Het is zaterdag, ik neem tram 24 naar het station. De rust compenseert de snelheid van tram 1. Ik stap wat vroeger af en loop binnendoor. Een grijze auto stopt, achter het stuur een jonge vijftiger, een vrouw met naast haar haar moeder denk ik. "Frans of Nederlands?" Ik haal mijn schouders op, zegt u maar. "Spreekt u Nederlands en mag ik u iets vragen?" Ik glimlach, het ongeduld in haar stemt ebt een beetje weg. Ze verontschuldigt zich. "We rijden al een tijdje rond en zij zegt altijd maar naar rechts, maar zo geraken we er niet." Daar is de ergernis opnieuw. "Bent u van Gent?" Ah, dan moet ik zeker de weg naar Oostakker kennen, ik schud het hoofd, ik kan me nooit oriënteren bij die randgemeenten. Ze geeft niet op en vraagt in ongeduldig Frans haar moeder naar de richting. "De dampoort." Ik knik en glimlach al stiekem bij het antwoord dat ik haar moet geven. "U rijdt hier tot het einde van de straat, gaat rechts, rijdt tot aan de lichten en gaat opnieuw rechts, dan zit u op de kleine ring." Nu ik het typ besef ik dat het misschien niet de kortste manier was, maar wel de gemakkelijkste. De oude vrouw glimlacht, haar ogen glinsteren. "Zie je wel, rechts en rechts." De vrouw aan het stuur zucht en bedankt me voor ze weg rijdt.