­

Oeps

Ik liep al kwijlend rond tussen al die mooie zelfgemaakte stukken. Al begrijp ik dat het niet echt volwassen overkomt, maar eigenlijk wou ik...

Ik liep al kwijlend rond tussen al die mooie zelfgemaakte stukken. Al begrijp ik dat het niet echt volwassen overkomt, maar eigenlijk wou ik gewoon huppelen, met de vinger wijzen en hebbe-hebbe-hebben zingen. Mijn ogen genoten met volle teugen van de kleuren, mijn handen streelden de stoffen. Mijn lief keek langzamerhand verveeld rond naar de uitgang. "Wat vind je hiervan?" Ik toon hem een rokje. Hij knikt.

"Wil je eens proberen?", vraagt de vriendelijke ontwerpster.
Ik kijk twijfelend rond. "Er zijn daarachter paskotjes, hoor." "Ja, maar u gaat maar tot die maat.", wijs ik. "Oh, maar dat komt omdat die grote maten niet verkopen. Ik kan het ook altijd op maat maken, hoor. Welke maat heb je?" Ik antwoord dat ik net een maat groter heb dan wat zij in haar rek hangen heeft. "Het zijn grote maten," verzekert ze me nog terwijl ik met langzame tred naar het paskot. Ik heb er mijn bedenkingen bij en als het kledingstuk "krak" zegt, blijken mijn bedenkingen terecht. De naad aan de rits is een beetje losgekomen. En het model staat me niet, het maakt een vreemde beweging waardoor ik er raar uitzie. "Pfff... anorexiapatiënten," mompelt mijn lief nog terwijl we weer in de auto instappen.

You Might Also Like

0 reacties