­

Ten oorlog

Zaterdag ging ik naar de marathon van Ten oorlog. Camping Sunset creëerde elke voorstelling in een andere stad. Het stuk is een bewerking va...

Zaterdag ging ik naar de marathon van Ten oorlog. Camping Sunset creëerde elke voorstelling in een andere stad. Het stuk is een bewerking van Shakespeare, een bewerking van Tom Lannoye en een bewerking van Camping Sunset, want deze jonge acteurs hebben een eigen visie en een heel aanstekelijke enthousiasme.  


Het beloofde een mooie dag te worden en ik zag er een beetje tegen op. Ik moest nog werken en het was een drukke werkweek geworden maar ik sliep uit en overwon mijn weerstand. Ik heb elk van de voorstellingen gezien, het eerste deel in Gent, het tweede tijdens Theater aan Zee in Oostende en het derde tijdens het Theaterfestival in Antwerpen. Ze repeteren twee weken en spelen dan tien dagen de voorstelling. Als publiek kan je meerdere keren gaan kijken en de voorstelling verandert gedurende deze periode. Zelfs tijdens de marathon. Ik was niet van plan geweest om ook naar Oostende en Antwerpen te gaan en had al mijn kaartje voor de marathon na de eerste voorstelling in Gent gekocht. Ik ging toch (ik had beter moeten weten natuurlijk) en was meteen razend benieuwd aangezien de locaties van Antwerpen en Oostende toch zo anders waren dan de loods in Gent. 

Natuurlijk herinnerde ik me bepaalde stukken of bepaalde rollen heel goed en andere dan weer minder. Maar op geen enkel moment voelde het als opgewarmde pap, integendeel, ik voelde weer het enthousiasme en in de pauze werd duidelijk dat ik niet de enige was. We konden in het zonnetje iets eten of iets drinken en ondertussen raakten we aan de klap. "Besef je dat dit acteurs zijn die nooit de versie van de Blauwemaandagcompagnie hebben gezien," vroeg de man. Ik heb die versie ook nooit gezien en ik denk dat één van de meest hilarische stukken is als de koning voorleest uit het boek en dan begint te parafraseren, want het is toch wel lang en we moeten nog efkes, maar schuld en boete is wel belangrijk. 

Af en toe werd gevraagd of we nog mee waren. Ik moet toegeven dat ik zelfs geen moeite deed om de Henry's en de Richards uit elkaar te houden en het hielp misschien ook niet dat wie stierf nadien terug kwam in een andere rol. Al stoorde me dat laatste ook allerminst. 


De redderstoelen van het zwembad van Oostende werden trapladders en ik vond het geweldig dat we deze keer een stuk dichter bij zaten dan in het oud zwembad. Bovendien was die voorstelling bij mij in Oostende ook heel lang uitgelopen en hoewel ze nu ook over tijd gingen, viel het allemaal nog goed mee. 

In het derde deel zijn er opvallend minder personages en minder tekst. In de droogdokken van Antwerpen voelde dat voor mij een beetje als een gemis, ik vond het op en neer klimmen van de acteurs soms wat te veel, maar in de loods viel het me beter mee. Al merkte ik ook wel dat de vermoeidheid en de koude binnensloop. Maar tegelijkertijd was ik vol energie na afloop. Zo'n marathon dwingt je om een dag te vertragen, er is weinig meer mogelijk dan naar de voorstelling te kijken en tijdens de pauze is er wel tijd, maar eigenlijk blijf je ook grotendeels ter plekke om iets te eten, wat langs de kade te lopen, je kan hoogstens wat berichten sturen of posten op instagram maar het huishouden blijft gewoon het huishouden. 

You Might Also Like

0 reacties