Gisteren zakte ik af naar Oostende voor een nieuwe voorstelling van Zomer in O. Wandelaars van Wim Helsen en Roy Aernouts belooft je letterlijk mee te nemen door Oostende en nee, dat betekende niet dat de groep echt een wandeling ging maken. Wat had ik nu gedacht? In tijden van afstand verzamelen rond twee artiesten? 

Wel kregen we een oogmasker dat natuurlijk mooi ontsmet was op voorhand en ons mondmasker moesten we deze keer ook ophouden, al was het in open lucht. In een heel mooie locatie waar ik al wel was met Theater aan Zee maar dan telkens binnen. Stiekem hoop ik dat sommige van die locaties ook in de toekomst kunnen blijven. 
Wim Helsen en Roy Aernouts vertellen je hoe we als groep naar buiten gaan en wat dan gebeurt. Roy woont al een tijdje in Oostende, in de buurt zelfs en Wim probeert wat Oostends in zijn beschrijvingen. Op bepaalde momenten krijgt het zelfs iets van meditatie. De voorstelling duurt maar een uurtje en ik snap de commentaar die ik achteraf hoorde wel dat het een beetje makkelijk was. Ze lezen een tekst voor, af en toe is er misschien wat improvisatie, maar ze werken vooral op de kracht van suggestie en daarvoor is het misschien iets te doorzichtig. Ik heb er wel van genoten, het verhaal had voor mij zeker ook wat meer mogen zijn, maar ik kwam heel rustig uit de voorstelling.