af te toetsen bij een publiek. Ze hadden een parcours, de parcourona-editie in het museum. Ik sloot aan om 14u en wist niet goed waar me aan te verwachten, het werd een intensief parcours met acht stops. We kregen dans, muziek, theater en performance voorgeschoteld, vaak in een lokaal ergens achter de tentoonstelling in het museum.  
Het was best veel en niet alles sprak me even hard aan. Ik was vooral onder de indruk van Stefanie Huysmans die iets heel mooi deed met taal. Ze haalde haar mondmasker af voor de voorstelling, maar ik vond dit wel een mooi beeld. Ze speelde met woorden, met ritme, met klanken,... echt zo'n tekst die je wil onthouden, maar voor je het weet is er weer al een pareltje gepasseerd. 
Buiten nodigde Marijke Pinoy of eigenlijk Rosa ons uit om aan te sluiten bij haar verzet. Ik had de voorstelling al gezien tijdens Zomer in O en dit was een nieuw stukje met wat nieuw materiaal en ook wat oud materiaal. 
Verder was er een geweldige drumsolo en een ietwat vreemde performance met stroboscoop. Een aangrijpende danssolo, een gezellig orkestje,... Acht porties in wisselende staat van afwerking, wisselend geslaagd om me te raken maar zeker en vast voor herhaling vatbaar. 
Ik haastte me rond vijf uur naar huis, kookte en knipte nog wat stof. As one does, right? Ik installeerde me in de zetel en logde in op een livestream voor het Theaterfestival. 
Peter De Graef bracht een herneming van Henry, een monoloog van 23 jaar geleden. Henry is de bewaarengel en hij vertelt het verhaal van zijn mens. Ik was blij om het te zien op het programma van het festival en dan teleurgesteld dat het in Dilbeek te doen is. Alle begrip dat er moet creatief omgesprongen worden met locaties, zeker in corona-tijden, maar Dilbeek zou voor mij geen haalbare kaart zijn met het openbaar vervoer. Ik kocht trouwens dit ticket als eerste voor het weekend, de rest is er rond gebouwd. 


KVS begint het seizoen met een speciale programmatie onder de noemer KVS breekt uit. Achter het gebouw hebben ze stoelen geplaatst en zijn er voorstellingen in openlucht. Ze hebben een ingenieus systeem per bubbel, maar het vreemde was dat je als publiek elkaar wel moest kruisen om je plek te bereiken. Fijn is ook dat ze de vertaling behouden, maar ik weet niet hoe ver je die kan zien. Ik zat op de tweede rij en ik had niet de indruk dat iemand rond mij deze nodig had. 

Bruno Vanden Broecke en Valentijn Dhaenens maakten deze voorstelling. In het voorjaar is ze te zien in de KVS en het is wat mij betreft een absolute aanrader. Ik had hier en daar wat gelezen, maar ook niet te veel, want ik hou van een verrassing. De reportage van VRT geeft bijvoorbeeld al veel van het effect weg, naar mijn goesting.