Bij momenten ben ik nogal koppig aangelegd. Ik heb er een hekel aan om dingen te moeten vragen. Zelfs als ik mijn voet verstuik dan weiger ik mijn tas door iemand anders te laten dragen. Het helpt ook niet als een andere vrouw zo wat vrouwerig doet: "laat hem dat toch dragen, patricia". En dat heb ik ook bij de verbouwingen, ik probeer koppig zo veel mogelijk dingen zelf te doen of zo weinig mogelijk anderen lastig te vallen. Maar dat is niet altijd mogelijk. En dat moet ik tot mijn scha en schande toegeven, soms met tranen in de ogen, moet ik toegeven. Ik heb ondertussen al wel wat bijgeleerd, ik probeer zo lang niet meer te wachten, maar ik ben er nog lang niet. Geduld.