­

koffie

Vanmorgen haalde ik de koffie aan het apparaat uit de badkamer. De enige plek waar gisteren de elektriciteit niet werd afgezet. Mijn huid pr...

Vanmorgen haalde ik de koffie aan het apparaat uit de badkamer. De enige plek waar gisteren de elektriciteit niet werd afgezet. Mijn huid prikte toen ik er dagcrème op smeerde, mijn vel voelt droog en stofferig. Mijn lippen smeken om balsem. Het leek simpel: wat stopcontacten, schakelaars en lichtpunten. Gewoon op de tweede verdieping en de zolder. Ik reed twee keer naar de doe-het-zelfzaak met een lijstje neergeschreven omdat ik me niet zou vergissen. Ik voelde me een kind dat boodschappen doet, maar was opgelucht toen ik het rek zag. Ik klampte gewoon een verkoper aan, "dit heb ik nodig, geef het mij". Maar toen de stopcontacten niet werkten, zakte de moed in mijn schoenen, mijn ogen prikten. En ook toen ze weg gingen en ik het stof zag, ook van beneden tot boven. Mijn slaapkamer waar we een tijd terug opruimden zodat er plaats zou zijn, kreeg er nog een hoop bij, het bed is nu echt de enige plek waar ik kan zitten. Het is maar tijdelijk, het is bijna gedaan en alles komt wel goed. Maar zo voelde het niet. Echt niet. Ik schraapte mijn moed samen, nam een douche en trok de deur achter me toe. Een serieuze krop in de keel.

You Might Also Like

0 reacties