De eerste proefversie toonde ruim voor verbetering en Nancy ging aan het spelden. Dit was een interessante oefening om te zien. Wat een talent die Nancy!
Dit doorvertalen naar het patroon bleek niet zo simpel. Het is zeker iets waar ik zelf niet zou aan denken, maar deze wijziging kan ik voortaan voor alle aanpassingen wel gebruiken. 
Twee dagen workshop is best intensief. Op zich neemt een broek stikken niet zo veel tijd in beslag, maar je bent natuurlijk vooral bezig met het aanpassen van het patroon, het aanpassen van de proefversie, lostornen,... Wel fijn dat je echt in de watten wordt gelegd met lekkere soep, quiche en zoets. 

Madeline heeft een online toepassing ter ondersteuning, met veel filmpjes die er ook voor zorgt dat je tussen de workshopdagen aan het werk kunt gezet worden. Ik knipte meteen uit mijn goede stof en zette er ook de zakken al in. In de workshop zette ik alles samen en kon ik passen. 

"Maar Nancy, ik voel me zo slank..." Ik klonk oprecht verwonderd en Nancy schaterde het uit.

De eerste pasvorm in de goede stof werd nog aangepast en nadien volgden er ook nog aanpassingen op het patroon voor de volgende.. Ik weet nu van elke broek die ik al stikte waar ze verkeerd zit en ik ga dit altijd zien
Ik kon de broek niet afwerken op de workshop door een stomme fout in mijn maakproces. We concentreerden op een tweede aanpassing van het patroon voor de volgende.

 Aan deze broek werd ook nog wat gesleuteld voor zover dat nog mogelijk was natuurlijk. Ik ben heel blij met mijn nieuwe broek en kreeg ook al heel wat complimenten. Blijkbaar straal ik er ook door en dat is altijd toch belangrijker dan de maat. 

Ik liet me verleiden tot een challenge op instagram #freetheneedlesmonth. Een maand om wips af te werken, work in progress. Ik vond het wel een sympathiek idee en hoewel ik niet ging tellen, telde ik toch. Ik had er 30 bij het begin van de maand, niet dat ik de intentie heb om die allemaal af te werken. Omdat ik bij sommige van die foto's best veel tekst schrijf of gewoon omdat ik ze ook hier wil hebben, ga ik er af en toe eentje hier plaatsen. Volgens mijn goesting, as usual...

Het plan en hoe het liep...

#waterlandssweater werd gepubliceerd in #pompommag winter 2019. Ik zette op eind november 2020 met wol die ik een jaar eerder bij #theknittinggoddess kocht, zonder duidelijk doel, maar perfect voor deze trui.

Je breit van boven naar beneden dus je hebt al snel het leuke kleurbreiwerk en nadien komt het lijf, wat eentonig maar je kan het makkelijk aanpassen aan je lengte en je kan al eens passen. De wol minder de sneller dan ik wou. Yarn chicken!

Dik maar mooi. Dat was mijn gedachte toen ik de foto's op mijn telefoon zag. En alles voor de maar telt niet, right?

Ik mocht het nieuwe patroon merlin bodysuit van Hari Ito Lingerie testen. Ik had getwijfeld want ik probeer zo weinig moetjes te hebben, het kan er momenteel moeilijk bij. Maar de merlin bodysuit was echt een patroon dat ik al lang wou maken. Ik kocht zelfs een soortgelijk patroon. 

De foto's voor Liesje maakte ik de ochtend na de deadline omdat ik geen kunstlicht wou. Het werd een hele reeks van grimassen en lachen bij de gedachte dat Liesje ze zou zien. Ik deed het wat zonder al te veel na te denken. Gewoon een reeksje met de zelfontspanner. 

En toen moest ik naar de foto's kijken en een selectie maken. Het was eerlijk waar mijn eerste gedachte en het was een schok. Ik vond mezelf mooi!

En dat is geen evidentie om duizenden redenen. De dansleraar had het al opgemerkt toen ik terug ging dansen om wat conditie terug te krijgen na mijn gewichtstoename. Ik keek niet in de spiegel, ik ontweek mijn spiegelbeeld omdat ik me er niet comfortabel bij voelde. Hij daagde me uit en met verloop van tijd werd het beter, maar toch. 

