Ik heb gisteren de documentaire gezien. Ze heeft me meer aangegrepen dan ik dacht, omdat ik wel wist waar het over ging, ik werkte vroeger in de buurt en het overkomt me nog regelmatig. Ik dacht dat ik er boven stond, maar eigenlijk heeft ze gelijk. Ik pas mijn gedrag aan en eigenlijk is dat verkeerd, het is niet dat ik uitdagend gekleed loop ofzo. Bepaalde opmerkingen negeer ik compleet, meestal blijft het gelukkig beperkt tot een goeiedag of een opmerking die je nog als compliment kan opnemen. Ik lach dan wel eens omdat niet reageren de zaken dan soms erger maakt en je dan al gauw voor racist wordt uitgemaakt. Ik vermijd van ze aan te kijken, om ze niet aan te moedigen, om de bewegingen niet te zien. Vroeger toen ik meer op pad moest in Brussel, paste ik mijn kledij aan, aan de wijk, aan de tijd van het jaar. Ik ga nu niet in een topje in de Brabantstraat rondlopen. En het is niet dat het enkel in Brussel gebeurt of enkel allochtonen zijn, ik ben nog nooit zo bang geweest als in Izegem in een café waar ik vaak uit ging. En de gevallen waar sprake was van fysiek geweld waren altijd blanke mannen.

En wie benieuwd is naar de muziek, kan terecht op smoelenboek of op de geluidswolk