In het fotomuseum van Charleroi loopt tot 20 september een tijdelijke tentoonstelling met foto's van René Magritte. We waren er op de eerste zondag van de maand en dan is de vaste tentoonstelling gratis. De beveiligingsagent overliep met ons de regels en drukte ons op het hart om voortaan de gewoonte te nemen om te reserveren. Ik had op de website gekeken maar had er over gekeken, gelukkig waren we vroeg en was het geen probleem. Verder moesten we ook onze handen ontsmetten en ons mondmasker ophouden, wat sinds 1 augustus in heel Charleroi trouwens verplicht is. Ideaal voor een eerste date!

Ik vond de tentoonstelling van René Magritte enorm fascinerend. Hij experimenteerde met foto's en verwerkte op die manier soms ideeën voor zijn schilderijen. 
De man was ook bijzonder goed gekleed, net als zijn vrouw. Al zei de begeleidende tekst dat hij eerder nonchalant was op dat gebied en voor professionele foto's beroep deed op een fotograaf. Een fotoschoot met de schilder in zijn atelier of voor zijn werken.  
Veel van de foto's zijn niet zo heel groot. Maar rekening houdende met de periode zijn het er best veel en soms lijkt het ook niet helemaal duidelijk wat de bedoeling is. Nu nemen we makkelijk honderden foto's op een weekend, maar ik herinner me hoe het soms toch wel zuinig zijn was op een filmpje en hopen dat iedereen goed in beeld zou staan. 
Op basis van de foto's kwam Magritte bij mij eigenlijk eerder als een dandy over, eentje die wel genoot van in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar ook wel oog had voor compositie en een ongelooflijk mooie vrouw had. Hij had zeker ook iets met duiven. 
Door de verplichting om te reserveren was het rustig in het museum, we waren er ook in de voormiddag en hadden ruimschoots voldoende tijd om ook de permanente collectie te bezoeken. Hier waren een paar nieuwe aanwinsten en in de recente periode durft men ook al eens wisselen van foto's waardoor het zeker de moeite is. 
Op de middag aten we iets in de cafetaria, ik had niet meteen de beste keuze gemaakt, maar op deze manier konden we na het eten de laatste zalen doorlopen. De vaste collectie had ik al eerder gezien, maar voor mij was de tentoonstelling van René Magritte zeker de moeite om naar Charleroi af te zakken. En dat mondmasker neem ik er dan wel bij.