Ik weet nog hoe het begon. We liepen op een plein in Oslo en waren onderweg naar een restaurant uit het boekje. Iets wat we moesten proberen en dat was ook zo. Alleen leek het niet zo. In september is het al vroeg donker in het noorden en de straten lagen er donker en wat verlaten bij. Het leek zo nogal een achterafbuurt. We waren aan het praten, hongerig om elkaar te leren kennen. Hij heeft een tas met hartjes waar ik hem wel eens mee plaag. Toen hij zei dat hij eigenlijk wel graag eens zo een boxershort van een liefje zou krijgen, zo een klassieker wit met rode hartjes maar je die moeilijk vindt. Ik lachte hem vierkant uit want ik erger me al jaren aan het feit dat de winkels vol hartjes liggen (en ik dan geen lief heb, maar dat is een ander verhaal). Dus flapte ik er uit: "ik vind je er wel één, desnoods maak ik die zelf." Amper drie naailessen en al vol zelfvertrouwen. Maar ik wachtte tot Valentijn en vond het bewuste kledingstuk niet in de winkel.

Er zat dus weinig anders op, dan zelf aan de slag te gaan. Het stofje vinden was op zich al een uitdaging. Maar gelukkig is er de Albert Cuypstraat, zullen we maar zeggen. Hij was er even tussen uit gemuist, en ja, ik vond dat ergens wel spijtig maar ik kan het ook wel begrijpen als je al een paar stoffenwinkels hebt doorstaan. Toen hij binnenkwam, toonde ik trots het stofje. Hij haalde de schouders op, die bolletjes waren er te veel op om de weddenschap te winnen.

Ik vond een gratis patroon op burda, Michael maar er is iets verkeerd gelopen bij het printen. Dus ging ik aan de slag met mijn pyjamapatroon uit de les en een boxershort die ik uit zijn ondergoedlade viste. De gulp liet ik gemakkelijkheidshalve achterwege. Het is dus nog niet perfect maar als ik een stofje vind zonder bolletjes vind dan komt het wel. Ik heb er al wel eentje maar in de verkeerde kleurencombinatie.