Ik nam de foto's in dezelfde week dat de specialist me had gezegd dat ik terug moest vermageren "om gezondheidsredenen, niet om op de cover van een boekske te staan." Ik voelde enorm veel weerstand bij die woorden. Waarom zou ik niet op de cover van een boekje mogen staan? Of willen staan? Ik ging op de weegschaal staan en hoewel ik wist dat ik terug verdikt was, kwam het cijfer binnen. Ik was al even niet meer op de weegschaal gaan staan. Nadat ik het elke ochtend deed, had ik er genoeg van, ook omdat de richting me niet beviel. Was dit waarom die twee mannen na de date hadden afgehaakt? Ik haalde mijn schouders op. Misschien, maar dan is dat toch triestig voor hen, zei mijn verstand, maar mijn lijf protesteerde toch wat. De specialist had gelijk, niet alleen was mijn gewicht terug op het niveau van vier jaar geleden ook de waarden waren terug op het niveau van vier jaar geleden. En daar tussen met die kilo's minder was het er geen reden om te paniekeren. Nu ook niet, het is omkeerbaar maar het gaat terug inspanningen kosten. En ik ben me daar al langer van bewust. Het is voorlopig een kutjaar geweest, met zelf ziek te zijn en minder te bewegen en veel andere negatieve dingen. 

Ik nam de foto's in mijn keuken de ochtend na de deadline en je merkt dat ik geen ochtendmens ben. Ik zag niet de foutjes, maar zag hoe ik me voelde. Beter dan de vorige keer, mild voor mezelf en mijn lijf. Het komt goed. 

We kregen een pakketje met uitleg en een schriftje, audio-ondersteuning en ook heel regelmatig mailtjes met extra uitleg, filmpjes en boeken om verder op zoek te gaan. Ik heb nog één laatste sessie op zondag te gaan en ik moet toegeven dat het me niet altijd gelukt is om thuis een nidra sessie in te bouwen. Ik lag bijna een week in het ziekenhuis of ik viel al in slaap voor ik de audiosessie kon starten. Bij één van de sessies voelde ik een grote weerstand, waardoor ik niet tot het einde geraakte. Maar zelfs al is het niet 100% gelukt om het zo intensief op te nemen als de bedoeling is, ik ga zeker verder met die audiosessies aan de slag. Ik probeer ook wekelijks mijn sessie in groep te volgen omdat ik merk dat het me in groep beter lukt of meer effect heeft.  
 

Ik ben deze maand 45 geworden en ik moet zeggen dat ik niet meteen met een gerust gevoel naar de volgende stap van mijn vrouw zijn uitkijk. Er was de documentaire op VRT.nu over de ongemakken van de menopauze, niet weten wat er gebeurt, niet weten waar je terecht kan en vooral ook de onverwachte effecten zoals de mist in het hoofd en hoe dat je functioneren op de werkvloer kan beïnvloeden. Het was niet meteen een hoopvol verhaal moet ik toegeven. 

Via tips van andere vrouwen vond ik nog andere interessante info. Na het luisteren van de podcast Wijze vrouw van Selkie voelde ik me al wat minder ongerust, het was een veel positiever verhaal, de ongemakken werden naast de voordelen geplaatst. Soms werd de podcast me iets te zweverig, maar ik was ook wel nieuwsgierig naar de workshop van wild wild botanical. 

Hannelore van wild wild botanical komt ook in de podcast en ik luisterde één van de twee afleveringen net voor de workshop. Het werd een heel interessante dag, een beetje een drempel om in een groep van vrouwen die je niet kent je ervaring te delen, maar eigenlijk zijn die er voor dezelfde reden als jij er bent. Hannelore gebruikt een seizoensgebonden benadering, binnen de maand, binnen een leven. Ik blijf het spannend vinden en ik kan me zeker niet in alles vinden, maar de dag geeft me wel wat nieuwe inzichten gegeven. Een aantal dingen wil ik wel eens proberen of wat meer over lezen of opzoeken.