Ik heb lang getwijfeld over Ashes to ashes. Ik werd aangetrokken door het verhaal, het is een toneelstuk van Harold Pinter uit 1969 over een koppel met een voelbare lockdownervaring. Ik twijfelde omwille van Stefaan Degand, hij kan me als acteur niet altijd overtuigen. Elien Hanselaer had ik nog niet eerder aan het werk gezien. En dan was het ook nog het weekend van de 15de, traditioneel een druk weekend aan de kust, maar aangezien het in O.666 was zou ik dat wel kunnen vermijden, dacht ik, dus ik besloot een ticket te kopen. En toen kwam het spierballengerol over treinen en aantal mensen aan de kust. De extra treinen zouden afgeschaft worden, op het perron werd afgeroepen dat je om gezondheidsredenen beter niet in het weekend maar in de week naar de kust kon gaan, rol maar met je ogen en dat de NMBS het aangepaste aanbod pas vanaf vrijdag op de site of app kon zetten. Alleen voor essentiële zaken kon je naar de kust komen en je kon maar beter je arbeidsovereenkomst bij hebben. Het zorgde voor stress en ik moet toegeven dat ik donderdag al niet echt kon genieten door de overduidelijke aanwezigheid van politie die er iedereen met een kleurtje uithaalden, en dan heb ik het niet over een beetje verbrand. Ik vertrok extra vroeg, terwijl ik eigenlijk zin had om nog wat te naaien, maar de rit was bijzonder rustig en de weerapp gaf ook regen. Eigenlijk zou ik niks liever gezien hebben dat het regende aan de kust en al die heisa nergens voor nodig was geweest, maar mijn voorstelling was natuurlijk in open lucht. 

Terug naar Ashes to ashes, ook een stuk dat in première ging en eigenlijk ook een stuk dat mogelijk was omwille van corona. Degand en Hanselaer hadden plots tijd in hun agenda, alle andere verplichtingen kwamen te vervallen en er moet ook brood op de plank komen. In de pers had een kop gestaan dat ze hoopten dat iedereen geil naar huis ging. Ook het beeld laat dit wat uitschijnen, maar eigenlijk gaat het verre daarover. Doorheen het gesprek van Rebecca en Devlin probeer je hun relatie te achterhalen, zijn ze nu een koppel, uit elkaar, of is dit toch een therapeutische sessie? 

Het is het soort stuk waarbij je niet goed weet welke richting het uitgaat, er wordt veel gewacht, verzwegen, herhaald, getreuzeld en dan lijk je plots toch iets essentieels te hebben gemist. Het gesprek heeft iets artificieel door de voortdurende echo van wat er gezegd wordt. Degand leek er soms wat tegen zijn goesting te staan, maar dat kan ook aan het personage liggen. Het einde kwam abrupt en het effect werd wat te niet gedaan door een snelle bedankt van zijn kant. Ik vond het een bijzonder fascinerende tekst en het spel tussen beide kon ik wel appreciëren. Ik bleef met een onbehaaglijk gevoel achter en moest toch even puzzelen met de brokjes tekst.